Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Κουνούν το δάκτυλο της υποκρισίας, αυτοί που αρνούνται να δεχθούν τους πρόσφυγες…

Χωρίς κατηγορία στις 14/01/2017

Εν αναμονή του Δουβλίνου…

kopanidis-sr

|> Στέλιος Κοπανίδης

|>Κοίτα ποιος μιλάει“! Ο τίτλος της κινηματογραφικής κομεντί της Έϊμε Χέκερλινγκ ταιριάζει απόλυτα στα πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου που λοιδορούν τη χώρα μας για τις συνθήκες που επικράτησαν στις δομές φιλοξενίας προσφύγων κατά την πρόσφατη κακοκαιρία.

Οι εικόνες, βεβαίως, στη Μόρια της Λέσβου δεν περιποιούν τιμή για τη δημόσια διοίκηση, όπως και οι αντίστοιχες εικόνες που αντικρίσαμε στην εθνική Κορίνθου-Πατρών, στην Κύμη, στην Πτολεμαΐδα, στη Θεσσαλονίκη. Ωστόσο οφείλουμε να επισημάνουμε ορισμένα δεδομένα.

Η ένταση της κακοκαιρίας ήταν πρωτόγνωρη και έπληξε με ιδιαίτερη σφοδρότητα περιοχές οι οποίες δεν είχαν αντιμετωπίσει τα τελευταία χρόνια παρόμοια φαινόμενα, όπως η Σκόπελος, η Αλόννησος, η Λέσβος.

Η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια απίστευτη οικονομική κρίση, που τη βιώνουν πρωτίστως οι Έλληνες πολίτες. Από τη ζοφερή αυτή πραγματικότητα πλήττονται και οι χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που την έχουν κατακλύσει, θύματα κι αυτοί (οι Σύροι) της ανικανότητας των ισχυρών να βάλουν ένα τέλος στην τραγωδία που συνταράσσει τη δική τους χώρα.

Ο αριθμός των προσφύγων που έχουν βρει καταφύγιο στην Ελλάδα από τη φρίκη του πολέμου είναι υπερβολικά υψηλός και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από μια χώρα, ακόμη και αν αυτή δεν αντιμετώπιζε δισεπίλυτα οικονομικά προβλήματα.

Η πολιτική της Αθήνας στο πρόβλημα δεν είναι και η καλύτερη, καθώς εξακολουθεί να βλέπει την πιο σοβαρή προσφυγική κρίση ως προσωρινό πρόβλημα, αντί να χαράσσει πολιτική αντιμετώπισής της.

Η προσφυγική κρίση δεν επιλύεται ούτε με ευχολόγια ούτε με ασκήσεις επί χάρτου. Και σ’ αυτό το σημείο οι ενέργειες του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής, ο οποίος τόνιζε με έμφαση ότι «κανένας πρόσφυγας δεν θα παγώσει», έχουν πλήρως αποτύχει. Από το σημείο όμως αυτό μέχρι εκείνο στο οποίο κατηγορούν και χλευάζουν τη χώρα μας τα γερμανικά έντυπα και αναπαράγουν τα αντίστοιχα σλοβακικά, ουγγρικά, φινλανδικά, κ.ο.κ. υπάρχει τεράστια απόσταση και ύψιστη υποκρισία. Όταν, μάλιστα, από τα ίδια έντυπα επιβεβαιώνεται η πρόθεση της γερμανικής κυβέρνησης για εκ νέου έναρξη των επαναπροωθήσεων προσφύγων στην Ελλάδα. Και όταν μάλιστα σημειώνουν ότι σχεδιάζεται από τον Μάρτιο η άρση της ισχύουσας αναστολής του καθεστώτος του Δουβλίνου. Όσον αφορά το γεγονός ότι τοπικές αρχές και Έλληνες πολίτες έσπευσαν να συνδράμουν τους πρόσφυγες μεταφέροντας τρόφιμα και ξύλα για να ζεσταθούν, ούτε κουβέντα.

Κοίτα, λοιπόν, ποιος μιλάει ή καλύτερα ποιοι ομιλούν. Δυστυχώς πάντα ομιλούν αυτοί που έπρεπε να σιωπούν. Πάντα αυτοί κουνούν το δάχτυλο της υποκρισίας και καυτηριάζουν τα κακώς κείμενα, για τα οποία οι ευθύνες τους είναι βαρύτατες. Αυτοί που αρνούνται να δεχθούν στο έδαφός τους άλλους πρόσφυγες, αγνοώντας επιδεικτικά την αρχή της ισοκατανομής. Και όταν υποδέχονται τρεις-τέσσερις πρόσφυγες (όχι χιλιάδες που υποδέχεται η χώρα μας) το παρουσιάζουν με τυμπανοκρουσίες και… φαραωνικές τελετές ωσάν να λύνουν αυτομάτως το μέγα αυτό πρόβλημα!

Το δυστύχημα βεβαίως είναι ότι τα γερμανικά πρωτοσέλιδα έσπευσαν να προβάλλουν αναλόγως και ορισμένα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια, που διαπνέονται από άκρατο ραγιαδισμό.

Πρόκειται για τα κανάλια εκείνα που όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης που πλήττει την Ελλάδα συμπεριφέρονται σαν να ζουν σε άλλη χώρα, ενώ προτάσσουν κάθε έξωθεν κριτική (κακόβουλη ή μη) ως θεϊκό χρησμό. Δεν εστιάζουν στην οικτρή κατάσταση που βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, αλλά στο τι θα πουν οι ξένοι. Λες και το πρόβλημα, το οποίο βεβαίως δημιούργησε η ελληνική αμεριμνησία, δεν διογκώθηκε υπέρμετρα και κατέστη δισεπίλυτο από τους μονεταριστικούς και λανθασμένους χειρισμούς ΔΝΤ, Βρυξελλών και Βερολίνου. Τέτοια κατάντια και τέτοιος παχυδερμισμός.

Όσον αφορά το τεράστιο πρόβλημα που λέγεται προσφυγικό δεν μπορεί να λυθεί ούτε από την Ελλάδα ούτε από την Ιταλία, που δέχονται τον κύριο όγκο των προσφυγικών ροών. Απαιτείται συναίνεση και κοινή δράση απ’ όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μηδενός εξαιρουμένου. Ενώπιον αυτής της κατάστασης το δίκαιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα δοκιμάζεται. Η Ευρώπη οφείλει επιτέλους να χαράξει μια πολιτική που θα βασίζεται στη συμπόνια και την αλληλεγγύη και η οποία θα απαλύνει τον πόνο και τη δυστυχία αυτών των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν από τις πατρίδες τους…

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: