Ο ετοιμοθάνατος γέροντας με τη λύπη του για την απόρριψη και η ντροπή πίσω από τη μάσκα

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Άκου νεαρέ γιατρέ τι μου συνέβη σήμερα: Ένας επιθανάτιος γεράκος, όπως σε κάθε επίσκεψη, μου άπλωσε το χέρι πάνω από τα κάγκελα του κρεβατιού. Εγώ δεν ανταποκρίθηκα επειδή το είχα μόλις δώσει στον προηγούμενο άρρωστο. Το αντισηπτικό ήταν μακριά και θα έβγαινα εκτός πρωτοκόλλου αντισηψίας – και όχι μόνο αντί-Covid.

Τον άφησα και προχώρησα στον επόμενο. Το χέρι του γέρου έμεινε να αιωρείται αμήχανο και λυπημένο. Φορούσα βέβαια μάσκα κι έτσι δε φάνηκε η ντροπή μου… Τι λες γιατρέ, έκανα καλά;

Και σε ρωτώ: Tι προηγείται να προληφθεί; Η λύπη ενός γέροντα από την αίσθηση απόρριψης ή ο κίνδυνος από τη διασπορά ανθεκτικών μικροβίων;

Πάει πάνω από αιώνας που ξέρουμε πως ο μέγας εχθρός της Υγείας είναι τα μικρόβια και πως πρέπει να τα εξαφανίσουμε από την επιφάνεια της γης.

Το είπε τώρα τελευταία και κάποιος επιφανής της ΠΟΥ: Δεν πρέπει να σταματήσουμε τον αγώνα μέχρι να εξαφανιστεί και ο τελευταίος κορωνοϊός πάνω στη γη! Ας έρχονται κάποιοι ξοφλημένοι νομπελίστες λοιμωξιολόγοι, όπως ο Montagner και το αμφισβητούν επειδή έχει περάσει η μπογιά τους.

Κι εγώ; Για μια χειραψία με έναν ξοφλημένο γέροντα θα υπονόμευα τον ιερό Αγώνα.

Τι λες; Πόσο πιο βάρβαρος μπορώ;

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”