Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Εκεί όπου με παραμόνευαν οι 4 λέξεις: «τα έχω κάνει όλα!»

FLASH στις 10/06/2019

Μάλλον αέρας δεν περίσσευε στα πνευμόνια, για να σπρωχτεί στο λαρύγγι να παραχθεί φωνή

Αλ. Αρδαβάνης* |> Από τούτες τις τέσσερις λέξεις ειπωμένες από χείλη οιδαλέα πιάνομαι και θα τρυπώσω να περιπλανηθώ στο τεχνητά φωτισμένο σκοτάδι του Τοπίου Εφιάλτη που με περιπλανιέται χρόνια τώρα. Γιατί μέσα του είμαι και μέσα μου είναι, ουσίες αδιαχώριστες του ίδιου μείγματος, περιεχόμενα αλληλέγγυα στον ίδιο περιέκτη.

Είχα αρχίσει σήμερα το πρωί να γράφω, με κολλημένα ακόμα τα μάτια βγαίνοντας από ύπνο κατάφορτο όνειρα οργιαστικά -ψάχνω καιρό τον κατάλληλο χαρακτηρισμό των ονείρων μου, τα οποία υποθέτω πως μοιραζόμαστε πολλοί στο σινάφι. Ψάχνω γιατί η λέξη «Εφιάλτης» είναι μάλλον μελό.

Νομίζω λοιπόν πως μόλις τον εντόπισα: εργώδη είναι τα όνειρά μου. Είναι προφανώς η αιτία της κούρασης που νιώθω σχεδόν πάντοτε όταν αφυπνίζομαι αυθόρμητα ή υπό την πίεση του επίμονου ηλεκτρονικού ξυπνητηριού.
Έχοντας λοιπόν σχεδιάσει τα χαράματα μεταξύ νάρκης και εγρήγορσης κάτι που θέλω να γράψω από καιρό και όλο αναβάλλω, ανακάθισα στο κρεββάτι κι άρχισα να πληκτρολογώ βιαστικά, νομίζοντας πως μέσα σε μια σελίδα θα χωρούσαν όσα περίπλοκα οδηγούν την απόφαση και τη δράση του γιατρού στην κλινική πράξη. 

Λάθος σχεδιασμός!

Το κατάλαβα μετά τις πρώτες πέντε γραμμές και σταμάτησα. Με περίμενε και το νοσοκομείο. Έκλεισα τον υπολογιστή και σύρθηκα μέχρι εκεί. Στην κάθε μέρα.

Εκεί με βρήκε το απόγευμα, αφού διέσχισα μια ακόμα από τις διαδρομές του αλγορίθμου Εφιάλτη. Εκεί που με παραμόνευαν οι τέσσερις καίριες λέξεις: «τα έχω κάνει όλα» και νοητά «…μη με τρυπήσετε πάλι για ορούς και φάρμακα, γιατί πρέπει να με τυραννήσετε κι άλλο;»…και συνεχίζω εγώ αυθαίρετα «…αφήστε με ήσυχο να πεθάνω, γιατί με φέρατε εδώ να πεθάνω;». Μάλλον όμως αέρας δεν περίσσευε στα πνευμόνια για να σπρωχτεί στο λαρύγγι να παραχθεί φωνή.

Αύριο πρέπει να διαβάσω και θα διορθώσω το εξαιρετικό κείμενο του ευαίσθητου συναδέλφου ογκολόγου από την Κύπρο με τίτλο «Περί Ευθανασίας και Υποβοηθούμενης Αυτοκτονίας». Άλλες τέσσερις λέξεις, σφήνα στο συσπασμένο από το στρες ινίο.

Κατά το βράδυ, σκυμμένος σε κάποια χαρτιά, αποκαμωμένος της μέρας, λέω τελικά να το ξεκινήσω. Τι να ξεκινήσω;

Έναν ψυχοδυναμικό αλγόριθμο. Γυρίζει μέσα στο μυαλό μου καιρό, ανακατεύει το ίζημα του καζανιού της ψυχής μου και ανεβάζει μια περίεργη δυσωδία στον θόλο –για το κρανίο και τον φλοιό μιλώ, την έδρα της συνείδησης.
Της ναρκωμένης -από ανάγκη επιβίωσης- συνείδησης.

Επειδή κάποιοι “τα κάνουν όλα” όσα προστάζουμε. Όλα και ατελέσφορα, όπως σκιά στο μισοσκόταδο.

(*Ο κ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: