Μην τα παρατάς ακόμα και όταν οι άλλοι φεύγουν από το πλάϊ τής περιθανάτιας κλίνης…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Πήγα εκεί ξανά με έναν κόμπο γόρδιο στην καρδιά. Το παλικάρι με το μπετόν στην κοιλιά θρονιασμένο, ξανά ματαιομαχεί. Με τη σαλεμένη μάνα να πλέκει απελπισμένη γύρω του το δικό της αυτοσχέδιο δίχτυ προστασίας. Πήγα ξανά με την τρελή υπόθεση της ανακάλυψης κάποιας “διόδου”, ενός όποιου “πορθμού”. Ήρθε κι ο Μάκης, ήρθε κι η Μυρσίνη.

“Είμαι ευτυχής“, ψιθύρισα στον νεαρό χειρουργό, παρατηρώντας τους δύο αγαπημένους φίλους να επιχειρούν· να δημιουργήσουν ένα πέρασμα ή να βρουν το κλεισμένο από τις προσχώσεις τούνελ. Να φτάσουν να διαπεράσουν τα φυσικά φράγματα προς κάποια προσωρινή σωτηρία -ποια σωτηρία είναι άραγε παντοτινή;

Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι τον Αννίβα προ του Τείχους των Άλπεων: aut viam inveniam aut faciam! Κάτι τέτοιες στιγμές συλλαμβάνω, εγώ ο απαισιόδοξος, την έννοια της ευτυχίας· βλέποντας πλάι μου, γύρω μου, όλους τους σύμμαχους “συνωμότες”, καθένας με το δικό του όπλο στην πεισμωμένη παλάμη -ένα ξίφος, ένα δόρυ, μια σφεντόνα, χωρίς ασπίδες- να επιχειρούμε στον βούρκο του “κύκλου των μάταιων πράξεων“.

“Να ένας ορισμός της ευτυχίας“, είπα ξαναμμένος στους νέους γιατρούς που παρακολουθούσαν το απονενοημένο εγχείρημα στο τούνελ του αξονικού: να μην τα παρατάς ακόμα και όταν όλοι έχουν πετάξει τις ασπίδες και τρέχουν να σωθούν, έχουν βγάλει τα γάντια και φεύγουν από το πλάϊ της περιθανάτιας κλίνης.

Ανεβαίνω στον όροφο. Μια ακόμα θανάσιμη ετυμηγορία που τροχοδρομεί με εκπλήσσει. Η “δίοδος” ανέλπιστα έχει ανοίξει. Ο ασφυκτιών ανασαίνει ανακουφισμένος. Πώς; Η κόρη βουρκωμένη με ρωτάει και δεν ξέρει πως δεν ξέρω, δεν φαντάζεται πως μια ανατριχίλα δικαίωσης με έχει συνεπάρει. Επειδή είχα επιμείνει να μην τα παρατήσουμε… Ομολογώ: δικαίωσης!

Η χαρά για τη διάσωση της αναπνοής ενός ανθρώπου περνάει σε δεύτερο πλάνο. Είναι το ντελίριο της απρόσμενης νίκης, όταν όλοι ανέμιζαν τα λάβαρα της ήττας. Όταν τα δεδομένα ήταν συντριπτικά.

Βγαίνω στον δρόμο. Ο ήλιος, ζεστός και φίλιος, συνηχεί με το στήθος μου. Η ζωή είναι ωραία επειδή είναι ανηφόρα. Επειδή η ανηφόρα αν την τολμήσεις θα σε αποζημιώσει με ελεύθερη και καθαρή αναπνοή στην κορυφή του βουνού. Επειδή ζωή είναι το άθροισμα των πρανών στα οποία θα κληθείς να κινηθείς· υπερνικώντας τις ανηφόρες ή παραιτούμενος, να κυλήσεις στις κατηφόρες.

Κάποτε θα βρεθείς μπροστά στο κάθετα υψωμένο Αλπικό εμπόδιο. Τότε θα πρέπει ή να βρεις το αθέατο πέρασμα ή να το επινοήσεις. Όπως το παλικάρι, όπως ο χωρίς αέρα άρρωστος σήμερα. Όπως η πατρίδα μας από πολλά χρόνια.

Το παλικάρι πάντως το παλεύει· για όσο… Αρκεί που κραδαίνει μαζί μας το αγχέμαχο όπλο του· τον πόθο για ζωή. Και δε μιλώ για τη δική του μόνο αφού ξέρω πως έχει βγει πολλές φορές στους δρόμους -και- για τη ζωή των άλλων… Αρκεί λοιπόν να είμαστε μαζί και… aut viam inveniam aut faciam.

(*) Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”