Προκλητικότητα α λα Ερντογάν

|> Στέλιος Κοπανίδης

|> Η εντεινόμενη τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα με τις συνεχείς αυξανόμενες παραβιάσεις και παραβάσεις ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και τις απειλητικές δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων, αποτελεί στοιχείο σοβαρού προβληματισμού και ανησυχίας.

Πρόφαση των νέων προκλήσεων της Άγκυρας, αποτέλεσε η καθόλα ορθή απόφαση του Αρείου Πάγου να μην εκδοθούν οι 8 Τούρκοι στρατιωτικοί που ενεπλάκησαν στο αμφιλεγόμενο πραξικόπημα του περασμένου Ιουλίου. Μια απόφαση που και αναμενόμενη ήταν, καθώς η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει χώρα δικαίου, όπως αναμενόμενη ήταν και η οργισμένη αντίδραση της γείτονος που επιζητούσε διακαώς μια αφορμή για να εντείνει την προκλητικότητά της.

Και η τουρκική προκλητικότητα δεν έχει να κάνει μόνο με τα Ελληνοτουρκικά, αλλά και με τις συζητήσεις για το Κυπριακό που βρίσκονται σε εξέλιξη. Ήδη ο ΟΗΕ ενεργοποίησε διαδικασία για νέα διάσκεψη τύπου Γενεύης στις αρχές Μαρτίου, με την Άγκυρα να συναινεί μεν αλλά να εμφανίζεται πιο αδιάλλακτη, μεθοδεύοντας εκβιαστικές λύσεις, μέσω προϋποθέσεων. Αφ’ ενός την οριστικοποίηση εγγυοδοσίας και παραμονής τουρκικών δυνάμεων στο τουρκοκυπριακό σκέλος ενδεχόμενης ομοσπονδίας και αφ’ ετέρου προκατοχύρωση των τεσσάρων ελευθεριών του ευρωπαϊκού κεκτημένου και για τους πολίτες της μετά τη λύση. Τι σημαίνει αυτό; Πλάγια είσοδος, μέσω Κυπριακού, της Τουρκίας στην Ε.Ε., έστω και αν δεν διασκελίσει κανονικά τους ενταξιακούς πυλώνες!

Παράλληλα η Άγκυρα επιταχύνει τη ροή εποίκων από περιοχές της Ανατολίας στα Κατεχόμενα, με στόχο να δημιουργηθούν νέα πληθυσμιακά δεδομένα. Ο ΟΗΕ, πάντως, γνωρίζει τις προθέσεις της Τουρκίας που προβάλλονται ως sine qua non προϋποθέσεις για προαγωγή νέων διαδικασιών επίλυσης του Κυπριακού, όπως γνωρίζει ότι η Άγκυρα διατηρεί στο τραπέζι των συνομιλιών το «σχέδιο Β», δηλαδή την ανοιχτή και απευθείας διχοτόμηση της νήσου.

Με δεδομένες λοιπόν τις εξελίξεις αυτές, η τουρκική πλευρά κινείται σ’ έναν διττό άξονα με την «αιγαιοποίηση» του Κυπριακού και την «κυπροποίηση» των Ελληνοτουρκικών, προκειμένου να διαχειριστεί και τα δύο ζητήματα ως στρατηγικούς μοχλούς πίεσης. Πώς αντιμετωπίζει, όμως, η Αθήνα τις πρόδηλες τουρκικές επιδιώξεις; Με ανησυχία μεν, αλλά σε θεωρητικό επίπεδο δε, βασιζόμενη στην άποψη ότι η Άγκυρα μπορεί να προκαλεί και να απειλεί, αλλά δεν πρόκειται να υλοποιήσει τις επιδιώξεις της , διότι κάτι τέτοιο θα απέβαινε εις βάρος της ευρωπαϊκής της προοπτικής, αλλά και ότι η Ουάσιγκτον θα απέτρεπε μια τέτοια εξέλιξη. Υπό το πρίσμα, όμως, των νέων εύθραυστων γεωπολιτικών δεδομένων, ιδίως μετά την ανάληψη της αμερικανικής προεδρίας από τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος δεν έχει αποσαφηνίσει τις θέσεις του σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, ο εφησυχασμός αυτός είναι παρακινδυνευμένος. Μην λησμονούμε ότι η γείτονα, που εξουσιάζεται από ένα εθνικιστικό, απολυταρχικό και ανελεύθερο στρατοκρατικό κατεστημένο που έχει επιβάλει ο Ερντογάν είναι ικανή για όλα, αψηφώντας συνέπειες και παραμέτρους. Άλλωστε, η Τουρκία μεθοδεύει διαχρονικά τη δημιουργία τετελεσμένων, με τη μορφή αμφισβητούμενης κυριαρχίας σε ευαίσθητες ζώνες, ενώ ξέρει να κατασκευάζει την Ιστορία και να απαλλάσσεται από το ένοχο παρελθόν της. Ας μη γελιόμαστε. Η Ελλάδα τελεί υπό ασφυκτικό κλοιό. Από τη μια υποφέρει από την οικονομική κρίση και απ’ την άλλη έχει να αντιμετωπίσει την τουρκική προκλητικότητα. Το απευκταίο σενάριο που εξυφαινόταν, έχει αρχίσει να μπαίνει σε εφαρμογή, προκειμένου να καμφθούν οι όποιες αντιδράσεις της.

Ενώπιον αυτής της κατάστασης, οφείλουμε να αντιτάξουμε τουλάχιστον ψυχραιμία, νηφαλιότητα, σύνεση, αποφασιστικότητα αν χρειαστεί, εθνική συναίνεση και συνεννόηση. Πρωτίστως δε, ένα αρραγές μέτωπο, που θα αποτελέσει τροχοπέδη σ’ εκείνους που απροκάλυπτα πλέον προσβλέπουν όχι μόνο στη φτωχοποίηση της χώρας, αλλά και στην εδαφική συρρίκνωσή της.