Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Τι κρύβεται πίσω από τις τελευταίες διεργασίες για να λυθεί το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων

Χωρίς κατηγορία στις 20/01/2018

Πώς φτάσαμε στο σήμερα

|> Στέλιος Κοπανίδης

|> Σε “βρόχο” για την κυβέρνηση εξελίσσεται το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, το οποίο ενδέχεται να προκαλέσει απρόβλεπτες πολιτικές αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό. Οι πέντε προτάσεις που κατέθεσε ο Αμερικανός μεσολαβητής, Μάθιου Νίμιτς, εμπεριέχουν όλες τον όρο “Μακεδονία” για την ονομασία της γείτονος, τις οποίες κατά το παρελθόν είχε απορρίψει η χώρα μας, ενώ στη δέσμη ιδεών Νίμιτς δεν φαίνεται να υπάρχει ζήτημα ταυτότητας.

Στις προτάσεις του Αμερικανού μεσολαβητή αναφέρεται ότι η χρήση του ονόματος πρέπει να είναι “erga omnes”, δηλαδή να ισχύει διεθνώς τόσο στους διεθνείς οργανισμούς όσο και στις διμερείς σχέσεις. Όπως ήταν αναμενόμενο στο εσωτερικό της χώρας έχει προκληθεί κύμα αναταραχής. Ήδη έχει προγραμματιστεί για αύριο, στις 2 το μεσημέρι, συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας.

Όπως έχει δηλώσει ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, το συγκεκριμένο ζήτημα χρήζει λύσεως, δεδομένου πλέον ότι δεν είναι “βρέφος”, όπως το 1991, αλλά διανύει το 27ο έτος της ηλικίας του. Μόνο που ο υπουργός Εξωτερικών ξέχασε μία σημαντική διαφορά. “Βρέφος” δεν ήταν το 1991, καθώς είχε ηλικία 48 χρόνων. “Βρέφος” ήταν το 1943 όταν ο Κροάτης πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας, στρατάρχης Τίτο, δημιούργησε μία τεχνητή εθνότητα, την “μακεδονική”, η οποία χαρακτηρίστηκε ισότιμη με τις άλλες εθνότητες και τον Αύγουστο του επόμενου έτους της χορηγήθηκε καθεστώς ομόσπονδης συνιστώσας της ενιαίας τότε Γιουγκοσλαβίας. Έως τότε ονομαζόταν Vardar Banovina και ανήκε στη Σερβία. Ο διαμελισμός της από τη Σερβία έγινε για δύο κυρίως λόγους.

  • Πρώτον, γιατί ο Τίτο οραματιζόταν έξοδο της χώρας του στο Αιγαίο και η επίτευξη αυτού του στόχου θα ευδοκιμούσε μέσω της υπόστασης της “Μακεδονίας” και του περαιτέρω αλυτρωτισμού της.
  • Δεύτερον προκειμένου να περιορίσει τη σερβική ισχύ στην Ομοσπονδία.

Η Σερβία είχε προσπαθήσει να αποτρέψει τη δυσμενή αυτή εξέλιξη για την ίδια, αλλά δεν τα κατάφερε. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε αντίθεση με την πατρίδα του Τίτο, την Κροατία, η οποία δεν υπέφερε αυτή την περίοδο καθώς είχε ταχθεί στο πλευρό του Άξονα.

Όσο για την Ελλάδα; Η χώρα εκείνη την εποχή δεν είχε λόγο. Καθημαγμένη και πάμφτωχη μετά το τέλος του Πολέμου δεχόταν εντολές από Ουάσιγκτον και Λονδίνο. Και οι εντολές ήταν να μην προβάλλει αντιρρήσεις, με τον ισχυρισμό ότι το θέμα ήταν εσωτερικό άλλης χώρας και αφορούσε τη Γιουγκοσλαβία, η οποία προσπαθούσε να απεξαρτηθεί από την επιρροή και κηδεμονία (όπως και έγινε) της τότε Σοβιετικής Ένωσης.

Σε μία σχεδόν παρόμοια κατάσταση βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα. Εξουθενωμένη και καταρρακωμένη από την οκταετή οικονομική κρίση, με ηγέτες άτολμους, δέχεται εντολές από Ουάσιγκτον και Βερολίνο (αυτήν τη φορά) που θέλουν άμεση λύση στο πρόβλημα της ονοματοδοσίας της ΠΓΔΜ, προκειμένου να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε διεθνικούς δηλαδή οργανισμούς που αποτελούν κεντρικούς πυλώνες των συμφερόντων τους.

Με την ένταξη των Σκοπίων στους ανωτέρω οργανισμούς, η γείτονα χώρα καθίσταται προτεκτοράτο φύσει και θέσει ΗΠΑ και Γερμανίας με στόχο να αποτελέσει ανάχωμα τόσο έναντι της Ρωσίας, που αναπτύσσει έντονη κινητικότητα στην περιοχή, όσο και έναντι της Σερβίας, που συνεργάζεται σε πολλούς τομείς με τη Μόσχα.

Παράλληλα με την ένταξη της ΠΓΔΜ σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. θα εξουδετερωθούν οι διαλυτικές τάσεις που υπάρχουν στον κεντρικό της πυρήνα και οι οποίες τόσο το 2001 όσο και τον περασμένο Απρίλιο την είχαν οδηγήσει ένα βήμα πριν από το χείλος του γκρεμού.

Το ζήτημα, βεβαίως, του ονόματος της γείτονος είναι ένα πρόβλημα με περιφερειακή και διεθνή διάσταση που συνίσταται στην προώθηση αλυτρωτικών και εδαφικών βλέψεών της, με κύριο όχημα την πλαστογράφηση της ιστορίας και την οικειοποίηση της εθνικής, ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας μας.

Σημειώνεται ότι τον Φεβρουάριο του 1992 σε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είχε αποφασιστεί να μη δεχτεί η Ελλάδα ονομασία που θα περιέχει τη λέξη “Μακεδονία” ή παράγωγά της. Μάλιστα είχαν διοργανωθεί ογκώδη συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και άλλες πόλεις. Τον επόμενο χρόνο η πορτογαλική προεδρία είχε προτείνει την ονομασία “Νέα Μακεδονία”. Η πρόταση Πινέϊρο απορρίφθηκε από το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, ενώ ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Αντώνης Σαμαράς απομακρύνθηκε από τη θέση του.

Τον Απρίλιο του 1993 με την απόφαση 817 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ τα Σκόπια έγιναν δεκτά στον διεθνή οργανισμό χωρίς σημαία και με το όνομα FYROM (ΠΓΔΜ). Ένα μήνα μετά οι μεσολαβητές Βανς και Όουεν προτείνουν εκ νέου την ονομασία “Νέα Μακεδονία”, την οποία απορρίπτει κατηγορηματικά η ελληνική πλευρά. Τον Σεπτέμβριο του 1995 υπεγράφη μεταξύ Αθηνών και Σκοπίων η Ενδιάμεση Συμφωνία, βάσει της οποίας οι δύο πλευρές αποδέχθηκαν τα υπάρχοντα σύνορα ως απαραβίαστα. Μέσω της συμφωνίας αυτής η Ελλάδα αναγνώρισε τα Σκόπια με την προσωρινή ονομασία ΠΓΔΜ, με τη γείτονα να υποχρεώνεται σε αλλαγή του άστρου της Βεργίνας στη σημαία της. Έκτοτε και επί μία δεκαετία το θέμα “παγώνει” έως ότου ο Μάθιου Νίμιτς (μεσολαβητής και τώρα) να προτείνει ονομασία “Δημοκρατία της Μακεδονίας-Σκόπια”, πρόταση που απορρίπτεται τόσο από την Αθήνα όσο και από τα Σκόπια. Η Ελλάδα το 2008 ασκεί “βέτο” στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ στην περιβόητη σύνοδο κορυφής του Βουκουρεστίου, με την αμερικανική πλευρά να μην κρύβει την έκδηλη δυσφορία της.

Σήμερα, λοιπόν, επανέρχονται στο προσκήνιο προτάσεις που κατά το παρελθόν είχε απορρίψει η χώρα μας και τις οποίες αντιμετωπίζει παράλληλα και ως δυσμενείς γι’ αυτήν (τουλάχιστον στην παρούσα φάση) η γείτονα. Και αυτό βεβαίως εξηγείται από τον άκρατο αλυτρωτισμό με τον οποίο έχει εμποτιστεί η ΠΓΔΜ επιδιδόμενη σε πλήρη σφετερισμό της Ιστορίας και σε μία προπαγάνδα περί ακρωτηριασμένης μακεδονικής πατρίδας, με τα κατεχόμενα κομμάτια της, τη “Μακεδονία του Αιγαίου” από την Ελλάδα και τη “Μακεδονία του Πιρίν” από τη Βουλγαρία.

Και η αντίδραση της επίσημης Ελλάδας; Από κυβερνητικές πηγές αφήνεται να εννοηθεί ότι όσοι αντιτίθενται στην επίλυση του προβλήματος είναι εθνικιστές και ακροδεξιοί – λες και ο Μίκης Θεοδωράκης που αντιτίθεται είναι ακροδεξιός… Μάλιστα συντάσσονται με ετερόκλητες φωνές (π.χ. Πάγκαλος) οι οποίες μέσω των πολιτικών που εφάρμοσαν οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή οικτρή της κατάσταση.

Το θέμα, όμως, με την ονομασία της γείτονος χώρας είναι η κορυφή του παγόβουνου απρόβλεπτων εξελίξεων, γιατί κάτω από αυτό κρύβονται τα μύρια προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός. Στο βάθος αυτού του παγόβουνου συνυπάρχουν φτώχεια, ανεργία, απελπισία, αλλά και δικαιολογημένη οργή. Όλα αυτά, μέσω ατυχών και ολέθριων χειρισμών, μπορεί να αποτελέσουν τη θρυαλλίδα όσων ενδεχομένως ακολουθήσουν…

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: