Χρειάζεται κοινή λογική

Μέλος του δ.σ. του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών “ΕΕΑ” ο Γιώργος Φλωράς και κάνει μία χρηστική παρέμβαση για ένα εξαιρετικά σημαντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και το οποίο χρήζει άμεσης λύσης προς όφελος της λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας.

Με δυό λόγια αφορά εκείνες τις επιχειρήσεις των οποίων ο λογαριασμός τραπέζης είναι δεσμευμένος λόγω οφειλών στην εφορία ή στα ασφαλιστικά ταμεία. Αφορά δε κυρίως επιχειρήσεις με σημαντικά χρέη που αδυνατούν να τα εντάξουν στις ρυθμίσεις, όπως σε αυτήν των 100 δόσεων… Και ο Γ. Φλωράς, σημειώνει:

Περίπτωση 1. Οφείλει μια επιχείρηση στην εφορία το ποσό των 15.000€ ΚΑΙ ΔΕΝ βρίσκεται σε ρύθμιση.

Περίπτωση 2. Οφείλει μια επιχείρηση στην εφορία το ποσό των 15.000€ ΚΑΙ βρίσκεται σε ρύθμιση, πχ σε 100 δόσεις.

Αναλυτικά:

Αν υποθέσουμε ότι στην Περίπτωση 2 η επιχείρηση μπαίνει σε ρύθμιση. Για να αποδεσμευτεί ο λογαριασμός τραπέζης χρειάζεται η σύμφωνη γνώμη του προϊσταμένου της Εφορίας στην οποία ανήκει η επιχείρηση. Τα παράπονα πολλών επιχειρήσεων καθιστούν δεδομένο ότι η σύμφωνη γνώμη σε πάρα πολλές περιπτώσεις δεν δίνεται, οπότε παρά την ρύθμιση ο λογαριασμός τραπέζης παραμένει δεσμευμένος.

Τι κάνει στην περίπτωση αυτή η επιχείρηση; Αποφεύγει την χρήση του τραπεζικού λογαριασμού. Άρα επιδιώκει συναλλαγές μετρητοίς (οπότε δεν δέχεται, πχ, πιστωτικές κάρτες για συναλλαγές) ή, ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, συναλλάσσεται ΜΑΥΡΑ, αυξάνοντας την παραοικονομία και στις δυο περιπτώσεις. Στην περίπτωση αποφυγής αποδοχής πληρωμών με πιστωτική κάρτα δυσχεραίνεται και ο Καταναλωτής στην περίοδο των Capital Controls. Το γεγονός ότι κατέστη ποινικό αδίκημα η μη αποδοχή πιστωτικής κάρτας είναι άνευ ουσίας για την επιχείρηση που γνωρίζει ότι θα της δεσμευτεί όλο το ποσό από αυτόν που έχει δεσμεύσει τον λογαριασμό τραπέζης.

Θα πούνε κάποιοι που δεν έχουν σχέση με την επιχειρηματική πραγματικότητα «αν δεν μπορείς να πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου κλείσε την επιχείρηση». Το έχουν πει άλλωστε και επίσημοι φορείς επανειλημμένα.

Σας διαβεβαιώνω ότι αν υπήρχε σύγχρονο Πτωχευτικό Δίκαιο και Δεύτερη Ευκαιρία στους Έντιμους Πτωχεύσαντες, η πλειοψηφία των απελπισμένων επιχειρηματιών θα είχε επιλέξει την λύση της Πτώχευσης.

Σε μια χώρα όμως που έχει το 1/3 των Πτωχεύσεων του Λουξεμβούργου ετησίως, που μια Πτώχευση διαρκεί 10 χρόνια, που δεν υπάρχει η έννοια Δεύτερη Ευκαιρία στους Έντιμους Πτωχεύσαντες ούτε καν στο λεξιλόγιο των επίσημων αρχών, η επιλογή της Πτώχευσης είναι καταδίκη σε Ισόβια.

Αν και το καταδικαστείς σε Ισόβια είναι ευκολότερα διαχειρισιμο αφού και φαγητό και στέγη έχεις και μάλιστα μπορείς να αποφυλακιστείς σύντομα και να γυρίσεις ωραίος στην Κοινωνία. Αν όμως Πτωχεύσεις σήμερα είσαι καταδικασμένος για πάντα.

Η ΜΑΥΡΗ οικονομία αυξάνεται κατακόρυφα διότι ο επιχειρηματίας δεν θα κάτσει να πεθάνει της πείνας. Θα προσπαθήσει να ζήσει την οικογένειά του αξιοπρεπώς. Και θα πουλήσει μαύρα για να μην μπούνε τα χρήματα στην τράπεζα. Άρα οι απώλειες του Κράτους από φόρους και ΦΠΑ είναι τεράστιες.

Αν η Πολιτεία παρέμβει, αν καταλάβει ότι δεν μπορεί να απαιτεί από έναν οφειλέτη να του πάρει όλο τον τζίρο ή να του πάρει μια δόση που δεν μπορεί αυτός να καταβάλει, τότε η Οικονομία θα δεχτεί ένα σοβαρό φιλί της ζωής.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ

Η πρόταση είναι να ακολουθηθεί η κοινή λογική. Ναι μεν να δεσμευτεί ο τραπεζικός λογαριασμός αλλά το ποσό που θα κατάσχεται να είναι σε πλήρη εξάρτηση με τον τζίρο και το αντικείμενο κάθε επιχείρησης. Άλλο ποσοστό θα κατασχέσει το Κράτος σε μια επιχείρηση εμπορίας καυσίμων που δουλεύει με περιθώριο κέρδους 1% και άλλο ποσοστό σε μια επιχείρηση παροχής υπηρεσιών. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί το ποσοστό κατάσχεσης να ξεπερνάει ένα λογικό ποσοστό των ετήσιων εσόδων της επιχείρησης.

Αν οι Θεσμοί διαφωνούν με τέτοια μέτρα διότι θεωρούν ότι είναι πολλές δόσεις θα πρέπει η πολιτεία να τους πείσει ότι το υφιστάμενο καθεστώς απλά οδηγεί τις επιχειρήσεις στην παραοικονομία και δεν βοηθάει στην είσπραξη των οφειλομένων.