Είναι κάτι πρωινά στον Πειραιά που αφήνουν θύμισες και νότες στις παρέες…

Δημήτρης Καπράνος* |> Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί ένας μουσικός πλάι σε ένα όργανο του οποίου γνωρίζει την χρήση και να μην επιχειρήσει-αν αυτό είναι επιτρεπτό- να το “περιεργασθεί”…

Με την συντροφιά μας, δημοσιογραφική-καλλιτεχνική, μαζευόμαστε πολλές φορές σε κάποια από τα “στέκια” μας στον Πειραιά. Πολλά πρωινά, απολαμβάνουμε τον καφέ και την κουβέντα μας, κυρίως συζήτηση περί τα αθλητικά και τα πολιτικά, αλλά και τα πειράγματα μεταξύ μας.

Στο “Αντέσο”, στον σχεδόν πεζόδρομο της οδού Καραΐσκου, ένα καφέ με έντονο χρώμα δεκαετιών ’60 -’70, ανταμώνουμε συχνά , η παρέα. Ο Γιάννης Πετρόπουλος, ο “όμορφος” της συντροφιάς, μεγάλη δόξα του ελληνικού τραγουδιού, ο Ηλίας Ασβεστόπουλος, η “ψυχή” των 2002GR, ο Γιώργος Χατζηγεωργίου, “πρόεδρος της καρδιάς μας”, επί 35 χρόνια πρόεδρος των Αποφοίτων της “Γαλλικής” και για ένα φεγγάρι πρόεδρος του (ερασιτέχνη) Εθνικού, ο Παντελής Ξανθίδης, με τεσσαρακονταετή γόνιμη θητεία στην δημοσιογραφία και δη στο “καλλιτεχνικό” ρεπορτάζ (το αρχείο του είναι εκπληκτικής πληρότητος), ο Γιάννης Σπυράκης, πρώην αντιδήμαρχος, συνδικαλιστής και ιεροψάλτης, ο Νικήτας Χαρχαλάκης, οικονομολόγος διαπρεπής, φιλότεχνος και συλλέκτης, ο Μανώλης Σαββόπουλος, συμμαθητής από το δημοτικό, επιχειρηματίας, μόνιμος κάτοικος Ελβετίας, με γαλλική και ελληνική υπηκοότητα, που βρίσκεται πλέον τον περισσότερο καιρό στον Πειραιά, ο Νίκος Σίμος, πρώην διευθυντής της “Καθημερινής”, πρώην πρόεδρος της ΕΡΤ και παραμένων δημοσιογράφος…

Εκεί, λοιπόν, στο βάθος της (μικρής σχετικώς) αίθουσας, υπάρχει ένα παλιό πιάνο. Ένα καλό, μαύρο, γερμανικό πιάνο, με μεταλλική βάση, αλλά ακούρδιστο και με πολλά τραυματισμένα πλήκτρα (λείπουν τα “κόκκαλα”). Όπως ήταν φυσικό, κάποια στιγμή, άνοιξα το καπάκι και προσπάθησα να παίξω κάτι, αλλά σε ένα πιάνο που δεν είναι χορδισμένο σωστά , πώς να παίξεις; Απευθύνθηκα στον ιδιοκτήτη, αλλά μου είπε ότι το όργανο είναι “μόνο για διακόσμηση”. Έκτοτε, δεν το άνοιξα άλλη φορά.

Προχθές, όμως, ο Γιώργος επέμενε να φτιάξουμε ένα βίντεο με “Χρόνια Πολλά” και να το στείλουμε στον φίλο μας- παλαιό και επίλεκτο μέλος της παρέας- τον συγγραφέα Πέτρο Κυρίμη, ο οποίος ζει πλέον μονίμως στην Γερμανία. Πώς με έπιασε το “σκηνοθετικό” μου και τους μάζεψα γύρω από το πιάνο, έπαιξα “από σολ” και τραγουδήσαμε το “Happy birthday”! Με το πιάνο αχόρδιστο και φάλτσο, αλλά το βίντεο έγινε.

Έλα, όμως, που ο Πετρόπουλος άκουσε πιάνο και νόμισε ότι είμαι ο Γιάννης Σπάρτακος! “Πιάσε σι μινόρε” μου λέει κι αρχίζει να τραγουδά. Κι εγώ να ακολουθώ, παλαιά καραβάνα, αλλά το πιάνο να μην υπακούει εντελώς.

Κι όμως, τραγουδήσαμε όλοι μαζί (καλλίφωνοι άπαντες, με πρώτο, φυσικά, τον Πετρόπουλο και σεκόντα τον Ξανθίδη, τον Σπυράκη και τους υπολοίπους) για ώρα πολλή.

Κηλαηδόνη, Σαββόπουλο, Χατζιδάκι, Ξαρχάκο, Μούτση, αλλά και “La novia” και “Il mondo”, που ο Γιάννης τα ερμηνεύει υπέροχα και φινάλε με την “Τζαμάικα” του Λοΐζου, σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Και να χειροκροτούν οι θαμώνες και η παρέα και να έχει γίνει ένα γλέντι, με ακούρδιστο πιάνο! Πού αλλού, εκτός από την Ελλάδα και δη στον Πειραιά, μέρα μεσημέρι, με καφέδες και χυμούς φρούτων, θα εύρισκε μια παρέα τόσο κέφι, ώστε να ζητούν μερικοί να παίξουμε μέχρι και “θα τον μεθύσουμε τον ήλιο”; Πώς το είπε ο Διονύσης ο μέγας; “Να μας έχει ο Θεός γερούς, πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε”! Αμήν, Παναγία μου!

(*) Χρονογράφημα του κ. Δ. Καπράνου από την εφημερίδα “Εστία”