Στη σκιά της πανδημίας το σκυλάκι καμαρώνει τα περιστέρια που γλεντάνε τα λίγα ψίχουλα

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Παγωμένο πρωινό του Απρίλη. Βροχή που κρέμεται και σκοτεινιά. Αμπελόκηποι ερημικοί -η πανδημία. Στη σκιά της ΓΑΔΑ, ένα σκυλί λυτό σέρνει το λουρί του στο παρκάκι ανάμεσα στα χαμόσπιτα. Πίσω του μια γριούλα κερνάει ψωμί στα περιστέρια με χορευτικές φιγούρες, όπως αγρότης που σκορπίζει τον σπόρο στο φρεσκοοργωμένο χώμα. Μοιάζει να ευδαιμονεί. Το ζώο δεν ασχολείται με τα πουλιά -χορτάτο ή ακόλουθο της κυράς του στη λατρεία της προσφοράς και της «Σποράς».

Η γριούλα με χαιρετάει εγκάρδια. Την αντιχαιρετώ. Ευδαιμονώ. Πιο πέρα, στα κάγκελα του “Αγίου Σάββα”, μια πινακίδα προειδοποιεί: “Μην ταΐζετε τα περιστέρια στον χώρο του νοσοκομείου! Μεταδίδουν ασθένειες!“. (Σύσταση συνετή της Επιτροπής Λοιμώξεων).

Όμως η Μαίρη συμπληρώνει μια φωτεινή πινελιά στην καταχνιά των ημερών. Ο σκύλος της, λέει, κλαψουρίζει μέχρι να αποσπάσει το πιατάκι με την ξηρά τροφή· το παίρνει με το στόμα και το αδειάζει στην πίσω αυλή. Κάθεται ύστερα και καμαρώνει τα περιστέρια που γλεντάνε την προσφορά. Χορτάτος ή παιχνιδιάρης; Αντιθέσεις ή διαφορετικές ανάγκες;

Κάποιοι άνθρωποι μπορούν τελικά να ομορφαίνουν και τις πιο ξεχασμένες γειτονιές. Ίσως οι πιο μοναχικοί αφού αυτοί κυρίως διαισθάνονται τι εστί λιμός -και τι λοιμός.

Άνθρωποι και ζώα στην επιδημία, πριν από αυτήν και πάντα: Ελεύθεροι πολιορκημένοι -η πολιορκία μόνη σταθερά.

(*) Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”