Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο Μπεχράκης είναι εκείνος που, σε χρόνια μαύρα για την ελληνική δημοσιογραφία, μας έριξε ένα σωσίβιο διασώσεως, ένα από τα χιλιάδες σωσίβια που παραμέριζε κάθε τόσο για να φωτογραφίσει το δράμα των ταλαίπωρων που έφθαναν στις παραλίες των νησιών μας..
.
Ο Γιάννης Μπεχράκης, που τον καιρό κατά τον οποίο εμείς σφαζόμασταν μεταξύ μας, που κάποιοι είχαν μεταβληθεί σε προβολείς των μνημονίων και κάποιοι άλλοι σε κυνηγούς κεφαλών και “γερμανοτσολιάδων”, σήκωσε την κάμερά του και απαθανάτισε στιγμές που μας “ξέπλυναν” στα μάτια των πολιτών, οι οποίοι είχαν αρχίσει να μας γυρίζουν την πλάτη!

|>Δημήτρης Καπράνος

Και δεν είναι μόνο το “Πούλιτζερ” που κέρδισε ο ακριβός μας συνάδελφος. Είναι που θύμισε σε όλο τον κόσμο ότι το ρεπορτάζ δεν πεθαίνει ποτέ και ότι παρά τα όσα “fake” και άλλα κόλπα έχει φέρει στην ζωή μας το διαδίκτυο, η κινέζικη ρήση “Μια φωτογραφία-χίλιες λέξεις” παραμένει ισχύουσα.

Ο Μπεχράκης είχε γεννηθεί φωτορεπόρτερ. Είχε εκείνο το μαγικό “άγγιγμα του Μίδα” της φωτογραφίας.”He’ s got the magical touch of the Greek Gods” μου είχε πει για τον Γιάννη ένας ανταποκριτής του BBC στην Βοσνία.

Αν δεν έχεις ζήσει την φρίκη του πολέμου, αν δεν έχεις αντικρύσει τα ερείπια, αν δεν έχουν σφυρίξει από πάνω σου οι σφαίρες, δεν μπορείς να αντιληφθείς την δύναμη εκείνου του “κλικ” της κάμερας, το ταλέντο του φωτορεπόρτερ αλλά και την ικανότητα του να πιάσεις “την στιγμή”, του να επιλέξεις το δευτερόλεπτο για να σηκώσεις το κεφάλι από το αμπρί, που θα βγάλεις το κεφάλι στου από τη γωνία για να φωτογραφίσεις τον απέναντι όλεθρο.

“Όσες χαρακιές έχει η λαβή του μαχαιριού μου τόσα κεφάλια έχω πάρει“, μου έλεγε, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ένας πολεμιστής στην Βοσνία. Όσα και να έγραψα εγώ, όση τέχνη κι αν έβαλα στην φτωχή μου πένα (τότε γράφαμε ακόμη στο χέρι) το “κλικ” της κάμερας είπε όσα δεν μπορούσα εγώ να εκφράσω…

Ε, σ’ αυτό το “κλικ” ο Μπεχράκης είχε την ευλογία του Θεού. Και με βάση αυτό το έμφυτο ταλέντο, ξέφυγε από τα στενά όρια του φωτορεπορτάζ και μετεβλήθη σε κήρυκα της ενημερώσεως, στον άνθρωπο εκείνο που-κατά το Reuters- “επέβαλε με τις φωτογραφίες του στον κόσμο το να μην μπορεί να πει: “δεν ήξερα!”…

Έχω να δηλώσω ευγνώμων για την γνωριμία και την συνεργασία μαζί του αλλά, κυρίως, επειδή με τον φακό και την τόλμη του διέρρηξε εκείνο το παραπέτασμα που είχε υψωθεί ανάμεσα στο ρεπορτάζ και την αλήθεια, στην δημοσιογραφία και την είδηση, στην φωτογραφία του ρεπορτάζ και την τέχνη.

Κι ακόμη επειδή με την βράβευσή του με το “Πούλιτζερ” το 2016 θύμισε ότι υπάρχει ακόμη δημοσιογραφία και στην Ελλάδα!
Καλό Παράδεισο, Γιάννη…