Ώρα για να γυρίσουμε σελίδα

|> Στέλιος Κοπανίδης

|> Σε ένα πλήρως αποπροσανατολιστικό περιβάλλον κινείται η κυβέρνηση, προκειμένου να μετακυλήσει την ατζέντα από τα κρίσιμα και ουσιώδη και να τη μεταφέρει στα δευτερεύοντα και επουσιώδη, τουλάχιστον τη συγκεκριμένη ΧΡΟΝΙΚΗ περίοδο. Ο στόχος προφανώς είναι διττός.

Αφ’ ενός να εφαρμόσει κάποιες από τις ελάσσονος (φαινομενικά) βαρύτητας εξαγγελίες της συσπειρώνοντας γύρω από αυτήν ευαίσθητες αλλά και περιθωριακές ομάδες, που απάρτιζαν τον πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών.

Αφ’ ετέρου να εξαναγκάσει τα κόμματα που περιστρέφονται γύρω από την Κεντροαριστερά να ταυτιστούν με θέσεις της και να ταχθούν υπέρ, προκειμένου να μη φέρουν το στίγμα του λεγόμενου «μη προοδευτικού».

Τώρα, βεβαίως, τι είναι προοδευτικό και τι οπισθοδρομικό είναι μία άλλη συζήτηση και ασφαλώς δεν κρίνεται με υπερφήφιση ή καταφήφιση νομοθετημάτων που έχουν ειδικά χαρακτηριστικά. Αλλωστε, όπως είχε δηλώσει και ο Νίκος Φίλης, ασκώντας κριτική στην κυβέρνηση όταν «εκπαραθυρωνόταν» από το υπουργείο Παιδείας, λόγω της διένεξής του με την Εκκλησία, «φεύγοντας να έχουμε αφήσει το αποτύπωμά μας»…

Οι μύδροι, τότε, του τέως υπουργού Παιδείας εστιάζονταν στο γεγονός ότι καμία εκτίμηση του κόμματός του δεν επιβεβαιώθηκε στην πράξη. Αντιθέτως ο ελληνικός λαός ένιωσε στο πετσί του την απόλυτη σκληρότητα των Μνημονίων στις ημέρες που ο ίδιος και το κόμμα του ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας, καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες για έξοδο από έναν δρόμο που δεν οδηγεί πουθενά, πέραν της εξαθλίωσης. Από τότε, πάντως, έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Η ουσία, όμως, για την πλειονότητα του ελληνικού λαού παραμένει ίδια και απαράλλακτη. Θυσίες και πάλι θυσίες.

Το νομοσχέδιο, λοιπόν, που ψηφίστηκε για την αλλαγή ταυτότητας φύλου αυτόν τον σκοπό είχε. Το λεγόμενο προοδευτικό «αποτύπωμα» μίας κυβέρνησης που συνεχώς ολισθαίνει και η ανάδειξη ενός ζητήματος που στην παρούσα φάση και δευτερεύον έπρεπε να είναι, πλην όμως ενέχει και πολλές παραμέτρους. Είναι σαν να καίγεται το σπίτι σου και εσύ να οδύρεσαι ότι από τη φωτιά θα καούν και οι κουρτίνες… Σήμερα ήταν αυτό το θέμα, αύριο η αποποινικοποίηση της κάνναβης και πάει λέγοντας…

Βεβαίως, δεν είναι σωστό να υποτιμούμε τέτοια θέματα, καθώς για μια μερίδα της κοινωνίας (μικρή ή μεγάλη δεν έχει καμία απολύτως σημασία) είναι η ίδια της η ζωή. Ωστόσο, τέτοια ζητήματα τίθενται σε ακροατήρια χωρών που έχουν λύσει τα απλά, τα καθημερινά. Αντιθέτως στην Ελλάδα να μονοπωλούν το ενδιαφέρον τέτοια θέματα, στην ΠΑΡΟΥΣΑ χρονική συγκυρία, είναι τουλάχιστον εκ του πονηρού.

Μάλιστα, για την ψήφιση ενός τέτοιου νομοθετήματος δεν λήφθηκαν υπ’ όψιν οι θέσεις ιατρών, της Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδας και της Ενωσης Ψυχιάτρων Παιδιών και Εφήβων, οι οποίες τονίζουν ότι η ηλικία των 15 ετών για να ληφθεί μία τόσο σοβαρή απόφαση δεν είναι κατάλληλη δεδομένου ότι η συγκεκριμένη ηλικία χαρακτηρίζεται από ρευστότητα της διαμορφούμενης ταυτότητας φύλου, καθώς επίσης ότι η εμπλοκή των 15χρονων σε αυτήν τη διαδικασία θα επιβαρύνει παρά θα βελτιώσει την ψυχική τους κατάσταση.

Εννοείται ότι τέτοια ζητήματα αποτελούν πεδίο συζητήσεων μεταξύ επιστημονικών και κοινωνικών φορέων και ασφαλώς η συνεχής ροή δεδομένων οδηγεί σε αλλαγές και αναθεωρήσεις των συνιστώμενων πρακτικών. Ωστόσο, θα το ξανατονίσω, για μια κατηγορία συμπολιτών μας αυτό το θέμα είναι η ίδια τους η ζωή και η κριτική που ασκείται στην κυβέρνηση είναι ο χρόνος που επέλεξε για την ανάδειξη αυτού του θέματος αλλά και η ηλικία των 15 ετών που δίνεται η δυνατότητα να αποφασίζουν για αυτήν την ίδια τους τη ΖΩΗ και τη μετέπειτα πορεία τους.

Παράλληλα η κυβέρνηση έπεσε σε μια άλλη παγίδα με την αυτοαποκαλούμενη «Τουρκική Ενωση Ξάνθης», η σύσταση της οποίας εκπορεύεται από σκοτεινές επιδιώξεις της Αγκυρας και προσωπικά του ίδιου του Ταγίπ Ερντογάν. Ενα θέμα που στην πορεία μπορεί να αναδειχτεί σε μείζον για την εξωτερική μας πολιτική και να αποτελέσει ένα διαρκές «αγκάθι» σε ό,τι αφορά τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης.

Την ίδια ώρα που την Ελλάδα μονοπωλεί το ενδιαφέρον η ταυτότητα αλλαγής φύλου, η αποποινικοποίηση της κάνναβης κ.λπ. η κοινωνία της σπαράσσεται κυριολεκτικά. Η ανεργία καλά κρατεί και όσοι έχουν το προνόμιο να εργάζονται αμείβονται με μισθούς πείνας και εξαθλίωσης, ενώ οι τιμές των αγαθών παραμένουν πεισματικά στα ύψη. Οσο για τα εργασιακά δικαιώματα αυτά βρίσκονται πεταμένα προ πολλού στον κάλαθο των αχρήστων.

Η νέα γενιά καταρρακωμένη αναζητεί σωτηρία στο εξωτερικό. Αυτή που μένει, η παλαιότερη, υπομένει και… περιμένει. Χωρίς καμία ελπίδα γι’ αυτήν, αλλά για τα παιδιά της. Οσο για τη γενιά που έχει απέλθει από τον εργασιακό στίβο, τα «περήφανα γηρατειά», κατά τη ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου, μόνο περήφανη δεν αισθάνεται, όπως άλλωστε, κακά τα ψέματα, ποτέ δεν αισθάνθηκε έτσι. Στο περιθώριο και την κοινωνική απαξίωση βρίσκεται, με συντάξεις που όλο ψαλιδίζονται και χωρίς λόγο φοβούμενη και νέα δεινά.

Με ψαλιδισμένες, λοιπόν, συντάξεις για τους απόμαχους, με μισθούς τριτοκοσμικούς και εργασιακά δικαιώματα εποχής… Ολιβερ Τουίστ, με ανεργία σε δυσθεώρητα επίπεδα, με εξοντωτική φορολογία, με συνεχή «λουκέτα» στην αγορά, με ανάπτυξη (πραγματική) στο μηδέν και με ενταφιασμό ονείρων, ελπίδων και προσδοκιών η ελληνική κοινωνία «αλληλοσπαράσσεται» για την… ορθή διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών και για τον τρόπο που θα πρέπει να διδάσκονται. Μήπως είναι ΩΡΑ να… αλλάξει η ατζέντα και να δούμε πώς μπορεί η Ελλάδα επιτέλους να γυρίσει ΣΕΛΙΔΑ;