Ενώ απλώνεται γύρω μας το μαύρο πέπλο του αόρατου και ορατού Κακού, η τηλεόραση χορεύει το πολύχρωμο τίποτα του πρωινάδικου…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Άκου σκηνές και κοίτα κραυγές στο τοπίο των επιβραδύνσεων πριν την πτήση ή την πτώση στο βάραθρο σκοτάδι:

• Ο άρρωστος που επιχειρεί απεγνωσμένα με κολλώδη ομιλία να συμπυκνώσει έναν ωκεανό συμπτωμάτων στο ένα λεπτό που διαθέτει ο γιατρός που βιάζεται επειδή τον περιμένουν άλλοι απεγνωσμένοι.
• Ο άρρωστος με τραχειοστομία που επικοινωνεί μέσω ενός πινακίου όπου μας γράφει κάθε μέρα με κιμωλία τις ερωτήσεις του. (Η αγωνία επικοινωνίας ισοδύναμη σχεδόν με αγωνία αναπνοής).
• Δεν τρώει γιατρέ, λέει η γυναίκα του για τον άρρωστο που δεν έχει αναπνοή από μέρες.
• Μια γυναίκα μισολιπόθυμη σπαράζει στις σκάλες μετά την ενημέρωση για τη βαριά πρόγνωση του άντρα της -σε πέντε μέρες παντρεύουμε το παιδί μας, κάντε κάτι να προλάβει…

Κι εγώ να περνάω και να επισημαίνω σε όλους τους κατάκοιτους την αναγκαιότητα της μάσκας· η εντολή στον οριακώς αναπνέοντα να φοράει τη μάσκα, όπως το «κόψε το κάπνισμα» σε ασθενή σε τελικό στάδιο βαριάς αναπνευστικής ανεπάρκειας -και από το κάπνισμα.

• Ενώ οι νοσηλεύτριες καταρρέουν από την διαρκή υπερένταση και τις κυλιόμενες οδηγίες και ανάγκες.
• Ενώ στην τηλεόραση χορεύει το πολύχρωμο τίποτα του πρωινάδικου καθώς απλώνεται γύρω μας το μαύρο πέπλο του αόρατου και ορατού Κακού.

Μια ακόμη Κυριακή Κοβιντιώνος και περνάμε με τους συμμαχητές μου από αυτούς που η Πανδημία επιχειρεί να σπρώξει σε δεύτερη γραμμή προτεραιότητας -ας μην της περνάει.

Πάντα ήμουν «ρατσιστής» με τους ανέγγιχτους της χρόνιας και επιτελεύτιας οδύνης – ας με εγκαλούν όλοι ως πάσχοντα από Ανηδονία.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”