Επιμένω να σκάβω σήραγγες προς όποια έξοδο. Δικούς μου αυταπατημένους δρόμους

Αλ. Αρδαβάνης* |> Εντάξει ξέρω πως δεν είμαι ελεύθερος. Ξέρω πως γύρω μου είναι κάγκελα μεταμφιεσμένα σε πολυτελές φάϊμπεργκλας. Έχεις δει τα τετράγωνα κελιά των υπαλλήλων εταιρειών πληροφορικής; Χωρίς οροφή, με τρεις κάθετους γυάλινους τοίχους, ο τέταρτος νοητός· φέρνουν πολύ από δημόσια αποχωρητήρια ενώ, κοιταγμένα από πάνω, μοιάζουν με το παιχνίδι λαβύρινθος.

Μπορείς θεωρητικά να φύγεις μόνο προς τα πάνω μα σε εμποδίζει η βαρύτητα, από το πλάι σε αποτρέπει το ρούφηγμα της πόρτας της απόλυσης…

Έτσι μόνο από το διαδίκτυο στην οθόνη σου δραπετεύεις στιγμιαία και γυρίζεις τρομαγμένος πίσω στο κλουβί, όπως το καναρίνι σε αιχμαλωσία· ο φόβος του πετάγματος με αδύναμα φτερά και η στενή επιτήρηση του αφεντικού που σε παραφυλάει μοχθηρά σαν γάτα πεινασμένη.

Το ξέρω πως δεν είμαι ελεύθερος, ποτέ δεν ήμουν. Αλλά να προσθέτω ύψος και πάχος στα κάγκελα; Πάχος να αυξάνει μικραίνοντας την εσωτερική περίμετρο, να περισφίγγει ολοένα τον ελάχιστο χώρο μου; Ικανοποιημένος που επιτέλους λιγοστεύει η αυθαιρεσία μου -πόση αυθαιρεσία χωράει ένα κελί που κατοικείς μονάχος;

Δεν είμαι ελεύθερος.  Ούτε όμως εθελοντής ανελεύθερος. Επιμένω να σκάβω σήραγγες προς όποια έξοδο. Δικούς μου αυταπατημένους δρόμους. Οιονεί εξοδούχος από στρατόπεδο. Κάποια θητεία υποχρεωτική, πάντα και παντού.
Και ανυποταξία επίσης.

(*) Ο κ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.