Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Όπως έδειξε και ο Λάφφερ, μόνον αν μειωθούν οι φόροι μπορεί το κράτος να αυξήσει τα έσοδά του

Χωρίς κατηγορία στις 28/03/2018

Οι καμπύλες είναι ωραίες!

|> Νίκος Σίμος

|> Πριν από μερικούς μήνες το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, δια του επικεφαλής του, καθηγητού κ. Λιαργκόβα, ο οποίος αποπέμφθηκε, είχε χαρακτηρίσει τον προϋπολογισμό αντιπαραγωγικό, αποδομώντας έτσι την αισιοδοξία της κυβέρνησης για το οικονομικό μας μέλλον. Ο κ. Λιαργκοβας μάλιστα είχε διευκρινίσει ότι οι αυξήσεις αποθαρρύνουν εργασία και επιχειρηματικότητα. «Θεωρούμε, είπε χαρακτηριστικά, ότι βρισκόμαστε στο αρνητικό σημείο καμπύλης Λάφφερ»!

Τι εννοούσε όμως και ποια είναι η καμπύλη Λάφφερ; Ο Άρθουρ Λάφφερ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια δημιούργησε μία καμπύλη, δια της οποίας ήθελε να εξηγήσει στους φοιτητές του ότι αυξάνοντας το κράτος τους φορολογικούς συντελεστές δεν αυξάνονται αναλόγως και τα έσοδά του. Κι αυτό διότι οι αυξήσεις φόρων συμβάλουν ώστε πολλοί φορολογούμενοι πολίτες να επιλέγουν τρεις συνήθως λύσεις για να αντιμετωπίσουν την πρόσθετη επιβάρυνσή τους. Είτε επιβραδύνουν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα ώστε να έχουν λιγότερα κέρδη και να μη πληρώνουν παραπάνω φόρους. Είτε επιδίδονται σε μαύρη αγορά. Είτε αποφασίζουν να φοροδιαφύγουν. Λ.χ.ένας φόρος 100% αποφέρει στο κράτος 0% έσοδα διότι η εξοντωτική αυτή φορολογία διακόπτει την επιχειρηματική δραστηριότητα. Και τις τρεις αυτές εκδοχές αντίδρασης τις βλέπουμε σήμερα στην χώρα μας.

Αντιθέτως αν το κράτος προχωρήσει σε μείωση φόρων μπορεί να αυξήσει τα έσοδά του γιατί έτσι τονώνεται η παραγωγική διαδικασία και αντιστοίχως αυξάνεται ο όγκος της φορολογητέας ύλης.

Η χρυσή τομή είναι να βρει κανείς το ανώτατο σημείο της καμπύλης που έφτιαξε ο Λάφφερ. Δηλαδή σε ποιο ακριβώς ποσοστό ο φόρος επί των εισοδημάτων μπορεί να επηρεάσει την παραγωγική δραστηριότητα έτσι ώστε αυτή να μειωθεί και κατ’ επέκταση τα έσοδα του κράτους από την φορολογία. Κάτι ανάλογο έχει πει και ο Μίλτον Φρήντμαν ο οποίος είχε υπολογίσει ότι με ένα φορολογικό συντελεστή, ενιαίο (Flat tax), της τάξεως του 16% τα έσοδα που θα είχε το κράτος θα ήσαν αντίστοιχα με όσα εισέπραττε την περίοδο που είχε κάνει την σχετική πρότασή του και που οι φορολογικοί συντελεστές κυμαίνονταν μεταξύ 12% και 50%.

Η ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας που σημειώθηκε το 1984 διαπιστώθηκε ότι ήταν πιο έντονη στις Πολιτείες όπου η μειωση φόρων είχε γίνει σε σημαντικό ποσοστό. Και βεβαίως η ανάκαμψη ήταν αποτέλεσμα της μείωσης αυτής που είχε προηγηθεί αρκετά πριν, δηλαδή όταν η Οικονομία καρκινοβατούσε.

Ένας άλλος οικονομολόγος, στην Αγγλία, ο Τζαίημς Μηντ με Έκθεσή του είχε προτείνει την αντικατάσταση του φόρου εισοδήματος μέ ένα φόρο επί της δαπάνης. Κατ’ αυτόν δεν θα έπρεπε να φορολογούνται τα εισοδήματα «που ο καθένας προσφέρει στο σύνολο» αλλά οι δαπάνες «δηλαδή αυτά που ο καθένας αφαιρεί από το σύνολο». Δηλαδή η αύξηση της αποταμίευσης θα έδινε την δυνατότητα στις τράπεζες να δανείζουν περισσότερα κι έτσι να αυξηθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις και αντιστοίχως να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Ο φορολογούμενος, με άλλα λόγια να αφαιρεί από τη δήλωσή του τα ποσά που αποταμιεύει.

Βεβαίως την σημερινή κυβέρνηση την συμφέρει η φορολογική αφαίμαξη των πολιτών, διότι η απόδοση των παραπάνω μεθόδων φορολογίας μέσω της ανάπτυξης της παραγωγικής διαδικασίας θέλει κάποιο χρόνο. Και δεν προλαβαίνει να δώσει μέρισμα στους μεν αφού έχει αφαιμάξει τους δε….

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: