Τελικά, ο Ρομάν Πολάνσκι είναι ένας βιαστής ή ένας σπουδαίος σκηνοθέτης; Ή και τα δυο;

pitsirikos.net |> Ως γνωστόν, δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι. Ούτε καν εμείς δεν είμαστε τέλειοι. Οι άνθρωποι έχουν πάθη και, ως Έλληνες, το ξέρουμε αυτό πολύ καλά από τις αρχαίες τραγωδίες. Αλλά τι κάνουμε, όταν οι μεγάλοι δημιουργοί έχουν παραβατικές συμπεριφορές;

Μπορείς να διαχωρίσεις, για παράδειγμα τον Ρομάν Πολάνσκι από το έργο του; Ο Ρομάν Πολάνσκι είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης και δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει δει έστω μια ταινία του· εγώ τις έχω δει όλες και η αγαπημένη μου ταινία του είναι το “Chinatown” που την σκηνοθέτησε μαζί με τον Τζακ Νίκολσον. .

Επίσης, ο Ρομάν Πολάνσκι, το 1977, σε ηλικία 44 ετών, κακοποίησε σεξoυαλικά μια 13χρονη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Πολάνσκι παραδέχτηκε την ενοχή του, ζήτησε συγγνώμη, υπήρξε συνεννόηση με τους γονείς της 13χρονης, αλλά, όταν άκουσε πως η πρόθεση του δικαστή ήταν να προτείνει για ποινή 50 χρόνια φυλακή, έφυγε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και ήρθε στην Ευρώπη, όπου ζει μέχρι σήμερα, γιατί, αν επιστρέψει στις ΗΠΑ, θα φυλακιστεί.

Μετά τη φυγή του από τις ΗΠΑ, όπου ήδη είχε καταξιωθεί στο Χόλιγουντ, ο Πολάνσκι έκανε πολλές σπουδαίες ταινίες, και το 2002 σκηνοθέτησε την ταινία “Ο Πιανίστας”, η οποία πήρε τρία βραβεία Όσκαρ, ένα από τα οποία ήταν και το Όσκαρ καλύτερου σκηνοθέτη.

Φυσικά, ο Πολάνσκι δεν μπορούσε να είναι στην αίθουσα απονομής των Όσκαρ αλλά να τι συνέβη, όταν ανακοινώθηκε η βράβευσή του:

Όταν, το 2020, ο Ρομάν Πολάνσκι κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στα βραβεία Σεζάρ -τα γαλλικά Όσκαρ-, υπήρξαν γυναίκες ηθοποιοί που αποχώρησαν από την αίθουσα, ενώ η νίκη του δίχασε τη γαλλική κοινωνία. Φυσικά, είχε προηγηθεί το κίνημα Me Too, που είχε αλλάξει τον τρόπο που οι άνθρωποι βλέπουν τα πράγματα.

Όταν, το 2009, ο Πολάνσκι συνελήφθη από την ελβετική αστυνομία επειδή υπήρχε αίτημα των αρχών των Ηνωμένων Πολιτειών για την έκδοσή του, υπήρξαν αντιδράσεις με κορυφαία αυτή του εμβληματικού Λεχ Βαλέσα, πρώην προέδρου της Πολωνίας, ο οποίος είχε πει πως θα έπρεπε να συγχωρεθεί στον Πολάνσκι αυτή η μία και μοναδική αμαρτία του, και τελικά ο Πολάνσκι αφέθηκε ελεύθερος.

Η 13χρονη τότε κοπέλα, η Samantha Geimer, είναι σήμερα παντρεμένη με παιδιά και μάλλον έχει συγχωρήσει τον Πολάνσκι για την πράξη του -αν κρίνουμε από το ότι έχει δηλώσει πως επικοινωνούν με μέιλ-, ενώ έχει κατηγορήσει τα ΜΜΕ, τους δημοσιογράφους και τους δικαστές πως έχουν προκαλέσει στην ίδια και στην οικογένειά της μεγαλύτερο κακό από αυτό που της προκάλεσε ο Ρομάν Πολάνσκι (σ.σ. Ποτέ μην ξεχνάτε τον βρόμικο ρόλο των δημοσιογράφων που τάχα μου νοιάζονται για τα θύματα αλλά, τελικά, νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους. Το ξεχνούν οι άνθρωποι αυτό. Κακώς. Επειδή βλέπω δημοσιογραφικό οργασμό αυτές τις μέρες, να μην ξεχνάτε πως οι δημοσιογράφοι είναι καθάρματα).

Το θύμα του Ρομάν Πολάνσκι είχε πει ακόμα πως δεν θα είχε καμία αντίρρηση να του δοθεί το Όσκαρ, ενώ έχει δηλώσει πως δεν επιθυμεί την δίωξη του Πολάνσκι και θα πρέπει να του επιτραπεί να μπορεί να πάει στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Τελικά, ο Ρομάν Πολάνσκι είναι ένας βιαστήs ή ένας σπουδαίος σκηνοθέτης; Ή και τα δυο; Πρέπει να ξεχωρίζουμε τον καλλιτέχνη από το έργο του;

• Όταν βλέπουμε ταινίες του Μπέργκμαν, πρέπει να σκεφτόμαστε πώς φερόταν στις γυναίκες ηθοποιούς των ταινιών του;
• Όταν βλέπουμε ταινίες του Γούντι Άλεν, πρέπει να σκεφτόμαστε τις κατηγορίες της πρώην συζύγου του πως κακοποιούσε σεξoυαλικά την κόρη τους, αν και αυτό ποτέ δεν αποδείχτηκε;
• Όταν βλέπουμε ταινίες με τον Κέβιν Σπέισι -ο οποίος έχει κατηγορηθεί για σεξoυαλική παρενόχληση αλλά δεν έχει καταδικαστεί για κάποια από τις κατηγορίες- πρέπει να φτύνουμε την οθόνη;

Ή μήπως δεν πρέπει να βλέπουμε τις ταινίες τους;

Όταν ακούγεται ένα τραγούδι του Μάικλ Τζάκσον -ο οποίος κατηγορήθηκε για κακοποίηση ανηλίκων-, πρέπει να αλλάζουμε σταθμό; Μήπως πρέπει να μην ακούμε και τα τραγούδια του Άκη Πάνου, ο οποίος δολοφόνησε έναν άνθρωπο; Τι πρέπει να κάνουμε;

Υποθέτω πως δεν κάνουμε όλοι το ίδιο.

Επίσης, είναι προφανές πως έχει σημασία αν ο καλλιτέχνης είναι εν ζωή ή αν έχει πεθάνει.

Το θέμα είναι με τους σύγχρονούς μας γιατί, διαφορετικά, θα έπρεπε να μην ακούμε τη Συννεφιασμένη Κυριακή γιατί κάποιοι λένε πως ο Βασίλης Τσιτσάνης δεν ήταν και πολύ καλός άνθρωπος.

Ο Έζρα Πάουντ ήταν μάλλον ο σπουδαιότερος ποιητής του περασμένου αιώνα αλλά ήταν και φασίστας. Συμβαίνουν αυτά. Να μην διαβάζουμε Έζρα Πάουντ επειδή ήταν φασίστας;

Η συζήτηση για τον καλλιτέχνη, ως άνθρωπο και δημιουργό, είναι μεγάλη και διαχρονική. Και θα συνεχιστεί για χρόνια. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του.

Εγώ δεν βλέπω θεατρικές παραστάσεις και ταινίες για να δω “καλά παιδιά”. Ούτε ακούω μουσικές επειδή τις παίζουν “καλά παιδιά”. Τα “καλά παιδιά” είναι συνήθως αδιάφορα. Επίσης, τα “καλά παιδιά” δεν είναι πάντα και τόσο καλά.

Αγαπάω τις καλλιτεχνικές δημιουργίες ανθρώπων που καίγονταν και μάτωναν, όταν δημιουργούσαν. Δηλαδή, αγαπώ τους ανθρώπους με μεγάλα πάθη. Οι άνθρωποι χωρίς πάθη είναι σαν να μην υπάρχουν.

• Αγαπάω τις δημιουργίες που αναφέρονται στα μεγάλα ανθρώπινα πάθη.
• Αγαπάω τις δημιουργίες που οι ήρωες είναι “καταραμένοι”.

Αυτοί οι άνθρωποι και αυτοί οι ήρωες με ενδιαφέρουν. Τους άλλους τους βαριέμαι.

Στη ζωή μου, έχω συναντήσει και ανθρώπους που έκαναν δολοφονίες. Έχω συζητήσει και με τον Νίκο Κοεμτζή. Μοναδική εμπειρία.

Γιατί όπως είχε πει, ο σπουδαίος Παύλος Μάτεσις: “Τον καλό τον δολοφόνο, τον τραγούδησαν πολλοί. Τον καλό δημόσιο υπάλληλο κανείς!”.

Πηγή: pitsirikos.net