Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Βρέχει μέσα μου* κι ανεβαίνει μέρα τη μέρα ένας λυγμός…

FLASH στις 17/10/2019

Ο Φόβος, κάθε είδους και μεγέθους Φόβος, είναι η συνεκτική ουσία των ανθρώπινων Κοινωνιών

Αλ. Αρδαβάνης* |> Σχολίαζα χθες την εκκωφαντική εικόνα του παιδιού πρόχειρα υποδημένου με δύο διαφορετικά μπαλωμένα παπούτσια, δοσμένα από τους μισοξυπόλητους γονιούς του… “Ζητείται έστω κι ένα δάκρυ συγκίνησης -ας μην αρκεί να ξεδιψάσει αυτούς τους εγγενώς απόκληρους κάθε είδους… Για την πίκρα των γονιών που ‘δε μπορούν’… Ένα δάκρυ· ξέροντας πως η συγκίνηση δε θα φτάσει σε συνείδηση παρά στα στερνά του βίου καθενός και θα τρομάξει να μπει σε δράση, νιώθοντάς την μάταιη…

Συνεχίζω σήμερα, προεκτείνοντας για τη συνενοχή όσων σωπαίνουμε και απέχουμε από τη φωτιά· είναι συνένοχοι και όσοι απόκληροι σκύβουν το κεφάλι, όσοι αποδέχονται τη μοίρα τους; Αυτός που αυτοκτονεί αντί να πάει να φυτέψει μια σφαίρα ή μια λάμα στο κεφάλι ή την καρδιά του όποιου πιστεύει ή νιώθει πως συνήργησε στην καταστροφή του;

Όχι! Ουδείς συνένοχος. Κάθε απόκληρος είναι πνιγμένος στην αίσθηση της ανημπόριας, είναι κυριευμένος από τον φόβο για “τα χειρότερα” αν αντιδράσει βίαια· κάποιοι και από την τρελή ελπίδα πως τελικά κάτι θα γίνει, από κάπου θα χαράξει Σωτηρία και γι’ αυτούς…

Όλοι νιώθουμε πως μια πράξη εκδίκησης είναι ουσιαστικά τυφλή, αφού μπορεί να πλήξει κάποιον που δεν ήταν άμεσα υπεύθυνος της καταστροφής μας· ή πως, ακόμα χειρότερα, αναγκάστηκε να σιωπήσει ή να συνεργήσει ή σε αυτήν για να σωθεί ο ίδιος, πως “κι εμείς στη θέση του ίσως να κάναμε το ίδιο”. Στο βάθος, όλοι ξέρουμε πως δεν υπάρχει αθώος κι ένοχος, θύτης και θύμα. Είναι θέμα Τύχης από ποια μεριά θα βρεθεί καθένας.

Η Τύχη είναι η κουτάλα. Όλοι κολυμπάμε στον χυλό της Ζωής πότε καυτό, πότε παγωμένο, πότε στην εδώ, πότε στην εκεί πλευρά του γιγάντιου λέβητα του Κοινού των Ανθρώπων. Ο Φόβος, κάθε είδους και μεγέθους Φόβος, είναι η συνεκτική ουσία των ανθρώπινων Κοινωνιών. Η Ελπίδα για “ένα αύριο καλύτερο…” κατασκευάζει μέρα νύχτα τα δομικά υλικά, τούβλα, πλίνθες ή τσιμεντόλιθους… Και βέβαια κάθε άλλο παρά μοιρολατρεία…

Ο αγώνας για να αλλάζει η ζωή κάθε άλλο παρά μάταιος είναι, κάθε άλλο παρά να σταματήσει μπορεί. Αν αλλάζει η μέσα μέσα ουσία είναι άλλο θέμα. Μέσα από ατομικές μάχες που συναντιούνται και συσσωματώνονται σε φωλιές αντίστασης και αμφισβήτησης του Επικρατούντος· με “φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί”. Ίσως γι’ αυτό, μεγαλώνοντας, μέσα μας ανεβαίνει μέρα τη μέρα ένας λυγμός· εκατοστό εκατοστό, ώσπου μας κατέχει. “Όμως γιατί αυτός ο κόμπος εδώ στο στήθος;”

*G. Romagnoli, «Mi piove dentro” από το “Navi in bottiglia”

(*Ο δρ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: