Εκεί στην πειραιώτικη συνοικία όπου εξακολουθεί να υπάρχει γειτονιά με την παλιά έννοια…

Διονύσης Βραϊμάκης |> Όσο περνούν οι εποχές και τα χρόνια, η γειτονιά με την έννοια που τη γνώρισαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας, όλο και περισσότερο χάνεται. Όχι παντού,  φυσικά• και όχι σε κάθε περιοχή με την ίδια έκταση. Στον Πειραιά, λόγου χάρη, υπάρχουν περιοχές-μουσεία τής γειτονιάς. Περιοχές που διατηρούν λίγα στοιχεία από αλλοτινές εποχές• κάποια «ερείπια», μερικά απομεινάρια, από συνήθειες, συμπεριφορές και χρώματα. Το Χατζηκυριάκειο είναι μια από αυτές. Μια συνοικία από τα παλιά, φυσικά με πολλούς νεωτερισμούς.

Ο (βαθιά Πειραιώτης!) Διονύσης Χαριτόπουλος, κάπου στην τριλογία του για τον Πειραιά γράφει ότι το   Χατζηκυριάκειο μαζί με την όμορο Καλλίπολη είναι από τις καλύτερες περιοχές γύρω από το μεγάλο λιμάνι. Σωστό και δίκαιο ό,τι λέει!

Στο Χατζηκυριάκειο βρίσκεις ακόμα, σε κάποια λίγα στενάκια, την παλιά συνήθεια των γιαγιάδων και των παππούδων: το σκαμνάκι! Δηλαδή η βασική καθημερινή διασκέδαση, το ξέσκασμα των ανθρώπων, των παλαιότερων φυσικά, είναι να βγαίνουν έξω από τις πόρτες τους (ας είναι και πολυκατοικίες πια) με καρεκλάκια, σκαμνάκια ή πάνινες πολυθρόνες και να περνούν μερικές απογευματινές και βραδινές ώρες συζητώντας, μιλώντας με τους απέναντι ή παρατηρώντας εξονυχιστικά τους περαστικούς: πώς ντύθηκαν σήμερα, με ποιον/ποιαν βγαίνουν, αν ξαμπάρκαραν τα μεγάλα παιδιά τους, αν βρήκαν δουλειά τα μικρότερα, αν πάχυναν ή αν γέρασαν…

Στο Χατζηκυριάκειο αυτές τις μέρες η καρδιά τής γειτονιάς πάλλεται. Ο θρυλικός άγιός της, ο Άγιος Νείλος της (πόσες εκκλησιές έχουν γίνει τραγούδι;) γιορτάζει. Σήμερα, Τρίτη, είναι η κορύφωση, εδώ και μέρες τα προεόρτια.

Η γειτονιά συσπειρώνεται γύρω από τον ναό –τον δικό της ναό. Κάποιοι πολίτες προσφέρονται να κάνουν δουλειές, καθαριότητας και ευτρεπισμού. Βαψίματα, γυαλίσματα, σκουπίσματα, στολίσματα αλλά και προσφορές από ιδιώτες ή και μικροεπιχειρήσεις, όπως εκείνη η κάβα (της γειτονιάς φυσικά και όχι καμιά επώνυμη) που προσφέρει κάθε χρόνο τα αναψυκτικά, τα νερά, τα ποτά για το πλήθος των επισήμων που ανηφορίζουν στο Χατζηκυριάκειο για να τιμήσουν τον Άγιο (και προεκλογικά να μαζέψουν κάνα ψηφαλάκι…)

Ο οποίος Άγιος πρέπει να κεράσει και τους μη επίσημους πιστούς επισκέπτες του. Με γλυκά, φυσικά. Τα οποία δεν αγοράζονται, φτιάχνονται. Γυναίκες τής γειτονιάς ενώνονται και γίνονται Δύναμη! Αγοράζουν ιδίοις εξόδοις τα υλικά και μετά παίρνουν μπρος τα ζυμωτήρια, ανάβουν και κορώνουν οι φούρνοι. Μια ομάδα γυναικών φέτος έφτιαξε πάνω από επτακόσια γλυκά• άλλες χρονιές η παραγωγή ξεπερνούσε τα χίλια. Ζυμώνουν, ψήνουν και αμπαλάρουν για πολλές ώρες τα πεντανόστιμά τους. (Δοκιμάσαμε ένα που μας προσφέρθηκε… εν κρυπτώ• διαπιστώσαμε ότι και, ας πούμε, άθεος να είσαι, αξίζει μετά την απόλυση της λειτουργίας να σταθείς στη σειρά για να πάρεις ένα γλυκό στο πλαστικό σακουλάκι, κλεισμένο με κορδελίτσα. Γιατί μόνο από ένα δίνουν οι κυρίες, ώστε να φτάσουν για όλους.)

Έτσι και φέτος ο Άγιος θα έχει να κεράσει. Ο Άγιος που έχει όνομα ονομαστό, είναι ιδιαίτερα αγαπητός, αλλά δεν έχει πιστούς με το όνομά του! Πόσο πρέπει να ψάξεις για να βρεις κάποιον που λέγεται Νείλος, Νειλία ή κάπως έτσι; Αλλά για τους Χατζηκυριακιώτες και τους Καλλιπολίτες αυτό δεν έχει σημασία• γιορτάζουν με πολλή αγάπη τον Άγιό τους και ας μην γιορτάζει προσωπικά (σχεδόν;) κανείς μαζί του. Και όλοι στη γειτονιά εύχονται «χρόνια πολλά». Χρόνια πολλά και από εμάς, Χατζηκυριάκειο, χρόνια πολλά Καλλίπολη, χρόνια πολλά Πειραιά.

>> Η σελίδα του Harddog στο facebook είναι εδώ για “Μου αρέσει”, αν φυσικά σας αρέσει, ή για “Ακολουθήστε”.