Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Ποδόσφαιρο, Τέχνες και Λαός: Συναισθήματα και ζητωκραυγές

FLASH στις 07/09/2022

Κάτι που γνωρίζουν καλά τόσο οι “πρόεδροι” (δηλαδή οι χρηματοδότες) των ποδοσφαιρικών ανωνύμων εταιρειών όσο και οι πολιτικοί!

Δημήτρης Καπράνος* |> Ως φίλος του ποδοσφαίρου, χαίρομαι που ένας διάσημος και καταξιωμένος ποδοσφαιριστής, έστω και στας δυσμάς της σταδιοδρομίας του, έρχεται να αγωνισθεί στην Ελλάδα. Αναφέρομαι στον Μαρσέλο, τον οποίο πρόσθεσε στο δυναμικό του ο “Ολυμπιακός”.

Οπωσδήποτε, η έλευση ποδοσφαιριστών αξίας, ωφελεί το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το οποίο, όμως, κάθε άλλο παρά… ελληνικό είναι, καθώς ελάχιστοι Έλληνες αγωνίζονται στις ομάδες της μεγάλης κατηγορίας και δυστυχώς, όσοι Έλληνες ξεχωρίζουν, φεύγουν για ομάδες τού εξωτερικού, όπου και διαπρέπουν.

Θα θέλαμε, όμως, να σταθούμε στην -ομολογουμένως- εντυπωσιακή υποδοχή του εκ Βραζιλίας ποδοσφαιριστή τον οποίο αποθέωσαν χιλιάδες οπαδοί της νέας του ομάδας στο γήπεδο του Νέου Φαλήρου, όπου υπήρχε μέχρι προ εικοσαετίας και πλέον το θρυλικό “Στάδιο Καραϊσκάκη”, κυψέλη του ελληνικού κλασικού αθλητισμού που διέθετε και γήπεδο ποδοσφαίρου για τις ομάδες του “Εθνικού” και του “Ολυμπιακού” Πειραιώς.

Καθώς, λοιπόν, βλέπαμε τις χιλιάδες των οπαδών να παραληρούν στις κερκίδες, σκεφθήκαμε πόσο άδικη είναι μερικές φορές η κοινωνία.

Ο Γιώργος Σεφέρης (1963) και ο Οδυσσέας Ελύτης (1979) τιμήθηκαν με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Κέρδισαν, δηλαδή, τον σημαντικότερο τίτλο, παγκοσμίως, στον δικό τους χώρο. Φυσικά, στο αεροδρόμιο τους υποδέχθηκαν οι συγγενείς τους! Δεν υπήρξε “λαϊκή κινητοποίηση”, δεν υπήρξε “αυθόρμητη λαοθάλασσα”.

Αντιθέτως, το 1987, όταν η Εθνική Ελλάδος κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο μπάσκετ, οι Έλληνες ξεχύθηκαν στους δρόμους, στην Αθήνα, τον Πειραιά, την Θεσσαλονίκη και σε κάθε πόλη και χωριό! Το ίδιο συνέβη και το 2004, όταν κερδίσαμε, στο ποδόσφαιρο, το Κύπελλο Ευρώπης.

Τί συμβαίνει, λοιπόν; Είμαστε ένας λαός που αδιαφορεί για τα γράμματα και τις τέχνες και τον ενδιαφέρει μόνο η “μπάλα”; Μεταξύ μας, δεν είμαστε και από τους πιο “λογοτεχνόφιλους” του κόσμου! Αλλά παντού το ίδιο συμβαίνει.

Στην Ισπανία ουδέποτε υποδέχθηκαν χιλιάδες λαού τον Πικάσο, τον Νταλί, τον Γκαουντί, αλλά αποθέωσαν τον Μέσι, τον Ρονάλντο και άλλους.

Στην Αργεντινή δεν υποδέχθηκαν τον Μπόρχες μυριάδες λαού, αλλά αποθέωσαν την εθνική ομάδα όταν κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο, παρά την στυγνή δικτατορία του Βιντέλα!

Δεν ειναι η Λογοτεχνία και οι Τέχνες, λοιπόν, εκείνες που συνεγείρουν τα πλήθη. Οπωσδήποτε, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Μπόρχες, τον Μπουκάϊ, τον Μάρκες, τους έχουν διαβάσει και αγαπήσει πολλά εκατομμύρια λαού. Αλλά η ποίηση και η λογοτεχνία δεν βγάζουν τον κόσμο στους δρόμους! Διαβάζοντας, τα συναισθήματα είναι σιωπηλά και οι εκρήξεις εσωτερικές.

Τα σπορ, επιτρέπουν τις φωνές, τα συνθήματα, τις ζητωκραυγές. Όπως ακριβώς και η πολιτική. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά τόσο οι “πρόεδροι” (δηλαδή οι χρηματοδότες) των ποδοσφαιρικών ανωνύμων εταιρειών όσο και οι πολιτικοί!

(*) Άρθρο από την σημερινή εφημερίδα “Εστία”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: