‘’Κάθε που λέω πως δεν υπάρχει φρίκη που να μην έχω ζήσει, κάποια λερναία Ύδρα αναδύεται από τον βούρκο της συνείδησης’’

Τ/Π |> Υπάρχουν κάτι κείμενα στο  f/b – σε αυτό το ‘’χωνευτήρι’’ ιδεών και αηδιών- που συναρπάζουν με την παρουσίασή τους και συγκλονίζουν με το θέμα τους.

Πόσω μάλλον, όταν τέτοιας υφής κείμενο προέρχεται από έναν σωστό τεχνίτη του λόγου, λειτουργό της Ιατρικής Τέχνης, με υψηλότατο βαθμό επιστημοσύνης και Άνθρωπο με ιδιαίτερη ευαισθησία. Με δυό λέξεις: Αλέξανδρος Αρδαβάνης*.

‘’Όχι δεν μπορώ να το πιστέψω!’’ τιτλοφορείται ένα κείμενο μικρό σε έκταση, αλλά πελώριο σε ευαισθησία, που ανέβασε στο f/b, του οποίου οι 89 λέξεις δεν διαβάζονται εύκολα… Γράφει:

Τρεις μέρες ψυχορραγεί η μικρή και απόψε τη βρήκα στο μονόκλινο ολομόναχη στο βύθος.

Οι γονείς δεν άντεξαν και έφυγαν εκτός νοσοκομείου, με ενημέρωσε αμήχανος ο νεαρός εφημερεύων.

Οι γονείς δεν άντεξαν να το βλέπουν να ξεψυχάει και άντεξαν να το αφήσουν μονάχο, είτε καταλαβαίνει είτε όχι την απουσία τους;

Πόσοι γύρισαν από «εκεί» για να μας πουν;

Όχι, δεν αντέχω να το πιστέψω! Μια βαριά παρανόηση είναι.

Κάθε που λέω πως δεν υπάρχει φρίκη που να μην έχω ζήσει, κάποια λερναία Ύδρα αναδύεται από τον βούρκο της συνείδησης.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”