Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Η οδύσσεια ενός δημοσιογράφου που δεν είχε κορωνοϊό!

ΥΓΕΙΑ στις 10/06/2020
Πώς έζησε την καραντίνα, κλειδωμένος σε δωμάτιο ξενοδοχείου της Ομόνοιας, με ένα μπουκάλι νερό κι ένα πιάτο φαγητό της συμφοράς

presspublica.gr | Βαγγέλης Μαρκουλής |> Και πώς να βγει φωνή από το στόμα σου όταν πατάς το πόδι σου στην Ελλάδα μετά από 20 και βάλε ώρες πτήσης. Πως να αντιδράσεις όταν σε οδηγούν σαν πρόβατα τον ένα πίσω από τον άλλο, σε ένα υπόστεγο – θερμοκήπιο με παρατεταγμένους αστυνομικούς, πυροσβέστες και υπαλλήλους πολιτικής Προστασίας. Χωρίς ένα «καλώς ήλθατε». Και μια επεξήγηση απλά και κατανοητά για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Σαν να σου λένε «για να μάθεις να πηγαίνεις στο εξωτερικό». Μεταξύ των επιβατών, ήταν και πολλοί υπερήλικες, μόνιμοι κάτοικοι του εξωτερικού, που δεν είχαν την παραμικρή ενημέρωση για την διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσουν μόλις πατήσουν το πόδι τους στην Ελλάδα…

Η πτήση από το Doha του Κατάρ της Qatar, με αεροσκάφος 787 Dreamliner προσγειώθηκε προς πολύ βαριά, πέντε λεπτά πριν τις 14:00 το μεσημέρι της Τετάρτης, στον διάδρομο 03 R του Ελευθέριος Βενιζέλος. Στο μεγάλο αεροσκάφος, επέβαιναν ελάχιστοι επιβάτες, σε σχέση με την ικανότητα μεταφοράς που έχει. Σχεδόν ένας στη σειρά των τριών καθισμάτων.

Η Doha ήταν ο ενδιάμεσος σταθμός από την Μελβούρνη αλλά και από το Γιοχάνεσμπουργκ για την Αθήνα. Λίγο πριν την προσγείωση, το πλήρωμα καμπίνας μας έδωσε να συμπληρώσουμε έντυπο της Πολιτικής Προστασίας, στο οποίο έπρεπε να γράψουμε τη διεύθυνση κατοικίας όπου θα μπαίναμε καραντίνα, σε περίπτωση που από το τεστ που θα γινόταν, βγαίναμε αρνητικοί στον Κορονοϊό. Διαδικασία απαραίτητη για την ιχνηλάτιση σε περίπτωση που κάποιος από τους επιβάτες ήταν θετικός. Όσοι ήταν θετικοί, θα έκανα καραντίνα σε ξενοδοχείο που θα οριζόταν από την Πολιτική προστασία.

Άφιξη στο Ελευθέριος Βενιζέλος

Την προηγούμενη ημέρα, στις 22:30 το βράδυ, είχα αναχωρήσει από την Μελβούρνη. Ενδιάμεσος σταθμός η Doha στο Κατάρ. Πλήρωμα και επιβάτες, φορούσαν υποχρεωτικά μάσκες και γάντια, αν και κανείς δεν μας έλεγξε.

Είναι κάπως δυσάρεστο όταν φοράς μάσκα με τις ώρες, και επιβάλλεται κάθε δύο ώρες να την αλλάζεις. Ομολογώ ότι περισσότερο φοβόμουν μη με… επισκεφτεί ο ιός κατά τη διάρκεια της πτήσης. Το ότι αλλάζουν τα φίλτρα στον εξαερισμό, εμένα δεν έλεγε κάτι.

 

Η πτήση για την Doha, ήταν διάρκειας 14 ωρών και 50 λεπτών. Χρόνος αναμονής στη Doha τρεις ώρες και είκοσι λεπτά. Συνολικά πτήση και αναμονή, περίπου 23 ώρες.

Σιγά μη μας καλωσόριζαν

Το αεροσκάφος, τροχοδρόμησε στον χώρο της στάθμευσής του Ελευθέριος Βενιζέλος και προσαρμόσθηκε η φυσούνα για την αποβίβαση των επιβατών. Μόλις άνοιξαν οι πόρτες και άρχισαν να βγαίνουν οι επιβάτες, τους περίμεναν δύο υπάλληλοι της Πολιτικής  Προστασίας που παραλάμβαναν τα χαρτιά που μας είχαν δώσει στο αεροσκάφος. Και κάπου προς το τέλος της φυσούνας, μας περίμεναν 3-4 αστυνομικοί και ίσως και κάποιος της Πυροσβεστικής, που απλά μας έκαναν νόημα να ακολουθήσουμε τους άλλους. Οι εγκαταστάσεις του αεροδρομίου παντελώς νεκρές.

Αυτό ήταν το καλωσόρισμά τους. Και εμείς με βαριά βήματα και με τις χειραποσκευές μας, απλά ακολουθούσαμε. Όσοι είχα προηγηθεί από τους επιβάτες, λίγο πιο κάτω τους είχαν σταματήσει άλλοι αστυνομικοί. Ήδη είχαμε αισθανθεί τη ζέστη, όταν μπήκαμε σε ένα χώρο που περισσότερο έμοιαζε με υπόστεγο με μοκέτα. Μας έβαλαν σε δύο σειρές και ζήτησαν τα διαβατήριά μας. Τόσο οι αστυνομικοί όσοι και οι πυροσβέστες ήταν νεαρής ηλικίας. Σκόρπια υπήρχαν και υπάλληλοι της Πολιτικής Προστασίας με τεράστιες ταυτότητες κρεμασμένες στο λαιμό τους. Αυτοί είχαν το γενικό πρόσταγμα και ειδικά ένας … θηριώδης στο ανάστημα.

Κατόπιν μας έβαλαν σε διπλό ζυγό προκειμένου να πάρουν επίχρισμα οι δύο γιατροί. Διαδικασία δευτερολέπτων και όλοι πάλι, με εντολή του έχοντα το γενικό πρόσταγμα λίγο παραπέρα, ο ένας δίπλα στον άλλον και χωρίς καμία ουσιαστική απόσταση, για να παραλάβουμε τα διαβατήριά μας.

Ανά είκοσι έφευγαν για να παραλάβουν τις αποσκευές τους και κατόπιν για το πούλμαν. Κλιματισμός πουθενά.  Ήρθε και η σειρά μου με άλλους 20. Περιμέναμε στην άκρη του κτιρίου, με τη ζέστη να γίνεται όλο και πιο ανυπόφορη, να φύγουν οι πρώτοι για να πάρουμε σειρά εμείς. Το αεροδρόμιο ήταν κυριολεκτικά νεκροταφείο. Και που να διαμαρτυρηθείς για τη σκισμένη σου βαλίτσα.  Επιτέλους έφυγε το πρώτο πούλμαν και ήρθε ένα ακόμα για να παραλάβει και εμάς. Αφού τοποθετήσαμε τις αποσκευές μας μπήκαμε στο πούλμαν αλλά ούτε και εκεί κλιματισμός. Φαντάζομαι ο οδηγός ακολουθούσε κάποιες οδηγίες ή απλά φρόντιζε να μη κάψει περισσότερο πετρέλαιο. Για δεκαπέντε λεπτά περιμέναμε με τον ιδρώτα να μας λούζει. Κανείς δεν είχε κουράγιο να διαμαρτυρηθεί. Όλοι θέλαμε να φωνάξουμε αλλά που φωνή μετά από 23 ώρες πτήσης.

Στο ξενοδοχείο

Επιτέλους ξεκίνησε. Και το κλιματιστικό ερχόταν απλά σαν ανεμιστήρας. Μετά από διαδρομή 45 λεπτών, φθάσαμε στην Ομόνοια. Ξενοδοχείο «Brown Acropol». Ούτε θυμάμαι την προηγούμενη ονομασία του, ούτε ξέρω πόσες ονομασίες έχει αλλάξει, αλλά ούτε γνωρίζω πόσο καιρό είχε λειτουργήσει. «Περιμένετε εδώ» μας είπε ο οδηγός. Και εμείς βλέπαμε τους κατάκοπους προηγούμενους 20 να είναι στη σειρά και να μπαίνουν ένας ένας μέσα.

Το κλιματιστικό έκλεισε. Και ζητήσαμε από τον οδηγό να ανοίξει της πόρτες. Σχεδόν δεν ορίζαμε τα πόδια μας. Πήραμε τις αποσκευές και στη σειρά και εμείς. Ευγενικά απαντούσε στις απορίες ειδικά ταξιδιωτών από την επαρχία ο υπάλληλος της Πολιτικής Προστασίας, στην είσοδο του ξενοδοχείου, που άφηνε να περάσουν λίγοι λίγοι. Απλά δηλαδή έλεγε ειδικά σε αυτούς που επρόκειτο να ταξιδέψουν επαρχία, να μη κάνουν όνειρα για το πότε θα φύγουν και πως έπρεπε να προμηθευτούν χαρτί για τη μόνιμη κατοικία τους. Ήρθε και η σειρά μου. Η υπάλληλος της Πολιτικής Προστασίας μου σύστησε να μη περνάω την κόκκινη γραμμή σε απόσταση δύο μέτρων από τη ρεσεψιόν. Ούτε καν την είχα προσέξει. Ρώτησε τα στοιχεία μου, μου έδωσε ένα φάκελο και απλά είπε δωμάτιο 506. Πριν μπω στο ασανσέρ, μου έδωσαν μια χάρτινη σακούλα με φαγητό. Εκείνη την ώρα το μόνο που με ένοιαζε ήταν να κάνω ένα ντουζ να πιω νερό και να ξαπλώσω. Ευτυχώς στο δωμάτιο είχε δύο μπουκαλάκια με νερό. Τα ήπια απνευστί. Ντουζ και ούτε καν διάβασα τα χαρτιά που είχε ο φάκελος. Η ζέστη ήταν υπερβολική. Άναψα το υποτιθέμενο κλιματιστικό αλλά έκανε σαν να είχε ξεφύγει ο στρόφαλος από τα έδρανα. Άκυρο τελείως.

Ξύπνησα από τη ζέστη μετά από καμιά ώρα ύπνου. Πήρα τον φάκελο με τις οδηγίες και το διάβασα. Αυστηρή παραμονή στο δωμάτιο. Τα αποτελέσματα βγαίνουν την επομένη. Όταν κάποιος είναι θετικός, παραμένει στο ξενοδοχείο 14 ημέρες Τα άτομα που είναι αρνητικά, συνεχίζουν την καραντίνα στο σπίτι τους. Αν βγούμε από το δωμάτιό μας το πρόστιμο είναι 5000 ευρώ. Και σχηματίζεται δικογραφία περί παραβίασης αρκετών νόμων υγιεινής. Ποιους νόμους δεν ήξεραν και δεν τους ανέφεραν.

Στον ίδιο φάκελο υπήρχε και έγγραφο της διεύθυνσης του ξενοδοχείου, στο οποίο ανέφερε να μην … ενοχλούμε την ρεσεψιόν για θέματα Πολιτικής Προστασίας, σημείωνε το εσωτερικό της τηλέφωνο, διευκρίνιζε πως μόνο συγκεκριμένο delivery γίνεται δεκτό και ανέφερε τις ώρες διανομής του φαγητού.

Και λίγο πριν τις 8 το βράδυ, ήρθε και το φαγητό. Όχι βέβαια με κανένα γκαρσόνι. Το άφησαν στην πόρτα του δωματίου σε μια σακούλα. Και δεν είχε ούτε ένα μπουκάλι νερό. Όσο για το φαγητό, είχε ρύζι με κάτι ακόμα, που δεν μπόρεσα να προσδιορίσω αν ήταν κοτόπουλο ή κρέας.

Η επόμενη μέρα

Η επόμενη μέρα, ήταν ημέρα αγωνίας. Όχι όμως για το αν δεν θα είμαι αρνητικός στο τέστ, αλλά για το πότε θα μας δώσουν … εξοδόχαρτο. Και από νωρίς έπιασε η ζέστη. Το υποτιθέμενο κλιματιστικό, από έφερνε αέρα με μικρόβια και συνέχιζε να σκούζει όταν το άνοιξα δοκιμαστικά. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα αλλά περισσότερο ζέστη έμπαινε, μαζί με θόρυβο. Τηλεφώνησα στη ρεσεψιόν, και τους ρώτησα αν είχαν την ευγενή καλοσύνη να κάνουν κάτι με τον κλιματισμό. «Δεν ανοίγει η μπαλκονόπορτα», ρώτησαν  με περίσσια καλοσύνη. Απλά τους ευχαρίστησα.

Να και το φαγητό στη σακούλα έξω από την πόρτα. Ευτυχώς είχε ένα μπουκαλάκι νερό μικρό. Μέχρι και το μεσημέρι, καμία πληροφόρηση για το πότε θα έρθουν τα αποτελέσματα του τέστ. Και το εσωτερικό 8179 της Πολιτικής Προστασίας, δεν το σήκωνε κανείς. «Δεν έχει έρθει κανείς ακόμα» με ενημέρωσαν από την ρεσεψιόν λίγο μετά τις 12:00 το μεσημέρι.

Η ζέστη ανέβαινε και μάταια αναζήτησα δροσιά στο μπαλκόνι. Η νέα πλατεία Ομονοίας καλογυαλισμένη και υπάλληλοι της Δημοτικής Αστυνομίας φρόντιζαν να μη πλησιάσει κανείς. Έπρεπε να είναι άψογα όλα για το βράδυ.

Και λίγο πριν τις 14:00 επιτέλους κτύπησε το τηλέφωνο. «Μπορείτε να κατέβετε να δηλώσετε τα στοιχεία διαμονής σας και να φύγετε σπίτι σας για την καραντίνα. Είστε αρνητικός». Για το αρνητικός δεν ανησυχούσα. Ανησυχούσα μήπως μας ξέχναγαν. Με όλα τα μπαγκάζια, κατέβηκα για την τελευταία διατύπωση. Έπρεπε να συμπληρώσω πάλι το ίδιο έγγραφο που είχα συμπληρώσει στο αεροπλάνο. Μάλλον εκεί στην Πολιτική προστασία, δεν έχουν ανακαλύψει τους υπολογιστές. Λίγο με ενδιέφερε όμως. Άφησα το χαρτί σε ένα γραφειάκι και κινήθηκα προς την έξοδο. Κανείς δεν έλεγξε αν είχα βάλει τη σωστή μου διεύθυνση. Ούτε σε μένα, ούτε και σε κανέναν άλλον. Επιτέλους ελεύθερος.

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: