Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Το χρονικό ενός εμβολιασμού για… χάρη τού covid-19

FLASH στις 01/03/2021

Τα δεκατάκια, η κούραση χωρίς κομμάρες, η καλή διάθεση και ραντεβού τον Μάιο!

Ηλιανή Μηλοπούλου |>Η περιγραφή: Μπήκα στο χώρο με στυλ. Εντυπωσίασα. Ένας κύριος ήταν μόνο αλλά τι σημασία έχει; Ένας δεν μπορεί να εντυπωσιαστεί; Παρέα πρέπει να είναι; Μου μίλησε ζεστά, μου έδειξε σε ποιο δωμάτιο θα μπω, με κοίταζε με χαμόγελο. Μπήκα, έδωσα τις πληροφορίες που ζήτησαν, μετά σήκωσα το μανίκι ανέμελα, έκανα το εμβόλιο και αφού πέρασαν τα 15 λεπτά που ζητούν να παραμείνεις στο χώρο αναμονής, έφυγα χαμογελαστή.

Η πραγματικότητα: Ξεκίνησα για την περιοχή που θα έκανα το εμβόλιο 4 ώρες νωρίτερα. Ήξερα πως πάω νωρίς, πως θα βολοδέρνω αλλά ξεκίνησα για να μην παρατείνω σπίτι την αγωνία μου. Έφτασα. Έκανα βόλτες τις 2,5 ώρες και αποφάσισα να μπω τελικά μέσα τρία τέταρτα πριν από την προκαθορισμένη ώρα γιατί δεν άντεχα άλλο περπάτημα. Με δέχτηκαν χωρίς πρόβλημα. Κι αμέσως να έμπαινα μόλις είχα φτάσει πάλι θα γινόταν το εμβόλιο νωρίτερα και θα ξεμπέρδευα, εμένα πόνεσαν τα πόδια μου για να μην ακούσω «ελάτε στην ώρα σας» και βγω και ξαναμπώ και πάει γρουσουζιά…

Μπήκα, καθόταν ένας κύριος. Τον ρώτησα αν περιμένει να εμβολιαστεί μου είπε «όχι το έκανα», περιμένω να περάσει λίγο η ώρα όπως ζητούν. Σ’ αυτή την πόρτα θα μπείτε.

Ξαναγύρισε στις σκέψεις του, γιατί κινητό δεν κρατούσε και δεύτερη ματιά δεν μου έριξε.

Η γιατρός που ζήτησε κάποιες πληροφορίες, βλέποντας με λιγάκι αναψοκοκκινισμένη μου είπε πως δεν είναι κάτι, βγήκε και η κυρία που θα μου έκανε το εμβόλιο χαμογελώντας και αισθανόμουν τελείως ηλίθια που δυο κοπέλες των οποίων η ηλικία, μαζί, δεν έφτανε τη δική μου, μου έδιναν κουράγιο.

Η μία γιατρός μου είπε και για την δεύτερη δόση του εμβολίου, περίπου τρεις μήνες μετά . Μου ζήτησε και την ταυτότητά μου λέγοντας μου πως θα την κρατήσουν μέχρι να τελειώσει η διαδικασία . Κι η δική μου απορία «Δηλαδή; Σε τρεις μήνες; Και αν την χρειαστώ;». Δεν είπαν κάτι, κοιτάχτηκαν, η μία μ’ έπιασε από τον ώμο οδηγώντας με σε εσωτερικό χώρο και με ρώτησε αν σηκώνεται εύκολα το μανίκι. Είχα φροντίσει! Δοκίμασα ρούχα να είναι και ζεστά να μη χρειαστεί όμως και να γδυθώ, να είμαι με κανένα φανελάκι…

Το σήκωσα, έγινε το τσιμπηματάκι. Τις ενέσεις δεν τις φοβάμαι. Όχι πως μια μέρα εκεί που κάθομαι θα γυρίσω να πω σε φίλους «μωρέ ξέρετε τι πεθύμησα; Μια ένεση!» Δεν φτάνω εκεί αλλά δεν φοβάμαι τη βελόνα. Αμέτρητα άλλα, τη βελόνα όχι.

Περιμένετε, μου λένε, ένα τεταρτάκι έξω και μετά παίρνετε την ταυτότητα (να μη το πουν μετά από αυτό που είχαν ακούσει;) και φεύγετε.

Έξω ο κύριος φεύγει, λέγοντάς μου ραντεβού τον Μάιο λοιπόν.

Μπαίνει ένα ζευγάρι. Λέμε δυο λόγια. Ο κύριος δηλώνει με στόμφο πως δεν έχει την παραμικρή αγωνία, ίχνος στρες. Η κυρία το ίδιο αλλά πιο σεμνά.

Μπαίνουν με τη σειρά. Βγαίνουν τσιμπημένοι και οι δυο. Κάθονται. Εγώ λεπτό. Περπατούσα πάνω κάτω να δω πως νιώθω. Έρχεται κι άλλο ζευγάρι. Η κυρία πολύ νεότερη όλων μας λέει πως ήρθε μόνο για να συνοδεύσει τον σύζυγο της. Μια συμπαθέστατη, πανέμορφη Ιταλίδα, που τον κοίταζε με απερίγραπτη αγάπη και στοργή. Του είχε μαγειρέψει και δυναμωτικό φαγητό μου είπε με τα σπαστά ελληνικά της για μετά το εμβόλιο. Εκείνος πολύ συγκρατημένος. Άκουγε, χαμογελούσε, απολάμβανε αλλά μια καλή κουβέντα δεν της είπε. (Κακό δικό του…).

Κοιτάζω κάποια στιγμή τα χέρια μου και βλέπω πως έχουν κοκκινίσει λιγάκι. Αρχίζω να τα τρίβω από ελαφρύ πανικό πιο πολύ. Οι άλλοι λένε να το πούμε στη γιατρό; Πώς αισθάνεστε; Καλά ήμουν. Αλλά το είπαμε στη γιατρό. Ναι, είπε, φαίνεται μια ελαφρά ερυθρότητα και μου ήρθε στο νου ο παθολόγος που έχω χρόνια. Ένας μεγαλογιατρός που κόλλησα μαζί του περισσότερο για τη σιγουριά που μου δίνει λέγοντας μου σε κάθε ερώτηση του τι έχω «φύγε. Τίποτα, ξέχνα το». (Όταν βέβαια έχει δει και ελέγξει την κατάσταση).

Η απάντηση της γιατρού μ’ έκανε πιο ανήσυχη. Με ρώτησε ξανά αν έχω αλλεργία σε κάτι. Ξανά όχι, εγώ. Μου ζήτησε να μείνω κι άλλο.

Βγήκα στο χώρο αναμονής. Η παρέα που έτυχε να είμαστε όλοι στην ίδια ακριβώς ηλικία είχε πιάσει συζήτηση για το πώς γίνεται να είσαι σε άλλη κατηγορία στα 58 και στα 59 και ξαφνικά στα 60 να γίνεσαι ηλικιωμένος/η. Και πως γίνεται να μπαίνεις στην τρίτη ηλικία από τα 60. Μ άρεσε πολύ το θέμα… Μπήκα στην κουβέντα αμέσως.

Είπαμε το ντέρτι μας με μια μικρή διακοπή από τον κύριο που είχε δηλώσει ψύχραιμος και χωρίς στρες.

Ξαφνικά δείχνει στη γυναίκα του τα χέρια του λέγοντας της πως και τα δικά του έχουν κοκκινίσει. Δεν συνέβαινε. Του το είπε κι η γυναίκα του αλλά εκείνος επέμεινε και εκνευρίστηκε κιόλας μαζί της, λίγο όμως. Με εντυπωσίασε το πόσο ευγενικός και προστατευτικός ήταν μαζί της. (Αλλά στρες δεν είχε, το είχε δηλώσει)

Ο άλλος κύριος, είπε τη μπούρδα του: «Ναι, μου φαίνεται πως έχουν πρηστεί κιόλας λίγο;». Δεν συνέβαινε. Αλλά τον έκανε τον ψύχραιμο να αναπηδήσει. Δεν κοίταξα αλλά το ύφασμα στο καναπεδάκι που καθόταν ο χωρίς στρες πρέπει και να «ίδρωσε» λιγάκι.

Μια άλλη κυρία που είχε έρθει νωρίτερα και είχαμε μιλήσει, βγήκε από το χώρο του τσιμπήματος λέγοντάς μου πως δεν το έκανε τελικά. «Γιατί», ρώτησα. Ήρθε κοντά μου, πολύ κοντά μου (βέβαια όλοι φορούσαμε διπλή μάσκα – όλοι!) για να μου πει πως νόσησε με covid τον Δεκέμβριο. Πήγα ένα βήμα πίσω ασυναίσθητα σχεδόν. Εκείνη έσκασε στα γέλια, μην κάνετε έτσι (και τι να έκανα, να την αγκάλιαζα να φιληθούμε;). Θα κλείσω άλλο ραντεβού είπε κι έφυγε.

Η υπόλοιπη παρέα που το είχε ακούσει είχε απομακρυνθεί σχηματίζοντας κύκλο.

Η γιατρός με φώναξε μέσα και μου ζήτησε να πάρω ένα αντισταμινικό. Το ήπια. Έμεινα λίγο ακόμα. Πώς έφυγα, αν χαιρέτησα την παρέα, δεν θυμάμαι γιατί μετά άρχισαν να έρχονται πολλοί κι έπρεπε να μπουν σε διαφορετικούς χώρους και τους έχασα.

Θυμάμαι πως έψαχνα ταξί και δεν περνούσε. Αυτό ήταν. Πέρασα σχεδόν ολόκληρη τη μέρα μου γιατί είναι και αρκετά μακριά η περιοχή που εμβολιάστηκα.

Δεύτερη μέρα χθες. Τα δεκατάκια μου τα είχα. Κούραση και κομμάρες, όχι. Κι είχα και καλή διάθεση. Σήμερα πια, μια χαρά. Σκέφτομαι πως τον Μάιο, πρώτα ο Θεός πάντα, θα το οργανώσω καλύτερα. Στο μεταξύ θα βγάζω φωτογραφίες μου να με παρακολουθώ…

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: