Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Η χειραψία του γέρου και οι ελεύθεροι συνδαιτυμόνες

FLASH στις 19/08/2020

Το τέρας του ρατσισμού επιλέγει άθελά του τα ομορφότερα και ικανότερα πλάσματα…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ο γέρος, καθιστός έδωσε το χέρι στον νεοφερμένο για χειραψία. Κρατούσε το χέρι μισοαποφασιστικά μισοπαρακλητικά. Γύρω αμήχανοι εφτά οχτώ πολύ νεότεροι άνθρωποι. Ο νεοφερμένος ανταποκρίθηκε πρόθυμα. Δύο χέρια σφίχτηκαν τρανταχτά. Και έγινε το θαύμα!

Άρχισαν όλοι να ανταλλάζουν χειραψίες γελώντας. Ύστερα όλοι κάθισαν εύθυμοι στο τραπέζι για το δείπνο. Σε όλο το δείπνο ο γιατρός άκουγε γοητευμένος τον γέροντα να ξετυλίγει την περιπλάνησή του. Εβραιόπουλο της διασποράς, περιπλάνητος• από πογκρόμ σε πογκρόμ, από λιμό σε λιμό ανακουφισμένος χάρη στην UNRA, έφτασε στη Γη της Επαγγελίας της εποχής. Οι σπουδές σε κορυφαία πανεπιστήμια, η επαγγελματική επιτυχία.

Ο γέροντας έδωσε το σύνθημα με μια χειραψία. Λύθηκαν όλοι -ή σχεδόν- από τη μέγγενη του φόβου. Οι φοβισμένοι έγιναν για λίγο ελεύθεροι συνδαιτυμόνες.

Ο γέροντας, έχοντας ζήσει τη Γερμανική και τη Βουλγαρική βαρβαρότητα στην Κατοχή, ξέρει μάλλον πολύ καλά τι σημαίνει εγκλεισμός, ξέρει τι σημαίνει γκέτο -κάθε τύπου. Ένα ψυχόσωμα που δοκιμάστηκε σε ακραίες συνθήκες και άντεξε. Με χίλιες «ευπάθειες», από ‘κείνες που ανάβουν κόκκινα λαμπάκια στα περιπολούντα κοβιντομαχητικά των ημερών, έδωσε με θάρρος το χέρι σε έναν άγνωστο νεοφερμένο. Διαίσθηση ως «σφραγίδα δωρεάς», γεροντική σοφία ή και τα δύο; Μπορεί και από άγνοια κινδύνου ή και άνοια, θα προσθέσει ο αρνησίπτερος κυνικός ορθολογιστής που διαβάζει αυτές τις γραμμές.

Ακούγοντας στο τραπέζι τα δύο παιδιά του να συζητούν και αναδρομώντας νοητά την εκατόχρονη πορεία αυτού του οικογενειακού μπλοκ σε δρόμους λασπωμένους και σκαμμένους από νεροφαγώματα, πιστεύω πως τα δύο πρώτα ισχύουν: τάλαντον και επίκτητη σοφία μεταδιδόμενη όπως τα πλασμίδια αντοχής στα πολυανθεκτικά μικρόβια όταν πιέζονται από τα χονδροειδή αντιμικροβιακά μας – σοφία, επειδή η εμπειρία μάλλον δε μεταδίδεται. Αναρωτιέμαι μελαγχολικά προεκτείνοντας αυθαίρετα την κλασική αρχή της πίεσης επιλογής στη φύση: πού θα βρισκόταν αυτός ο ωραίος γέροντας, τα παιδιά του και όσοι απόψε τον περιβάλλουν με τόση αγάπη αν δεν υπήρχε ο ναζισμός; Φριχτό, έ; Ώρες ώρες παραληρώ.

Φαίνεται ότι ο διωγμός και η στέρηση είναι ο πικρός μοχλός της ανύψωσης των ανθρώπων• το τέρας του ρατσισμού επιλέγει άθελά του τα ομορφότερα και ικανότερα πλάσματα που κάνουν μαγική εικόνα τον κοπρώνα της ανθρωπότητας. Για μιαν ακόμα φορά, τέτοια σκεφτόμουν καθώς ο ήλιος δραπέτευε πίσω από τα βουνά της Παλικής.

Ένας γέροντας απόψε, χωρίς ίσως να το ξέρει, επιδοκίμασε τη χρόνια δυσπιστία μου σε κάθε Edictum• και η εύστροφη Σοφία, που κοιτώντας τρυφερά τον πεθερό της κρατάει τα πρακτικά αυτής της βραδιάς, μαντεύω πως συμφωνεί. Πάντως, ό,τι κι αν γίνει με τούτη τη νέα Κατοχή που βιώνουμε, αυτή τη γνωριμιά δε θα τη λησμονήσω.

Παρεμπιπτόντως, αν υπάρξει κρούσμα του Κοβιντίου στην περιοχή – δεν την αποκαλύπτω τώρα- θα προσέλθω αυθορμήτως, ως μάρτυρας ή και ενεχόμενος.

(*Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: