Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Τύχης ή πεπρωμένου προϊόντα είμαστε όλοι

FLASH στις 08/06/2020

Μια φωτογραφία τραβηγμένη ανάμεσα σε παράγκες κάπου στον Πειραιά…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Μιλούσαμε με τον εξ αίματος φίλο, καθισμένοι πάλι στον ίδιο καφενέ -ολόιδιο κι αλλιώτικο μετά το πέρασμα του Κοβίντιου ψευδο-Μολώχ. Θυμάται, λέει με τη βαθιά του φωνή, όλους τους απελθόντες μας· με αγάπη και συγκίνηση.

Ένιωσα πάλι να τον ζηλεύω αφού το αποκαμωμένο μυαλό μου έχει σβήσει πολλούς με τη γομολάστιχα της λήθης ή τους έχει μουντζουρώσει με το μελάνι της απομυθοποίησης.

Είχα αρχίσει να τρεκλίζω νοητά όταν η συνοφρυωμένη μνήμη τράβηξε μπροστά στα ασθενικά μάτια μου μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία: τρία κορίτσια μπροστά σε μια μικρή ψησταριά με αρνί. Πίσω από τη φωτογραφία, το μεγαλύτερο από τα τρία γράφει: “ενθύμιον από το Πάσχα που δια πρώτην φορά μετά τον θάνατο του μπαμπά μου εψήσαμε ολόκληρο αρνί το έτος 1957-58“.

Μια φωτογραφία τραβηγμένη ανάμεσα σε παράγκες κάπου στον Πειραιά. Έφτασε στα χέρια μου από ένα παρατεταμένο σλάλομ κακοτυχίας του ενός από τα τρία ορφανά κορίτσια που το οδήγησε στην επαγγελματική πόρτα μου. Του ενός που έπρεπε να πάει στο ορφανοτροφείο αφού το σιτηρέσιο δεν έφτανε για όλα τα ορφανά. Το κορίτσι μεγάλωσε στο ίδρυμα, σπούδασε στο πανεπιστήμιο και έζησε μια γεμάτη ζωή. Με αγάπη και τρυφερότητα για όλους τους αναγκεμένους, λένε όσοι την έζησαν.

Είναι όμως να μην αρχίζει να τριποδίζει η μνήμη: ανέσυρε ξαφνικά μιαν άλλη ασπρόμαυρη φωτογραφία· στα 1940, δεκαεφτά χρόνια πριν από «το πρώτο ολόκληρο αρνί» των τριών ορφανών. Στο πρώτο νεκροταφείο, επτά παιδιά γύρω από έναν τάφο. Είναι η μάνα μου με τ’ αδέλφια της, δύο μέχρι δεκατεσσάρων χρονών· στον τάφο του παππού που δεν γνώρισα. Τραβήχτηκε από τον δεκαεννιάχρονο αδελφό τους που τα μεγάλωσε σαν πατέρας μαζί με την γιαγιά μου μέσα στην καταιγίδα και την πείνα της Κατοχής. Τα παιδιά μεγάλωσαν και στάθηκαν στα πόδια τους στις δύσκολες δεκαετίες του ‘50 και του ‘60. Τότε που η φτώχεια ήταν αγχόνη στην αναπνοή και ελατήριο για τον αγώνα της επιβίωσης.

Δίνει μαθήματα η φτώχεια· άλλους τους υψώνει και άλλους τους γκρεμίζει στα βάραθρα -τύχης ή πεπρωμένου προϊόντα είμαστε όλοι.

Η φτώχεια διδάσκει και εκπαιδεύει.

Και οι φωτογραφίες διδάσκουν. Φυλάνε το σχήμα των ανθρώπων και τους ανακαλούν στη δράση, όταν οι ψυχές αποκαμωμένες από τις μάχες των σωμάτων αποζητούν την επινοημένη λήθη. Αυτή που καταφεύγω κι εγώ για να χωνέψω τους τόσους θανάτους που μου ενσωμάτωσε ο βίος· απομυθοποιώντας τάχα τους απελθόντες μου μέσα από τις αδυναμίες και τις μικρότητές τους και φτάνοντας στο τέλος του τούνελ στον ραγισμένο καθρέφτη μιας κατάκοπης ύπαρξης.

Μια πορεία αλλοτρίων και ημετέρων τραυμάτων η ζωή. Τρυπιέται πέρα ως πέρα το ψυχόσωμά μας και μένουν χαίνουσες πληγές να χύνεται έξω η ψυχή ή επώδυνες ουλές να την φυλακίζουν. Ψυχοχυσία ή Ψυχοκάθειρξη· αμφότερες, πηγές ευδαιμονίας.

Ο Νίκος κι εγώ, ευλογημένοι κι από τις δυό.

Ένας ακόμα Ιούνιος και ο προφήτης Κοβίντιος ασχημονούν στα αδιάφορα τύμπανά μας.

(*Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: