Υποκλίνομαι στη γενναιότητά σου, εμφανώς οπλοφορούσα ή κρυπτοπλισμένη…

Αλ. Αρδαβάνης* |> Αγαπητέ φίλε, Σχετικά πρόσφατα με εγκάλεσες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για ενδοτικότητα και συμβιβασμούς ανεπίτρεπτους σε εθνικά και πολιτικά ζητήματα. Αναρωτήθηκα γιατί χρησιμοποίησες δημόσιο χώρο -τον τοίχο μου- για να κοινοποιήσεις την αποφασιστικότητά σου για αντίσταση στους κατακτητές και δεν το κοινοποιείς στον «πλούσιο» σε δράση δικό σου.

Υποθέτω, αυθαίρετα, πως επιθυμείς να με κινητοποιήσεις γνωρίζοντας ίσως την «αντιστασιακή» οκνηρία μου και όχι ότι εισβάλλεις στον χώρο μου με το ίδιο απροσμέτρητο «θάρρος» που εισέβαλαν οι εν υπεροπλία Ιταλοί και Γερμανοί φασίστες και ναζί στον τόπο μας το ‘40 και το ‘41.

Σου δηλώνω λοιπόν με όσο θάρρος μού έχει απομείνει ότι είμαι ένας από κούνια δειλός και αδύναμος. Αν και σε ένα «διάλειμμα ανδρείας» (κατά τη στρατιωτική θητεία μου στη Λέσβο) έχω μάθει την χρήση των ατομικών πυροβόλων όπλων (Μ1: 100%, G3:80%, BAR: 50-60%, Remington 50-60%) ομολογώ πως δε διανοούμαι πως θα μπορέσω να πυροβολήσω ή να σύρω μαχαίρι εναντίον άλλου εμβίου· είμαι παντελώς ανίκανος να σκοτώσω. 

Τη φυσική δειλία μου συμπλήρωσε και ενίσχυσε η άλλη θητεία μου, αυτή του γιατρού απεγνωσμένων· εκεί που δίνω κάθε μέρα μάχες σε πεδία «προστατευμένα» από βόμβες, νάρκες και σφαίρες· «εκ του ασφαλούς».  Χτυπώντας με αγχέμαχα όπλα, σώμα με σώμα σε πολεμίστρες και μέσα στα στενά της προδομένης ή παραδομένης από τους ηγέτες της Πόλης που λέγεται Λαβωμένο Ψυχόσωμα. 

Όλες οι μάχες μας είναι αμυντικές. Δίνονται με την ελπίδα τακτικών Νικών με τη βαθύτερη επίγνωση της στρατηγικής Ήττας. Μάχες λοιπόν πολλές και μέσα από αυτές, η καίρια ωρίμανση· τη λένε Ηττοπάθεια και έρχεται με τα χρόνια, όπως το ώριμο φρούτο που γλυκαίνει μαλακώνοντας, έτοιμο να καταποθεί από τον εκπρόσωπο της υπερκείμενης στιβάδας της τροφικής αλυσίδας.  Ακριβώς όπως στην ανελέητη Ανθρωπότητα. Αυτά αγαπητέ Κωνσταντίνε. 

Υποκλίνομαι στη γενναιότητά σου, εμφανώς οπλοφορούσα ή κρυπτοπλισμένη.  Σου ζητώ γονατιστός να σεβαστείς την -κατά συνείδηση άοπλη- δειλία μου απέναντι στους επιβουλείς της Πατρίδας μας. «Καθείς και τα όπλα του, είπα…» αλλά και «έκαστος εφ’ ω ετάχθη». Εξ άλλου καθένας κι ένας ρόλος – έτσι διασώζεται η ισορροπία σε όλα τα οικοσυστήματα.

Ελπίζω στην ευμενή Τυχαιότητα για την επιβίωσή μας. «Είμαι ό,τι δε χρειάζεται μια παράταξη μάχης» και δυστυχώς δε ντρέπομαι γι’ αυτό.

(*) Ο κ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.