Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Όπως το… ταγκό θέλει δύο, έτσι και ο εθελούσιος εκβιασμός θέλει κάποιο ταίρι!

Χωρίς κατηγορία στις 28/02/2016

Αν ζούσε η Mary Shelley….

Pantelis Xanthidis3

Του Παντ. Ξανθίδη

«Σε όνειρο που είδα, όντας ξύπνια!», απάντησε η Mary Shelley όταν την ρώτησαν πώς της ήρθε η ιδέα για να γράψει το «Τέρας του Φράνκενσταϊν» (1918). Άραγε, τι απάντηση θα έδιναν εκείνοι που δημιούργησαν τα «τέρατα» της Δημοσιογραφίας; Ότι είδαν κι αυτοί κάποιο… όραμα; Ποιος ξέρει…

Ίσως τα παραπάνω να αρκούν για όσα βλέπουμε να συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στον τόπο μας, τις διαπλοκές (εξουσίας – δημοσιογράφων), τις συμπλοκές (πολιτικών – δημοσιογράφων) και τις επιπλοκές που επιφέρουν στη δημόσια ζωή, μιας χώρας με τόσα προβλήματα, και ενός λαού που δείχνει απροβλημάτιστος.

Όμως, δεν αρκούν, διότι η εντύπωση που επικρατεί για τους εκβιασμούς που έχουν δημοσιοποιηθεί, είναι κάπως μονόπλευρη. Δηλαδή, ότι φταίνε οι κατηγορούμενοι δημοσιογράφοι και ούτε λόγος δεν γίνεται για την πολιτική αλητεία!

Ναι, αυτούς τους «κυριλέδες» που διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα, με έμμεσους τρόπους για προσωπικά οφέλη. Πού προκειμένου να επιτύχουν την επιλογή ή την εκλογή τους, συνάπτουν παράνομες σχέσεις με «αετονύχηδες» της κακώς εννοούμενης επικοινωνίας, μοιράζοντας τα χιλιάευρα σαν… πετσετάκια για καταχωρήσεις και… παραχωρήσεις…

«Εμείς έχουμε ένα περιοδικό και με χίλια ζόρια καταφέρνουμε να πάρουμε μία καταχώρηση τον χρόνο! Και δίνουν αβέρτα στους εκβιαστές! Καταλαβαίνεις; Αλλά ο εκβιασμός θέλει δυο! Φταίνε και εκείνοι που τα δίνουν!»… Αυτά μου σημείωσε ένας συνάδελφος και θυμήθηκα ότι το… ταγκό θέλει δύο!

Έτσι, για ασχοληθεί κανείς με το “in medias res” της υπόθεσης, ίσως θα πρέπει να τον απασχολήσει και το άλλο… ταίρι, δηλαδή με εκείνα τα πρόσωπα που τα «έδιναν», λες και ήταν τσάγαλα από τον κήπο τους! Εκείνοι που το έκαναν για προσωπικό όφελος ή κατόπιν εντολής ανωτέρων…

Επειδή, το «φαινόμενο» δεν είναι σημερινό, αλλά αποτελούσε καθεστώς (ίσως να συνεχίζει και να αποτελεί!), γι’ αυτό η όποια διερεύνηση δεν πρέπει να αρχίσει από «τούδε και στο εξής», αλλά από δεκαετίες πριν!

Πώς ξαφνικά κάποια «βλαχαδερά» έγιναν εκδότες ή αφεντικά σε διάφορα ΜΜΕ και ιστότοπους – σωστές «γαλέρες» για τους εργαζόμενους; Ποιοι ήσαν εκείνοι που τους συνέδραμαν για να αποκτήσουν διασυνδέσεις, Μέσα ή ακόμη τίτλους ιστορικών εφημερίδων και μάλιστα με πληθώρα καταχωρήσεων του δημοσίου;

Επειδή τα πράγματα στον χώρο του Τύπου και των άλλων ΜΜΕ (+ ιστότοποι) δεν πάνε καθόλου καλά και επειδή είναι κρίμα να αδειάζουν «φαρέτρες» ηλιθίων κατά των επαγγελματιών δημοσιογράφων, που ζουν με έναν «ξερό» μισθό (όσοι εξ αυτών έχουν δουλειά και όσοι πληρώνονται από τη δουλειά τους!), καλό θα ήταν η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει με υπευθυνότητα αυτό το «φαινόμενο» κάνοντας άμεσα και έμπρακτα βήματα – ό,τι και αν σημαίνει αυτό!

Ας κοιτάξει πώς θα περιορίσει τη γενική βρωμιά μέσα στο χώρο τής ενημέρωσης, με εκδότες που «φεσώνουν» με εκατομμύρια τους εργαζόμενους, με άλλους πτωχεύσαντες και πολυτελώς διάγοντες και με κάποιους άλλους που έχουν αναδείξει σε σπορ τη …μαγκιά τού «δεν πληρώνω, ρε!».

Στην τελευταία υπόθεση δημοσιογραφικής αλητείας, οι εκβιασμοί ίσως θα πρέπει να θεωρηθούν ως «εθελούσιοι», όπως καμμιά φορά συμβαίνει με τους… βιασμούς! Εθελούσιοι, διότι δεν δείχνει ότι λειτουργούσαν εν αγνοία των «θυμάτων».

Περίπλοκη η υπόθεση και οπωσδήποτε χρονοβόρα για το ξεκαθάρισμα. Εκτός και αν υπάρχει διακομματική πολιτική θέληση και κατ’ αρχάς να μην περάσει το νομοσχέδιο-έκτρωμα, που με τον ουσιαστικό αφοπλισμό του δημοσιογραφικού λειτουργήματος προάγονται έμμεσα, καταστάσεις σαν την εν λόγω, που έχει επιφέρει σοβαρό πλήγμα στον κόσμο της Ενημέρωσης. Τι θα έγραφε άραγε, αν ζούσε σήμερα η Mary Shelley….

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: