Τα έδωσε όλα στα γλέντια και στα ξενύχτια, δεν πλήρωσε φράγκο στην εφορία κι όταν “λύγισε”, δέχτηκε τις δωρεάν υπηρεσίες της πολιτείας…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Έφαγε μια τεράστια περιουσία γλεντώντας -ποτά, τζόγος, γυναίκες, είπε μια φίλη του αλάρυγγου που ήρθε «για τις διαδικασίες». Σκεφτόμουν φαρμακωμένος: κατέληξε άρρωστος και ανασφάλιστος, ολομόναχος και παρατημένος από όσους πιθανώς γλεντούσαν μαζί του, τρακαδόροι στις διασκεδάσεις, άγνωστοι στην ανάγκη του.

Τρακαδόρος κι αυτός ενός Κράτους στο οποίο δεν εισέφερε ποτέ, συμπλήρωνα από μέσα μου και δαγκωνόμουν αναλογιζόμενος -όχι την δαπάνη σε χρήμα, όχι! Υπολογίζοντας πόσες καθυστερήσεις σε θεραπείες ιάσιμων ή ανακτήσιμων ασθενών ίσως «κόστισε» ο άνθρωπος που «έπαψε» να ανασαίνει σήμερα, μετά δύο ακριβώς μήνες νοσηλείας χωρίς ορίζοντα, αφού οι ξενώνες και οι υπηρεσίες κατ’ οίκον νοσηλείας εξακολουθούν να χωλαίνουν και να σηκώνουν τα χέρια ψηλά λόγω χρονίων αγκυλώσεων.

Μπήκα στον πειρασμό να σκεφτώ έτσι τεχνοκρατικά, εγώ που σε υπολογισμούς και μετρήσεις κόστους κάθε τύπου έμενα και μένω διαρκώς «στην ίδια τάξη».

Όμως, να! Σκέφτομαι τώρα την φίλη Αλεξάνδρα που επέπληξα, ίσως άδικα, πριν λίγα χρόνια για κοινωνική σκληρότητα και κοιτάζομαι στον καθρέφτη: καλά με κατηγορούν ότι βρίσκω πάντα μια δικαιολογία για όλους -ίσως επειδή λόγω χρονίας ανηδονίας δε μπορώ να γλεντήσω.

Εντάξει, αλήθεια είναι αυτό αλλά εγώ δε θα μπορέσω ποτέ να λυθώ από τη λαβή τού πρωταρχικού λυγμού -και ποιος είναι αυτός, μόνο αν έσκαβες βαθιά στις ουλές μου, ίσως τον άκουγες.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”