Λίγα πριν, ο μεσήλικος βογγούσε ‘’δε μπορώ άλλο, δεν αντέχω άλλο!’’ και λίγο πιο πριν η Αφρικάνα, πήρε πλήρη χημειοθεραπεία…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Η ώρα είναι πέντε το απόγευμα. Ο μεσήλικος γιατρός ακόμα σκυμμένος στο στενό γραφειάκι του εξωτερικού ιατρείου. Τα άλλα ιατρεία έχουν κλειδώσει τρεις ώρες πριν. Το ωράριο πρέπει να τηρείται αλλά αυτός επιμόνως παρατυπεί. Δεν έμαθε από νεαρός να λέει «Όχι!». Ξερά και αναντίρρητα.

Δεν έμαθε να ιεραρχεί προτεραιότητες στη ζωή του, να χωρίζει τον κάματο από την ανάπαυση, το επάγγελμα από τη διασκέδαση. Έμενε πάντα μετέωρος ανάμεσα στο «ίσως ναι» και το «μήπως και όχι;»…

Κολλημένος σε έμμονες ιδέες· άνθρωποι που σώθηκαν τάχα την τελευταία στιγμή από ένα χέρι που φάνηκε από το πουθενά και τους κράτησε πριν κυλήσουν στην άβυσσο, από μια τηλεφωνική «οδηγία πλεύσης»…

Κολλημένος στο «γιατί όχι ναι;». Την ώρα που πολλοί, συνεπείς στις υψηλές ιδέες και τα ιδανικά τους, βροντοφώναζαν «ΟΧΙ!». Τις ώρες που η πραγματικότητα παρέπαιε ανάμεσα στα «θέλω» και τα «πρέπει» της άγριας νύχτας· της συγκυρίας.

Όπως ο νεαρός ογκολόγος που χωρίς κανένα δισταγμό δηλώνει πως δε δίνει ποτέ το τηλέφωνό του σε ασθενείς του, αφού η κλινική στο δημόσιο νοσοκομείο όπου υπηρετεί οφείλει να καλύπτει κάθε ώρα τα επείγοντα.

Ο νεαρός γιατρός που -ορθώς κατ’ αρχήν- δε θέλει να δημιουργεί «προσωπική σχέση» με τον άρρωστο αφού αυτό αποκτά άλλο νόημα…

Ίσως αργότερα αναθεωρήσει, διαπιστώνοντας το αναπόφευκτο της εγκατάστασης αυτών των σχέσεων για την ανάπτυξη των θεραπευτικών διπόλων γιατρών-ασθενών.

Στο τοπίο χωρίς κανόνες του Συστήματος Παροχής Υγείας της όμορφης κι ασυνάρτητης πατρίδας του.

Γυρίζω όμως στον καταπτοημένο μεσήλικο που εκών- άκων βολοδέρνει στο στενό ιατρείο ένα ακόμα απόγευμα.

Λίγο πριν, μια γυναίκα τού κουνούσε απειλητικά το δάχτυλο ουρλιάζοντας στην πόρτα που δεν κλείνει ποτέ.

Απαιτούσε εξέταση, για μια ακόμα φορά χωρίς ραντεβού, χωρίς τίποτε επείγον -έστω και αν στο μυαλό του αρρώστου όλα παίρνουν διαστάσεις πυρκαγιάς που πλησιάζει σε πρατήριο καυσίμων… Φεύγοντας, η διαταραγμένη γυναίκα καταριόταν τον γιατρό που έσκυψε ντροπιασμένος και δεν έβγαλε άχνα.

Λίγα λεπτά πριν, ο μεσήλικος βογγούσε εις επήκοον των παρισταμένων «δε μπορώ άλλο, δεν αντέχω άλλο!». Των παρισταμένων που ξέρουν να επιδοκιμάζουν και το πιο παράλογο μέχρι να «κάνουν τη δουλειά τους»…

Λίγο πιο πριν η Αφρικάνα χωρίς βιβλιάριο που βρήκε δρόμο και χειρουργήθηκε στο νοσοκομείο, πήρε πλήρη χημειοθεραπεία στο νοσοκομείο. Και η Αλβανίδα συγκινημένη· πέντε χρόνια πριν κλαίγοντας ρωτούσε αν θα μεγαλώσει το μικρό παιδάκι της και τώρα χαμογελάει.

Τόσοι άνθρωποι σε Κρίση. Στον στρόβιλο της βαριάς αρρώστιας. Ποιον να συνεριστείς; Επιείκεια βρε! Για ποιον;

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”