Δυσπιστία και καχυποψία, είναι χαρακτηριστικά ατόμων εκτός του κύκλου λήψης αποφάσεων

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> -Ό,τι και αν επιστρατεύσουμε, ένας λοιμογόνος παράγοντας μπορεί να εξουδετερωθεί πλήρως και οριστικά; Ερώτηση ρητορική.

-Αυξάνοντας τις μετρήσεις μπορούμε να σταματήσουμε τη διασπορά ή μόνο να την περιορίσουμε; Η απάντηση αυτονόητη.

-Σε ποιο σημείο εξαντλείται η απόδοση του καθολικού testing; Σίγουρα δεν αποδίδει επ’ αόριστον.

-Μπορείς να αποδόσεις σε κάποιον πολίτη -υπήκοο έστω- ευθύνη για συμβολή στη διασπορά ενός λοιμογόνου παράγοντα και με ποια «αδιάσειστα στοιχεία» θα τον εγκαλέσεις; Σε ένα συμμετοχικό πολίτευμα, επιμέρους ατομική ευθύνη -και μέρος της συλλογικής- έχουν όσοι συμμετέχουν σε κέντρα αποφάσεων και παραγωγή οδηγιών -ορθών ή εσφαλμένων, όχι οι εκάστοτε καθοδηγούμενοι• αυτοί θα κριθούν κυρίως από τις συνέπειες της μη συμμόρφωσής τους, νόσηση και θάνατο για παράδειγμα.

-Η δυσπιστία, η καχυποψία, η απειθαρχία είναι τυπικά εν δυνάμει χαρακτηριστικά κάθε ατόμου εκτός του κύκλου λήψης αποφάσεων, σε όλες τις κοινωνίες όλων των εποχών. Η σκέψη, όποιας απόχρωσης δε μπορεί να κολάζεται και ο μόνος αποτελεσματικός δρόμος εύρυθμης λειτουργίας των κοινωνιών είναι η Πειθώ -ακόμη και αυτή της Κοινωνικής Μηχανικής.

Υπόμνηση, φαινομενικά άσχετη:

Όταν κόβεις τον δρόμο σ’ ένα ποτάμι, αυτό θα βρει παρακαμπτήριο δρόμο, όπως ο ατίθασος και ασύντακτος παραλογισμός σπάει τα μούτρα του μόνο στο καλά χτισμένο Τείχος του Ορθού Λόγου.

Συνεπώς:

Ίσως κάπως έτσι, και η αδυναμία απόλυτης πρόβλεψης της εξέλιξης και η απορρέουσα αστοχία αναχαίτισης του Κοβίντιου Δαίμονα μπορεί να συντριβεί μόνο στο Τείχος της Ανοσίας Αγέλης• αυτή η έννοια που πολλοί, «κοινωνικά ευαίσθητοι», σπεύσαμε να ονειδίσουμε όταν την πρωτακούσαμε σε τούτη τη βαριά συγκυρία.

Ανοσία Αγέλης, λοιπόν, όπως και αν αυτή επιτευχθεί, με Φυσική ή Τεχνητή ανοσία -νόσηση ή εμβολιασμός.

Σημείωση:

Μας πονάει βέβαια η έννοια της Αγέλης επειδή διαισθανόμαστε ότι μας αφορά όλους! Μα όλους! Με πρώτους, αυτούς που θεωρούν τους άλλους όλους πρόβατα και τους επιτιμούν με ένα μπεεε!

Μας πονάει η έννοια της Αγέλης επειδή λησμονούμε ότι ο μόνος τρόπος να επιβιώσει ο άνθρωπος και κάθε ζώο, και το πιο μοναχικό, υπήρξε η ομάδα, η Κοινότητα.

Λησμονούμε ότι μόνο με Τείχη -κάθε είδους- μπόρεσαν οι εκάστοτε συγκροτημένες κοινωνίες ανθρώπων να αναχαιτίσουν τους επιβουλείς της ευημερίας τους. Λησμονούμε όμως εξίσου και ότι δεν υπάρχει Τείχος και Φρούριο απόρθητο, δεν υπάρχει οχύρωση χωρίς «κερκόπορτα».

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ. ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”