Μία διακινδυνευμένη απόφαση για τη θεραπεία ενός καρκινοπαθούς πρώην χρήστη από ειδικευόμενους την οποία υπέγραψα με δέος

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ο πρώην χρήστης, τρόφιμος δομής με τον καρκίνο κακής πρόγνωσης, άρχισε τελικά θεραπεία με μειωμένες δόσεις – ένας συμβιβασμός, συνήθης στους κλινικούς ογκολόγους όταν διστάζουμε να πετάξουμε κάτω τη σπάθα, παραδίνοντας νωρίτερα τον άμαχο στο μένος της αρρώστιας.

Όχι, δεν ήταν δική μου η απόφαση -μόνο η υπογραφή στο έντυπο της χημειοθεραπείας ήταν δική μου.

• Την απόφαση την πήρε ο ορμητικός νεαρός ειδικευόμενος που, λίγες μέρες πριν, βγαίνοντας από τον θάλαμο του πολυλαβωμένου είπε με μάτια που σπίθιζαν «είμαι κάθετος, πρέπει να πάρει θεραπεία!»…
• Πήρε την απόφαση μαζί με τους άλλους νεαρούς ειδικευόμενους που επιδοκίμασαν με μουρμουρητά και γκριμάτσες τον «αυθάδη» κήρυκα της επίθεσης – «μα είναι περιπατητικός», επέμεναν.
• Πήρε την απόφαση η ειδικευόμενη που μου σφύριξε συνωμοτικά λίγο μετά – «ο ίδιος θέλει να κάνει θεραπεία!».
• Την πήρε το βλέμμα του ίδιου που με κοίταζε στην επομένη επίσκεψη παρακλητικά• ένας αρχαίος ικέτης στον Ναό του παραπαίοντος Ασκληπιού με μόνη παράβαση την αρρώστια του -μια επιτομή του Ιερού.
• Όλοι μαζί πήραν μιαν απόφαση διακινδύνευσης – κι εγώ την υπέγραψα με δέος.

Είμαστε κάθετοι, είπαν οι άξιοι πτησιμότητας νεαροί, εννοώντας προφανώς αλύγιστοι. Τα «δεδομένα» των μελετών και οι άμεσα διαθέσιμες στο σμάρτφον «κατευθυντήριες οδηγίες» τροφοδοτούν τη μαχητικότητά τους, ενώ εμένα τα καυσαέρια των ηττημένων αερομαχιών με αφήνουν προορατικά γερμένο – η ανεπιθύμητη εμπειρία που φτάνει πάντα όψιμα.

Βλέπω στους νεαρούς γιατρούς τον ασυμβίβαστο νεανικό εαυτό μου και ριγώ – χωρίς να ξεχωρίζω αν από περηφάνεια είναι για τα «παιδιά» μου σε τούτο το πολυετές πεδίο μάχης ή για τα χτυπήματα στη νόηση που αύριο θα τα λυγίσουν.

Όμως, όποια κι αν είναι η έκβαση για τούτο το τσακισμένο πλάσμα, όσο κι αν σπαταλήσει «πόρους» του Συστήματος, όλοι εμείς μαζί του δίνουμε σήμερα το χέρι να σηκωθεί – για όσο σηκωθεί.

• Δεν χαράζουμε εμείς Πολιτικές Υγείας.
• Να χαράζουμε του πόνου τα σύνορα, αυτό μπορούμε.
• Ξέρουμε πως αυτός ο αγώνας δεν είναι ανεξάντλητος.
• Εντάξει, όσοι και όσο αντέχουμε.

Πάντως, εγώ δε μπόρεσα ποτέ να πάρω αποστάσεις από κανέναν λυγμό.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”