Αναδημοσίευση πρωτοσέλιδου άρθρου της ‘’Εστίας’’ που μπορεί να προξένησε εντυπώσεις, αλλά δεν σημειώθηκαν αντιδράσεις…

|> Ένα πρωτοσέλιδο άρθρο στην έγκυρη ‘’Εστία’’, σχετικό με την πλημμελή κατάσταση στα φέρυ μπωτ της γραμμής Πέραμα – Σαλαμίνα – Πέραμα, προξένησε εντύπωση και δημιούργησε ερωτηματικά. Όμως, παρά το γεγονός που έχει περάσει μία εβδομάδα, δεν έχει σημειωθεί κάποια εξέλιξη, το άρθρο αναδημοσιεύεται* προς υπενθύμιση παντός αρμοδίου.

Τα άρθρο είναι του Δημήτρη Καπράνου και τιτλοφορείται ‘’Στον πηγαιμό για την Σαλαμίνα…’’. Ο συνάδελφος,  έγραψε:

Σάββατο πρωί, με τον καλό μου φίλο τον Διονύση, φεύγουμε από τον Πειραιά με κατεύθυνση την Σαλαμίνα. Κάθε Σάββατο-εκτός σοβαρού απροόπτου- θα οδηγήσει ο Διονύσης το αυτοκίνητό του , θα φθάσουμε στο Πέραμα, θα σταματήσουμε στο περίπτερο για να αγοράσουμε εφημερίδες , θα επιβιβασθούμε στο φέρυ-μπωτ και θα ταξιδέψουμε μέχρι τα Παλούκια.

Από εκεί, σε δέκα λεπτά, βρισκόμαστε στο Αμπελάκι, όπου και το “κτήμα” του παππού μας το οποίο περιποιούμεθα όσο μας επιτρέπουν τα -συνεχώς συρρικνούμενα- οικονομικά μας.

Μπαίνουμε, λοιπόν, σε ένα επιβατηγό- οχηματαγωγό ro/ro, (η ονομασία του σκάφους στη διάθεση κάθε αρμοδίου) και ένας νεαρός, με πράσινο μπλουζάκι-όπως όλο το πλήρωμα- σωματώδης, όπως τα “παιδιά” που “φυλάνε” τις πόρτες στα “μαγαζιά” ή συνοδεύουν “επωνύμους”, μας κάνει νόημα να πάμε να “στριμωχτούμε” στο αριστερό άκρο του πλοίου, ενώ η αμέσως επομένη λωρίδα είναι σχεδόν άδεια.

“Καλύτερα να πάμε στην μέση” του λέει ο Διονύσης. “Θα πας εκεί που σου δείχνω εγώ!” του λέει ο “φουσκωτός”, με ύφος που δεν σηκώνει αντίρρηση.

“Έτσι που μας στριμώχνετε και βάζετε στο πλοίο πέντε ή εξι σειρές οχημάτων, παραβαίνετε τον Νόμο. Η νομοθεσία είναι σαφής , πρέπει τα αυτοκίνητα να έχουν μεταξύ τους απόσταση ενός οχήματος” του λέω, έχοντας υπ’ όψιν μου και τον κανονισμό αλλά και την κοινή λογική “για να μην μας βρει κανένα κακό”.

Ο “φουσκωτός” μου λέει αναιδέστατα. “Καλά, άμα δε σ’ αρέσει, κάνε μας καταγγελία στο Λιμεναρχείο!”.

“Και φυσικά θα τους ενημερώσω” του λέω. Και τότε ο “μάγκας” σηκώνει το τηλέφωνό του και εκτοξεύει την έμμεση την απειλή: “Κάτσε να φωτογραφήσω το αμάξι να το έχουμε υπ’ όψη μας!”…

Ποιός είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε! Διότι μπορεί να κάνεις “τον κουτό” αλλά όταν απειλείσαι, οφείλεις να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα.

Πετάγομαι έξω από το αυτοκίνητο και αρχίζω την επίθεση, που είναι η καλύτερη άμυνα. Φωνάζοντας δυνατά, του λέω ότι αυτό αποτελεί απειλή, ότι είναι τραμπουκισμός, ότι είναι παραβάτες του κανονισμού, ότι, ότι, ότι…

Τρέχουν τα άλλα μέλη του πληρώματος, τα περισσότερα “ψωμωμένα” επίσης , αλλά έχουν πάρει χαμπάρι τί έχει συμβεί και οι άλλοι οδηγοί και απειλείται σύρραξη! “Έλα, πάμε να ηρεμήσεις” του λένε οι συνάδελφοί του και τον απομακρύνουν.

Και τώρα, ας μας πει το Λιμεναρχείο Σαλαμίνος, που έχει την ευθύνη και που-για ένα τριήμερο- πέρυσι έστειλε άνδρες του Σώματος και επέβλεπαν αν τηρούνται οι αποστάσεις και τα φέρυ-μπωτ δεν στοίβαζαν τα οχήματα σαν καφάσια με τομάτες από την Κρήτη προς τον Πειραιά. Δυο-τρεις ημέρες -έπειτα από κάποιο μικροατύχημα- έκαναν “ελέγχους” και τα παράτησαν.

Και τώρα, τα φέρυ-μπωτ ξαναγεμίζουν από το Πέραμα για Σαλαμίνα κι έτσι και “κάτσει η στραβή”, που έλεγε η κυρία Δούρου, θα γράφουμε για “το τραγικό συμβάν”, θα τρέχουμε και δεν θα φθάνουμε!

Όσο για τους “ψωμωμένους”, καλά θα κάνουν να μην συγχέουν τα φέρυ-μπωτ με τα “μαγαζιά” της νύχτας κι ας μη χρησιμοποιούν μεθόδους εκφοβισμού τους οποίους λανσάρουν οι “μπράβοι”…Ποτέ δεν ξέρεις τί μπορεί να συμβεί…

(*) Τα άρθρο αναδημοσιεύτηκε επειδή «πολλές φορές πάει η στάμνα στη βρύση», αλλά όταν συμβεί ‘’κάτι’’ (χτύπα ξύλο!) τότε όλοι θα λένε ότι… φταίνε οι άλλοι!