…έτσι όπως αναζητώ από χρόνια στα στενά της Νόησης τα αναπάντητα “γιατί;” που φεύγουν στιλέτα καταπάνω μου κάθε μέρα…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Γιατί έτσι ξαφνικά; Όχι, δεν ρώτησε: πώς έτσι ξαφνικά αλλά «γιατί;»!

-Επειδή πρέπει να υπάρχει πάντα ένα «Γιατί» να μας δαγκώνει και πάντα κάτι απροειδοποίητο να μας ξαφνιάζει σε κάθε μας ήττα.

-Επειδή ο πατέρας δεν αντέχει να αποδεχτεί την αδυσώπητη πορεία δύο χρόνων χωρίς ούτε ένα οδόσημο προσδοκίας.

-Επειδή κανένας δεν είναι έτοιμος ποτέ για το τέλος, όση προετοιμασία κι αν έχει κάνει γι’ αυτό.

Άφησα πίσω ένα κορίτσι να κοντανασαίνει όπως ελαφάκι δαγκωμένο στον λιγνό λαιμό και βγήκα στη βουή του δρόμου -να ψάξω το αυτοκίνητο.

Είναι η άσκηση του τέλους κάθε μέρας -να θυμηθώ σε ποιο στενό το έχω παρκάρει, έτσι όπως αναζητώ από χρόνια στα στενά της Νόησης τα αναπάντητα «Γιατί» που φεύγουν στιλέτα καταπάνω μου κάθε μέρα.

• Επειδή ποτέ δε δικαιούται ο γιατρός τη γαλήνη του «έγινε ό,τι ήταν εφικτό»· επειδή πάντα μια παγερή αβεβαιότητα θα τον διαπερνά -ώσπου να γίνει ολόγραμμα αδιάφορο στους θεατές του δράματος «Υγεία, οίημα απρόσιτο».

Γι’ αυτό, φίλε μη ρωτάς γιατί η δυσθυμία -άσε τα «Γιατί»! Διάβασε Καρούζο!

…κι ο φόνος ν’ αλλάζει απερινόητος ολοένα
τις τριτοβάθμιες εξισώσεις
μ’ αγαθές αντιλόπες βολίδες
και βολίδες ξοπίσω οι τίγρεις
πλατιές εκτάσεις άρρητες κι ακατέργαστη
γεωμετρία
έρημος είμαι κι ανάβω λυχναράκι θλίψεως*.

(* “Η διερώτηση Omega”)

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”