Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

“Recordar es vivir”, όπως λέμε: “Ξαναζώ με τις αναμνήσεις μου”…

FLASH στις 07/08/2022

Σήμερα τα καλοκαίρια έχω πάντα διακοπές, χωρίς υποχρεώσεις και με κλιματιστικό! Όμως σκέπτομαι να ξαναγύριζαν τα τζιτζίκια…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης*|>  Υπάρχει εδώ στη Νέα Υόρκη ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα στα ισπανικά με τον τίτλο: “Recordar es vivir”, κάτι σα να λέμε “Ξαναζώ με τις αναμνήσεις μου”…

Μα και αυτά τα τζιτζίκια να μην σταματάνε! Με το σκάσιμο του ήλιου αρχίζουν να τραγουδούν. Λένε ότι μόνο τα αρσενικά τραγουδούν. Είναι το καλοκαιρινό Αυγουστιάτικο ακομπανιαμέντο στο χωριό. Πολύ η ζέστη κάθε μεσημέρι. Στρώναμε μια κουρελού στο πάτωμα και ξαπλώναμε, αν είχαμε τίποτα περιοδικά διαβάζαμε και κάτι. Με το πέσιμο του ήλιου σκαρίζαμε και βγαίναμε στους χωματένιους δρόμους να τρέχουμε στεφάνι, ή να παίξουμε με τ’ άλλα παιδιά. Όχι δεν υπήρχε η συνήθεια για διακοπές…

Έτσι πέρασα 16 χρόνια…

Η ζέστη αφόρητος. Ένας ανεμιστήρας βιδωμένος στον τοίχο δωματίου γύριζε νωχελικά χωρίς να βιάζεται. Στο φινιστρίνι ένας ανεμοδόχος σε σχήμα σέσουλας έφερνε έναν αρμυρό θαλασσινό αέρα και συγκρούονταν με αυτόν του ανεμιστήρα. Η σκηνή σε ποντοπόρο φορτηγό καράβι όπου η δουλειά ήταν καθημερινή – 7 μέρες την εβδομάδα, όχι δεν υπήρχαν διακοπές…

Έτσι πέρασα 14 ολόκληρα χρόνια…

Η ζέστη αφόρητη, τροπικό το κλίμα, ο ιδρώτας έτρεχε και με περίλουζε ολόκληρο. Οδηγούσα ταξί. Το πουκάμισό μου σχιζόταν σε ξελουρίδια στην πλάτη μου καθώς ακουμπούσα στο κάθισμα του αυτοκινήτου. Στο σπίτι εύρισκα φρέσκο αεράκι μόνο όταν ξάπλωνα σε μια αιώρα που είχα κρεμασμένη στην βεράντα μου. Εκεί άκουγα τις σφυριξές των βαποριών που αποχαιρετούσαν το λιμάνι. Τότε φούντωνε η νοσταλγία. Όχι δεν υπήρχαν διακοπές…

Έτσι πέρασα 9 ολόκληρα χρόνια…

Η δουλειά βαριά. Κουρασμένος ερχόμουν στο σπίτι, καθόμουν στον καναπέ να συνέλθω. Έπινα μια κρύα μπύρα, ανοιχτά τα παράθυρα. Μέναμε σε διαμέρισμα στην Νέα Υόρκη. Καλοκαίρι η ζέστη και η υγρασία ανυπόφορη. Είχαμε και ανεμιστήρα! Δεν βαριέσαι, δεν έκανε τίποτε. Τότε άρχισα να σκέπτομαι τις διακοπές, έστω κι ας έχανα την δουλειά μου… Τα κατάφερα, τουλάχιστο κάθε δεύτερο χρόνο… ταξίδι στην πατρίδα!

Έτσι πέρασαν 30 χρόνια…

Σήμερα τα καλοκαίρια έχω παντοτινές διακοπές, “χαράς ευαγγέλια” που λένε. Όχι υποχρεώσεις μεροκάματου. Κοντρολάραμε την ζέστη με κλιματιστικό. Και όμως ήρθε κάτι άλλο άγνωστο, αν και το περίμενα και κάνουμε παρέα, πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Ο χρόνος αυτός ο άτιμος, μου κόλλησε σα βεντούζα στην πλάτη, και με κουμαντάρει…

Σκέπτομαι: Αχ, να ξαναγύριζαν τα χρόνια με τον τζίτζικα!…

(*) Ο κ. Γαβριήλ Παναγιωσούλης, είναι ομογενής που ζει στη Νέα Υόρκη. Πολυβραβευμένος συγγραφέας και ιδρυτικό μέλος της διαδικτυακής Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων (ΕΕΛΣΠΗ), που είχαμε ιδρύσει το 2001 με πρόεδρο δ.σ. τον αξέχαστο Βάϊο Φασούλα.

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: