Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Έτσι τό ‘σκασα…

FLASH στις 16/05/2019

Εγκλωβισμένος σε ένα πάνελ προεδρείου…

Αλ. Αρδαβάνης* |>Δοκίμασα τις κλασικές της ανθρωποφοβικής ιδιορρυθμίας μου μεθόδους “απόδρασης”. Μέτρησα στην αρχή τις πολλές πρόσφατες αστοχίες μου, εστιάζοντας στις επαγγελματικές. Ανασκόπησα τις νευρώσεις μου, ξεκινώντας από την εφηβεία, προσπαθώντας να παραβλέψω την απαρχή τους στη βρεφική και παιδική ηλικία. Περιηγήθηκα τις αποκαρδιώσεις μου και τις αυταπάτες μου επιμένοντας στις πιο πρόσφατες.

Κατέληξα στην ανατριχίλα από το θαυματουργό σκήνωμα που χορηγεί “φως” στη στενή αυλή του τοπίου των απεγνωσμένων καθημερινών μαχών μου. Τίποτε δε δούλεψε! Έμενα φυλακισμένος εδώ πάνω, στο έλεος όλων των βλεμμάτων σεβασμού -μπορεί και φθόνου ή ακόμα και περιφρόνησης.

Τότε άνοιξα το πρόγραμμα· στο τέλος, στα ονόματα ομιλητών, προέδρων κλπ. Τίτλοι, τίτλοι, τίτλοι… Αρκτικόλεξα δηλωτικά σπουδών, ιδιοτήτων, επαγγελματικών θέσεων· ή ουσιωδώς δηλώσεις κενού. Όλα απότοκα αγγλοσαξονικών όρων. Των κυριάρχων της υπάρχουσας “πληροφορίας”· όχι “Γνώσης”. Το αιώνιο Ουδέν ως απόρροια των ματαίων προσπαθειών μας να φτάσουμε να γνωρίσουμε το Τι.

Και τρόμαξα. Και άνοιξαν απότομα τα μουδιασμένα φτερά μου. Και πέταξα έξω στο αδιάφορο για το συνέδριό μας λιμάνι. Στις ψαρόβαρκες, τις μαούνες, τα μεγάλα πλοία που σφυρίζουν μπαίνοντας ή βγαίνοντας· “όταν σφυρίζουν τα πλοία να μην είσαι ποτέ στο λιμάνι” έλεγε ο Μανόλης αν και ποτέ δεν κατάλαβα τι εννοούσε…

Περνούμε μέσα από τα νύχια του Καιρού και, άλλο από την μελαγχολία μας, τίποτε δεν αλλάζει.

Πάντως μέσα από την αναστάτωση από τους φοβερούς τίτλους των “επιστημόνων”, επέστρεψα στο Ουσιώδες: την αναίτια πρωταρχική Περιπλάνηση. Χωρίς τίτλους αρχής και τέλους.

(*Ο κ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: