Μια γυναίκα αφηγείται το σκληρό ριζικό της. Τη φαντάζομαι να γράφει και τα δάκρυά της να σταλάζουν στα γράμματα πάνω στο χαρτί…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Παντού στις οθόνες κραυγάζουν πολεμολάγνοι και πολεμοχαντούμηδες. Άσε τους να κραυγάζουν -καθείς και μια άποψη καθείς και οι αυταπάτες του.

Δεν ακούω απόψε τις κραυγές, επειδή σκύβω σε ένα τσαλακωμένο χαρτί που έπεσε στα χέρια μου και σαρώθηκε αστραπιαία από τα αδιάκριτα μάτια μου.

Ένα γράμμα, γραμμένο σ’ ένα από τα μέρη που ποδοπατούνται τα τελευταία χρόνια οι παντοτινοί αθώοι αλλά οι «πολιτισμένοι» το ανακαλύπτουν μόλις πριν λίγες μέρες· για τον τόπο που σήμερα η πραγματική ισχύς δαγκώνει ένα ανδρείκελο που καμωνόταν τον αφέντη -και δεν καταδέχομαι να συμψηφίζω ηθικά την προηγούμενη βία με τη σημερινή.

Διαβάζοντας το γράμμα ντράπηκα ακόμα μια φορά που γεννήθηκα και μεγάλωσα σε οικογένεια. Που μεγάλωσα και έζησα λίγο-πολύ ασφαλής.

Διαβάζοντας, βυθίστηκα…

• Πώς είναι να σ’ έχει απαρνηθεί ο πατέρας σου μόλις είδες το φως επειδή γεννήθηκες κορίτσι;
• Πώς είναι, ανεπιθύμητη από τη μάνα να σε μεγαλώνει η γιαγιά και η μάνα σου να σε χτυπάει κάθε φορά που ερχόταν να σε δει με τη ζώνη που είχε μείνει κρεμασμένη στη σκάλα -ως σκληρό ενθύμιό του αρνησίτεκνου πατέρα;
• Πώς είναι να σε βάζουν σε ίδρυμα και να μη βγαίνεις από εκεί για πέντε χρόνια;
• Πώς είναι να νιώθεις δυο φορές ξένη -να ξενιτεύεσαι μόλις έφηβη από τον τόπο όπου γεννήθηκες ξένη;
• Πώς είναι η μεσήλικη πια μάνα σου να σου λέει, σε μισώ επειδή μοιάζεις του πατέρα σου;
• Πώς είναι να ψάχνεις μια ζωή ολόκληρη να συναντήσεις για μια στιγμή τον πατέρα που δε γνώρισες για μια μονολεκτική ερώτηση: γιατί;

Μια γυναίκα αφηγείται το σκληρό ριζικό της. Τη φαντάζομαι να γράφει και τα δάκρυά της να σταλάζουν στα γράμματα πάνω στο χαρτί, να σβήνουν ολόκληρες φράσεις -αφήνοντας το νόημα ανέγγιχτο.

«Το σπαρματσέτο λιώνει σιγά-σιγά
Χοντρές στάλες κερί λεκιάζουν τα χαρτιά μου
Ας ήταν να μού ‘σβηναν και τις μαύρες σκέψεις»*

Ένα ποδοπατημένο χαμομηλάκι είμαι, μαντεύω πως λέει και κλαίει ξανά.

Κάνω εικόνα το κουρασμένο πρόσωπο με τα σλάβικα ζυγωματικά, τα ασπρόξανθα μαλλιά, φαντάζομαι τα μάτια της. Μάτια γαλανά που διαψεύδουν τον αγαπημένο μου θείο για τον «χαρακτήρα των γαλανομάτηδων» -κοίτα τους χωροφύλακες και θα καταλάβεις, έλεγε.

Δάκρυζαν, γράφοντας, είμαι σίγουρος.

Έτσι τη φαντάστηκα με τα αδιάκριτα μάτια της ψυχής μου βουρκωμένα..

Λαθρακουστής ή λαθραναγνώστης – ποια η διαφορά αφού λαθραία πάντα μαθαίνουμε -λαθρεπιβάτες στο τραίνο της Γνώσης που μας πηγαίνει ίσια στην Απόγνωση.

Και μια αφήγηση δεν είναι ποτέ μόνο μυθοπλασία.

* Γ. Ρίτσος «Εκ του πλησίον»

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”