Λες και ήταν χθες…

|> Πηγή Περσιάδου

|> Τραγούδησα, αγάπησα, χώρισα, γέλασα, συγκινήθηκα, έμαθα ιστορίες. Μα κυρίως, αγάπησα περισσότερο τις πέντε γυναίκες τραγουδίστριες, την Σοφία Βέμπο, την Βίκυ Μοσχολιού, την Πόλυ Πάνου, την Τζένη Βάνου, την Μάγια Μελάγια για τις οποίες μου μίλησε χθες και μου τις σύστησε καλύτερα, η Λένα Αλκαίου (φωτό), μέσα από την μουσικοθεατρική παράσταση που παρουσιάζει στο “Ίχνος” κάθε Παρασκευή με τον τίτλο ”Συνομιλώντας με τις φίλες μου”.

Τη Λένα Αλκαίου την αγαπούσα και από πριν. Όχι μόνο για τον τρόπο που ερμηνεύει τα τραγούδια της, με πάθος και με όλο της το είναι. Αλλά κυρίως για την προσήλωσή της στην ποιότητα, για την προσπάθειά της να εξελίσσεται συνεχώς και για την διάθεσή της να νιώθουν ευχαριστημένοι και χαρούμενοι οι φίλοι της στο στέκι της, στο ΙΧΝΟΣ στον Πειραιά.
Γιατί όποιος έρχεται εδώ, αν δεν είναι φίλος γίνεται!

Από το καλωσόρισμα της Αθηνάς Τσαμαδού, συνοδοιπόρου στο όραμα της δημιουργίας του πιάνο-μπαρ, από το χαμόγελο της Λένας, από την αύρα του μαγαζιού, θα γίνεις φίλος μόνιμος.

Άκουσα υπέροχα τραγούδια των πέντε υπέροχων γυναικών, από μια εκφραστική και συνάμα δωρική Λένα, χωρίς νάζια και τσαλίμια, εστιασμένη πάντα στην ουσία του κάθε τραγουδιού.

Όμως, ”Ο άνθρωπος μου ”, η ”Ταμπακιέρα ”, το ” Θα καθόμουνα πλάϊ σου” της Βέμπο, το ”Σε βλέπω στο ποτήρι μου ” και το ”Έλα έστω και στο τηλέφωνό μου ” της Βάνου, το ”Ρίξε στο ποτήρι σου φαρμάκι για χατήρι σου” και ”Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δεν ζήσαν” της Πάνου, το ”Μέσ’ τη ζωή δρόμοι ανοίγονται πολλοί” και το ”Σκότωσέ με” της Μελάγια, το ”Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ”, το ”Άνθρωποι μονάχοι” και το ”Αλήτη, δίχως αγάπη και δίχως σπίτι” είχαν διαδρομή που πήγε κατ’ ευθείαν στη καρδιά μου.
Ειδικά όμως την ”Μαρκίζα”, μετά την Μοσχολιού δεν θέλω να την ακούσω ποτέ από καμιά άλλη τραγουδίστρια εκτός της Αλκαίου.
Ευχαριστώ πολύ για την βραδιά. Θα την θυμάμαι…

> Υ.Γ. 1. Δυό Παρασκευές έμειναν ακόμη. Σπεύσατε!
> Υ.Σ. 2. Αν τα καταφέρω, σας υπόσχομαι έκπληξη μετά το τέλος της τελευταίας παράστασης. Να της ζητήσουμε να μας πει το ”Πάτωμα” και το ”Παλτό”. Έτσι, όπως μόνο εκείνη ξέρει να τα λέει. ΣΥ-ΓΚΛΟ-ΝΙ-ΣΤΙ-ΚΑ.