Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Ένας σημαιοφόρος ευθυτενής, με κοντοπαντέλονο, σκαρπίνι, σοσόνια και με… φαντασία!

Χωρίς κατηγορία στις 28/10/2016

Μαθητικαί παρελάσεις…

kapranos d

|>Δημήτρης Καπράνος

|> Παλιότερα, στο δημοτικό σχολείο κάναμε κάθε καλοκαίρι “Γυμναστικές επιδείξεις”. Το δικό μας σχολείο είχε μεγάλη αυλή, περίπου ένα στρέμμα και οι επιδείξεις γίνονταν εκεί και όχι στο δημοτικό γήπεδο, όπως άλλων σχολείων.

Ερχόταν το πρωί η “καταβρεχτήρα” του Δήμου, έβρεχε το χώμα και οι εργάτες χάραζαν τις γραμμές με τον ασβέστη, ώστε να υπάρχει τάξη όταν τα παιδιά θα παρατάσσονταν εμπρός στους “επισήμους” και τους γονείς.

Οι επίσημοι ήταν ο παπάς της ενορίας, ο επιθεωρητής (αν ερχόταν), κάποιοι δημοτικοί σύμβουλοι και δάσκαλοι. Γύρω-γύρω, οι γονείς, κάθονταν στις καρέκλες που έφερνε ο καθένας από το σπίτι του! Η εκδήλωση έκλεινε με παράδοση-παραλαβή της σημαίας από μαθητή της Έκτης, στον μαθητή της Πέμπτης τάξεως.

Έτσι, εκείνο το καλοκαίρι παρέλαβα τη σημαία του λόγου μου, αφού -ως ο καλύτερος μαθητής- θα ήμουν σημαιοφόρος την επόμενη χρονιά! Ακόμη θυμάμαι τη στιγμή που ο Νίκος Γιουβανάκης (μακαρίτης πια – έφυγε νεότατος) μου παρέδωσε το λάβαρο. “Πρόσεξε, είναι βαριά” μου είπε, καθώς περνούσε στο λαιμό μου την δερμάτινη θήκη.

Από εκείνο το βράδυ, μέχρι και τον Οκτώβριο, έκανα πρόβες στο σπίτι. Πότε με το κοντάρι της σκούπας, πότε με ένα στυλιάρι που είχε η γιαγιά μου για να χτυπάει τα χαλιά! Με έπαιρνε χαμπάρι η αδελφή μου κι άρχιζε την κοροϊδία! “Πρόσεξε μη χτυπήσει το κοντάρι στα ηλεκτροφόρα σύρματα!” μου φώναζε και γελούσε. Εγώ, όμως, έπρεπε να μάθω να βαδίζω σωστά, κρατώντας τη σημαία.

Δεν ήταν καθόλου εύκολο, όπως διαπίστωσα όταν, περί την δεκάτη Οκτωβρίου, αρχίσαμε “πρόβες” για την παρέλαση. “Φρρ-φρρ” η σφυρίχτρα της κυρίας Αγγελικής Πατέλη, της γυμνάστριάς μας. “Τεντωμένο το χέρι, με το άλλο κρατάς γερά τη σημαία” μου φώναζε, αλλά έτσι κι έπιανε αέρας, τα εύρισκα σκούρα. Δεν ήμουν εξ άλλου και πρώτο μπόι! Κρατούσα, όμως, το ιερό σύμβολο και φανταζόμουν τον εαυτό μου να το καρφώνει στην κορφή ενός λόφου που μόλις είχαμε καταλάβει!

Ακολούθησαν πρόβες στον δρόμο. Πίστευα ότι όλα τα βλέμματα των περαστικών έπεφταν επάνω μου. Φυσικά, κοιτούσαν τη σημαία! Την πολυπόθητη 28η, ξύπνησα με πυρετό 40! “Δεν θα πάς στην παρέλαση, βρέχει κιόλας” είπε η μάνα μου, αλλά εγώ είχα ήδη ντυθεί, είχα χτενιστεί και είχα φτάσει στο σχολείο! Δίπλα μου, η Ρόζα Κυπραίου και η Παναγιώτα Χατζησάββα, οι παραστάτιδες, ντυμένες “Αμαλίες”.

Βρε, τον άτιμο! Με 40 πυρετό και ήταν στητός σαν μπαστούνι” άκουσα να λέει ο πατέρας το μεσημέρι, καθώς καιγόμουν ολόκληρος, αφού είχα αρπάξει βρογχίτιδα! Αλλά τη σημαία, την είχα κρατήσει ψηλά!

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: