Τουρνουά από gamers για το ποιος θα κάνει τις πιο πολλές εικονικές εκκαθαρίσεις αντιπάλων…

Δημ. Καπράνος |> Σχεδόν δίπλα στο σπίτι μας, υπάρχει ένα internet-club. Κάποιες φορές (και δεν είναι λίγες) που στο σπίτι δεν λειτουργεί το διαδίκτυο, καταφεύγω εκεί για να γράψω ή να στείλω κάτι. Ένα άρθρο, ένα μήνυμα, να δω τα e-mails μου, να ψάξω κάποια θέματα που με ενδιαφέρουν. Το εν λόγω club λειτουργεί ολόκληρο το εικοσιτετράωρο και είναι από τα πλέον δημοφιλή σε όλη την πόλη μας.

Κάποια φορά, που έπρεπε να τελειώσω οπωσδήποτε μια εργασία και δεν μπορούσα να εργασθώ στο σπίτι, ζήτησα καταφύγιο στο γειτονικό club. Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα, διάλεξα ένα πάγκο στο βάθος, σχεδόν απομονωμένος, φόρεσα τις ωτοασπίδες και άρχισα να εργάζομαι. Παρατήρησα ότι γύρω στις δυο, που σήκωσα κεφάλι, η αίθουσα ήταν γεμάτη. Έβγαλα τις ωτοασπίδες και άκουσα μια βουή, στην οποία περιλαμβάνονταν θόρυβοι που έμοιαζαν με πυροβολισμούς, επιφωνήματα αλλά και κάποια “γαλλικά”, ανάμικτα με βλαστήμιες…

Πήγα στον πάγκο του ιδιοκτήτη, ενός νεαρού “κομπιουτερά”, στις γνώσεις και το δαιμόνιο του οποίου έχουν επενδύσει (σωστά, αν κρίνω από την καθημερινή πολυκοσμία) οι γονείς του και ζήτησα έναν εσπρέσο. Το κατάστημα διαθέτει όλων των ειδών τα “τονωτικά ροφήματα”, προφανώς για να αντέχουν το ξενύχτι οι “gamers” (παίκτες) αλλά και καφέ για κάποιους “ξενέρωτους” όπως εγώ.

• “Τί γίνεται, βρε παιδί; Γιατί τόση φασαρία; Συμβαίνει κάτι το ιδιαίτερο;“, ρώτησα.

Ο νεαρός με κατατόπισε πλήρως. Επειδή είναι Παρασκευή προς Σάββατο, όπως και την νύχτα του Σαββάτου προς Κυριακή, που δεν έχουν οι “gamers” μαθήματα ή δεν εργάζονται, υπάρχει αυτή η οχλοβοή. Τα παιδιά παίζουν “πολεμικά παιγνίδια” και μετέχουν σε διάφορα “τουρνουά”, μαζί με παίκτες από κάθε γωνιά και άκρη της γης.
Σε κάποια από αυτά τα τουρνουά, υπάρχει και χρηματικό βραβείο, το οποίο ο νικητής εισπράττει στον τραπεζικό του λογαριασμό. Τα παιγνίδια διαρκούν πολλές ώρες, ίσως και περισσότερες της μιας ημέρας και νικητής ανακηρύσσεται εκείνος που θα εξολοθρεύσει όλους του “αντιπάλους”.

• -“Και παίζουν όλη νύχτα ετούτοι εδώ; Δεν κουράζονται;” ρώτησα αφελώς.
• “Ε, δεν τρέχουν κιόλας! Virtual game παίζουνε, ασχέτως αν στην οθόνη πρέπει να “τρέχουν” τους δικούς τους σκοπευτές, ώστε να πιάνουν κατάλληλη θέση για να “καθαρίσουν” τους εχθρούς”.
• “Και ποιοί είναι οι εχθροί, για να καταλάβω;“.
• “Οι εχθροί είναι οι στόχοι τους οποίους χειρίζεται ο αντίπαλος, ο οποίος μπορεί να προέρχεται από κάθε πιθανή γωνιά της γης!”.

Ζήτησα την άδεια να σταθώ για λίγο δίπλα σε έναν από τους παίχτες και μου την έδωσε ευχαρίστως. Ήταν ένας δεκαεξάρης με γυαλιά, με ένα “ρεντ μπουλ” στο πλάι του και με τα ακουστικά στα αυτιά, που χειριζόταν με εκπληκτική ταχύτητα και επιδεξιότητα το “τιμόνι” του παιγνιδιού του. Ήταν προσηλωμένος σε μια κάννη όπλου, προέκταση -υποτίθεται- των χεριών του σκοπευτή τον οποίο κατηύθυνε και έριχνε “νεκρούς” τους αντιπάλους στρατιώτες σαν να θέριζε στάχυα.

Προχθές τα ξημερώματα, που άνοιξα την τηλεόραση, είδα να παίζουν το ίδιο παιγνίδι στην Νέα Ζηλανδία. Αλλά με αληθινά όπλα και στόχους!