Ημέρα ντροπής για τον περασμένο αιώνα η 21η Απριλίου του 1967, τότε που κάποιοι ανόητοι και αναξιοπρεπείς του στρατεύματος, έστρεψαν τα όπλα κατά αυτών που τους τα εμπιστεύθηκε.

Έχουν περάσει 48 χρόνια και για πολλούς ήταν σαν χθες. Που εν ονόματι του… Έθνους (όπως αυτοί το εννοούσαν), «βάπτισαν» τους μισούς Έλληνες «κομμουνιστάς» και «επικινδύνους δια την δημοσίαν τάξιν και ασφάλειαν». Άλλους έστειλαν στις εξορίες και τις φυλακές και άλλους τούς στέρησαν αναφαίρετα πολιτικά δικαιώματα, όπως π.χ. την εργασία, τις σπουδές, την έξοδο από την χώρα – ακόμη και την… ιθαγένεια, όπως είχε γίνει για την Μελίνα!
Μεταξύ μας, τα «κοινωνικά φρονήματα» με τις διάφορες στερήσεις πολιτικών δικαιωμάτων προϋπήρχαν, όπως επίσης και τα ξερονήσια και οι φυλακές. Ας μην ξεχνιώμαστε…

Σε 7 χρόνια, 3 μήνες και 3 ημέρες (23 Ιουλίου 1974) η χούντα γίνεται παρελθόν και αρχίζει η εποχή της Μεταπολίτευσης, ήν διανύομεν εις έτι, εκτός και αν η νέα γενιά των πολιτικών αποφασίσει να πάει η χώρα ένα βήμα μπροστά..

Πολυετής η διάρκεια της Μεταπολίτευσης, αλλά μέχρι στιγμής ο λαός, αυτό που έχει δει είναι ότι μόνον τυπικά δεν υπάρχει πλέον η στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων. Και πώς να υπάρχουν δικαιώματα σε έναν λαό απογοητευμένο και γονατισμένο…

Βρισκόμαστε σε μία αρκετά δύσκολη καμπή της ιστορίας μας και επειδή η χούντα δεν έγινε καθεστώς όλως τυχαίως, γι’ αυτό ποτέ δεν πρέπει να παραβλέπονται οι αιτίες που την «ανάθρεψαν». Ας προσέχουμε…