Όλα θα ξεχαστούν, εκτός από τα αρώματα / χρώματα της Άνοιξης
Όπως λησμονήθηκαν φρικαλεότητες, έτσι θα λησμονηθεί κι ο βιασμός της Πειραϊκής – Θα την θυμίζουν τα Μακρά Τείχη σε θεμέλια κτιρίων…
Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Διάβαζα σήμερα το «ρυπαρό και το γελοίο» του Νίκου. «Αυτό που διέπραξαν δεν θα λησμονηθεί», λέει μιλώντας οργισμένος για την απαγόρευση της μεγάλης γιορτής της Χριστιανοσύνης.
Ύστερα έπεσα σε μια φωτογραφία. «Στα βράχια της Πειραϊκής» επεκτείνεται το λιμάνι του Πειραιά για να υποδέχεται τρία-τέσσερα -προφανώς κολοσσιαία- κρουαζιερόπλοια. Ενδιαφέρεται η COSCO.
Θυμήθηκα μετά την αρπαγή του ταμείου της Αθηναϊκής Συμμαχίας από την Αθήνα και τη σφαγή των Μηλίων που αντιστάθηκαν.
Θυμήθηκα και το οχυρό Μασάντα όπου οι Ζηλωτές αυτοκτόνησαν μέχρις ενός, λίγο πριν οι Ρωμαίοι το εκπορθήσουν. Οι Ζηλωτές, το απελευθερωτικό κίνημα της εποχής εναντίον της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Άσχετα μάλλον αυτά μεταξύ τους, έ; Μάλλον όχι.
Άκου λοιπόν τι σκέφτομαι εδώ στο μπαλκονάκι του εγκλεισμού μου.
Θα λησμονηθεί κι αυτό Νίκο, όπως θα λησμονηθεί και ο βιασμός της Πειραϊκής του μπεκρή που δε θυμάμαι ούτε το μικρό όνομά του από το τραγούδι. Όπως λησμονήθηκαν οι φρικαλεότητες των «δημοκρατών» Αθηναίων με ηγέτη τον Περικλή· ας τιμωρήθηκαν με τον μεγάλο Λοιμό στον οχυρωματικό κύκλο των Μακρών Τειχών που τα ίχνη τους επιμένουν στα θεμέλια των κτιρίων της Πειραϊκής.
Όπως η μνήμη εκείνων των απεγνωσμένων Εβραίων έχει εξαχνωθεί και το Μασάντα δεν είναι πια παρά τουριστικό αξιοθέατο του σύγχρονου Ισραήλ.
Όπως το Καπιτώλιο και το Κολοσσαίο στη Ρώμη τραβούν εκατομμύρια τουρίστες που θαυμάζουν τα αρχιτεκτονήματα λησμονώντας την Αγριότητα της Αυτοκρατορίας.
Ας λέει ο Σεφέρης ότι «τα λόγια φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου». Τίποτε δε μένει από τη μορφή μας φεύγοντας, ας φρεναπατώμαστε πως η Τέχνη άλλοτε και οι φωτογραφίες σήμερα μας κρατούν στη μνήμη όσων δε μας γνώρισαν. Μια γενιά η μνήμη και πολύ είναι.
Όλα τα σκεπάζει ο κουρνιαχτός της λήθης. Αυτής της αναγκαίας ουλής στη ατομική και κυρίως τη συλλογική Μνήμη.
Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ μάταια να ανακαλέσω τις εικόνες και τις χροιές των φωνών των πατεράδων και των μανάδων μας που μας ανάστησαν σε δύσκολα χρόνια. Τίποτε. Μόνο φράσεις -κι εδώ δικαιώνεται ο Σεφέρης.
Μόνο φράσεις και κάποια αρώματα, όπως τα υπέροχα μανταρίνια από το εξηντάχρονο δέντρο του κήπου σου που μου έφερες χτες με λαχτάρα στη σακκούλα, σπάζοντας το εμπάργκο της απαγόρευσης με νόμιμο κωδικό -το κωμικό 6!
Όλα θα ξεχαστούν λοιπόν αστραπιαία, καθώς θα καταπλέει το πρώτο υπερωκεάνιο κρουαζιερόπλοιο με τους φραγκάτους τουρίστες στο μεγάλο λιμάνι, με την ανακοίνωση των νέων μεγάλων Επενδύσεων μετά τη νέα μεγάλη βουτιά της καθημαγμένης ξανά και ξανά Ελλάδας στην Ύφεση· μετά τη Νίκη επί της θηριώδους Πανδημίας.
Όλα θα ξεχαστούν, εκτός από τα αρώματα και τα χρώματα της Άνοιξης· αντιστέκεται εκατομμύρια χρόνια και μας ανασαίνει και τώρα που μας πληγώνει ένα ακόμα κύμα ανθρώπινης απληστίας: η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση -με όσα καλά και αν κομίζει.
Άνοιξη και ο Ιησούς επιμένει να ανασταίνεται είκοσι έναν αιώνες μετά τη θανάτωσή του από την ανθρώπινη μνησικακία.
(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”