Μη χαθεί το φιλότιμο

|> Δημ. Καπράνος

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά εμένα ,αγαπητοί, ο υπουργός Μουζάλας μου είναι συμπαθής. Κατ’ αρχήν μου θυμίζει την πιανίστρια Έλενα Μουζάλα, προς την οποία τρέφω επίσης συμπάθεια. Μου θυμίζει ακόμη κάποιους τύπους που έπαιζαν στις καλές ιταλικές κωμωδίες. Εκείνες με τον Ούγκο Τονιάτσι, τον Αντόλφο Τσέλι, τον Φιλίπ Νουαρέ.

Όταν μιλάει, αργά, με τα μάτια χαμηλά, νομίζω ότι είναι ολίγον “γειά σου”, δηλαδή κάτι από “σέβεντις”, κάτι από “παιδιά των λουλουδιών” και τέτοια. Γι΄αυτό και νομίζω ότι το “Μακεδονία” του ξέφυγε. Δηλαδή το πιστεύει, αλλά δεν ήθελε να το πει. Διότι οι περισσότεροι από τους αριστερούς τύπου Μουζάλα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αποκαλούνται τα Σκόπια “Μακεδονία”, ακόμη και να βαφτίσουν την πρωτεύουσά τους “Θεσσαλονίκη”. Του Μουζάλα, όμως, του ξέφυγε.

Δεν ήθελε να το πει, όπως δεν ήθελε να το πει κι όταν του ξέφυγε στο ραδιόφωνο ή όταν του ξέφυγε σε κάποια ταβέρνα, που συνέτρωγε με στελέχη κάποιων ΜΚΟ (που λέει ο λόγος). Για να εξηγούμεθα, αγαπητοί, οι περισσότεροι από ετούτους τους «αριστερούς του καναπέ»  που μας κυβερνούν (όχι πως οι άλλοι είναι καλύτεροι, αλλά οι άλλοι ξέρουν, τουλάχιστον, τί είναι!) είναι σ’ αυτό το στυλ.

«Έλα, ρε τώρα, που θα κάνουμε θέμα για τη Μακεδονία και το Αιγαίο! Να το μοιραστούμε ρε, να έχουμε και το ελεύθερο να μπαινοβγαίνουμε στην Τουρκία, να κάνουμε και κάνα ναργιλέ θεριακλίδικο, όχι σαν τους δικούς μας τους ντεμέκ».

Έτσι, απλά, είναι (για εκείνους) τα πράγματα. Ο Μουζάλας, όμως, δεν είναι σ’ αυτό το στυλ. Ο Μουζάλας είναι “σχεδόν αλλού” ανά πάσα στιγμή. Έχει κάτι το παλιό, έχει ένα λούστρο άλλων εποχών. Αφού, να δεις, που τα φανελάκια που φοράει θα είναι “Πάλκο” ή “Ατθίς”. Κι όταν φοράει εκείνο το πλατύγυρο καπέλο, που μοιάζει με πίλο των κτηματιών του αμερικάνικου νότου, γίνεται ακόμη πιο συμπαθής. Γι΄ αυτό σας λέω, του ξέφυγε το “Μακεδονία”.

Μπορεί  έτσι να αποκαλεί τα Σκόπια στις παρέες του, αλλά στην τηλεόραση του ξέφυγε. Θα μου πεις «και αφού του ξέφυγε, του καλού ανθρώπου, γιατί γίνεται τόση φασαρία»; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Αν εμείς, που είμαστε οι μόνοι στον κόσμο που έχουμε κάθε λόγο να κόψουμε τη γλώσσα των Σκοπιανών, που προσπαθούν να μας δημιουργήσουν πρόβλημα, αρχίσουμε να λέμε “έλα, μωρέ τώρα” ή “ε, τί έγινε;” αρχίσουμε να συγχωρούμε τον κάθε Μουζάλα λέγοντας ότι “του ξέφυγε”, στο τέλος θα μας ξεφύγει εκείνο που δεν μας έχει ακόμη αποστερήσει το μνημόνιο. Το φιλότιμο!