Γιατί πρέπει να… ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα και ποιά να είναι άραγε τα αίτια…
Το εθνικό μας σπορ…
Διαφωνίες σημειώθηκαν στην συντροφιά μας, σχετικά με το ποιό είναι το “Εθνικό” μας σπορ και οι περισσότεροι επέλεξαν την καλαθοσφαίριση, αφού ως εθνική ομάδα έχουμε κατακτήσει δυο φορές το “χρυσό” στο πανευρωπαϊκό, καθώς και κάποιες άλλες φορές τη δεύτερη και τρίτη θέση. Ενώ σε συλλογικό επίπεδο είμαστε πρώτοι σε… κατακτήσεις!
Άλλοι είπαν ότι είναι το ποδόσφαιρο, αφού είμαστε μια από τις λίγες χώρες της Ευρώπης, που έχουμε κερδίσει το “Πανευρωπαϊκό”. Κάποιος, μάλιστα, θυμήθηκε ότι και ο Παναθηναϊκός έπαιξε μια φορά σε τελικό Κυπέλλου Ευρώπης, ενώ έπαιξε και στα ημιτελικά.
Ένας τρίτος, υποστήριξε (δικαίως) ότι “εθνικό σπορ” είναι η υδατοσφαίριση, αφού η εθνική μας ομάδα δεν λείπει ποτέ από Ολυμπιακούς Αγώνες, η γυναικεία μας ομάδα έχει κατακτήσει “ασημένιο” σε Ολυμπιακούς και “χρυσό” σε Παγκόσμιο Κύπελλο, οι άνδρες έχουν μετάλλια από πανευρωπαϊκούς και σε συλλογικό επίπεδο οι διακρίσεις είναι μεγάλες, με Ολυμπιακό, Βουλιαγμένη, Γλυφάδα και Εθνικό. Πήραν “ψήφους” επίσης το βόλεϊ, η πάλη, ο στίβος, η κολύμβηση. Ώσπου, σηκώθηκε να “ψηφίσει” και ο τελευταίος…
“Κάνετε λάθος όλοι. Το εθνικό σπορ του Έλληνα δεν είναι κανένα από όσα αναφέρατε!“. Έπεσε σιωπή, αλλά άρχισαν οι ερωτήσεις. “Και ποιό είναι; Το μπάτμιντον; Το πινγκ-πογγκ; Η πρέφα; Το πικέτο; Η ξερή; Η κοντσίνα; Το τάβλι; Η ξάπλα;“…
Ο φίλος χαμογέλασε. “Όχι, βρε παιδιά. Το εθνικό μας σπορ είναι ο φθόνος!“…
Μονομιάς, άλλαξε το κλίμα. Ο φίλος είχε απόλυτο δίκιο. Αυτό είναι το εθνικό μας σπορ. Αυτό, που το αποτύπωσε χαρακτηριστικά ο λαός με το κλασικό “Θεϊκό ανέκδοτο“:
Ρώτησε ο Θεός έναν Έλληνα τι θα ήθελε να του χαρίσει κι εκείνος απάντησε “Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα“!
“Μα, τέκνον μου, δεν θα ήθελες να σου χαρίσω και εσένα μια κατσίκα;” τον ρώτησε ο Μεγαλοδύναμος.
“Όχι, όχι, όχι! Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα“!
Είμαι βέβαιος ότι η βαθιά σιωπή και τα ξεφυσήματα που ακολούθησαν την εκφρασθείσα από τον φίλο άποψη, συνιστούσαν, στην ουσία, επιδοκιμασία των λεχθέντων.
Διατί να το κρύψωμεν, άλλωστε; Έχετε ακούσει ποτέ Έλληνα να επαινεί έναν συνάδελφό του; Στον δικό μας, χώρο, τον δημοσιογραφικό, είχαμε παλαιότερα όρο απαράβατο “Να μην καταφέρεται συνάδελφος κατά συναδέλφου“.
Όταν, όμως, “άνοιξε” η αγορά και άρχισαν να πέφτουν μεγάλοι μισθοί στους διακεκριμένους του χώρου, “βγήκαν τα μαχαίρια” και φθάσαμε στο σημερινό σύνηθες “ξεκατίνιασμα”, με στόχο κυρίως τους διακεκριμένους του κλάδου, τους οποίους αποκαλούμε πλέον “Μεγαλο-δημοσιογράφους”, σαν να λέμε “Μαγαλο- απατώνες” ή “Μεγαλο-λαθρεμπόρους”!
Χειρότερα είναι τα πράγματα στον χώρο των καλλιτεχνών. Εκεί, μπορείς να ακούσεις κάποιον να επαινεί δημοσίως συνάδελφό του: “Ω, αγαπητέ, ήσουν εξαίσιος, μοναδικός, ασυναγώνιστος, εμποσίμπλ. γουόντερφουλ” και την επόμενη στιγμή, να σκύβει στο αυτί της συνοδού του και να της λέει “Ήταν άθλιος στον ρόλο του, δεν έχω δει πιο ατάλαντο ηθοποιό“!
Αφήστε τους πολιτικούς: Εκεί, για να ακούσεις καλή κουβέντα για συνάδελφό τους, πρέπει πρώτα να κερδίσεις το… “Τζόκερ”!