Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

Ένα ταξίδι στο παρελθόν μέσω της πραγματικότητας

FLASH στις 22/04/2019

Όταν η είδηση για την Notre Dame προκαλεί τον Χρήστο Κάλλοου και κάνει το “Foyer” μουσική σκηνή…

Δημ. Καπράνος* |> Καθόμαστε, με τον Χρήστο Κάλοου στο “Φουαγιέ”, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, τον μοναδικό χώρο στην πόλη όπου πίνεις καφέ και δεν καπνίζει κανείς! Συζητάμε για την ιστορική παράσταση του “Jesus Christe Superstar”, που ανέβηκε το 1978 στο θέατρο “Καλουτά”.

Πλησιάζει το Πάσχα και γυρνάμε πίσω, σ’ εκείνη την παράσταση (είχε προηγηθεί η ταινία με την παγκόσμια επιτυχία) την οποία οι ίδιοι οι δημιουργοί της δημοφιλέστερης “Ροκ-όπερας”, που είχε θέμα το Θείον Πάθος, ο ίδιος ο Άντριου Λόιντ-Βέμπερ, χαρακτήρισαν “καλύτερη από εκείνη του Λονδίνου και εφάμιλλη εκείνης της Αυστραλίας”!

Ο Χρήστος, ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, που έφθασε να παίζει μέχρι το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, ετοιμαζόταν το 1978 να φύγει για το Σέφιλντ, για να σπουδάσει πιλότος αεροπλάνων.

Είχα κάνει όμως και μια αίτηση για την οντισιόν στο ‘Καλουτά’. Μου τηλεφώνησαν, πήγα και ο μαέστρος Μίμης Πλέσσας μου ζήτησε ‘να τραγουδήσω κάτι’“.  Άρχισα να τραγουδάω “Το καλοκαίρι, μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά“. “Ανέβα! μου λέει ο Πλέσσας”. Ανεβαίνω μια, δυο, τρεις, πέντε, έξι κλίμακες! ‘Αυτόν θέλω για Πέτρο!’ λέει ο Πλέσσας και η παγκόσμια αεροπορική βιομηχανία έχασε εκείνη την ημέρα το μεγαλύτερο ταλέντο!“…

Ο Κάλοου διαθέτει ένα πηγαίο- βρετανικό θα έλεγα- χιούμορ, πιθανότατα επειδή είναι μισός Άγγλος! Μιλάμε για εκείνη την μοναδική και υπέροχη την παράσταση. Την ανέβασε ο παραγωγός Μάριος Σταυρολαίμης, με μαέστρο τον Μίμη Πλέσσα, διευθυντή της ορχήστρας τον αξέχαστο Μάϊκ Ροζάκη και σκηνοθέτη τον Δημήτρη Μαλαβέτα. Το λιμπρέτο στα ελληνικά είχε γράψει ο αδελφός του Σταυρολαίμη, ο συγγραφέας Γεράσιμος Σταύρου.

  • Ποιό ήταν το “καστ” της παράστασης;
  • Τον Ιησού έπαιζαν ο Τάκης Μπινιάρης και ο Γιάννης Σαμσιάρης. Μαγαδηληνή ήταν η Κρίστι Στασινοπούλου και η Χριστίνα. Ο Γιαάνης Δημητράς και εγώ παίζαμε τον Πέτρο ,εγώ έπαιζα και τον Άννα, εναλλάξ με τον Κώστα Μπίγαλη, Ιούδας ήταν ο Κίμων Βασιλόπουλος και Ηρώδης ο Σταμάτης Φασουλής! Οι πρόβες, εξαντλητικές, κράτησαν δυο μήνες και η πρεμιέρα ήταν αποθεωτική! Πήγαμε στις αρχές πολύ καλά, αλλά ακολούθησαν οι διαμαρτυρίες χριστιανικών σωματείων.
  • Τι ήθελαν; Γιατί φώναζαν;
  • Ήταν δύσκολο τότε να δεχθεί ο κόσμος ότι ο Ιησούς θα μπορούσε να έχει μια ανθρώπινη σχέση με την Μαγδαληνή! Κατά κάποιον τρόπο αμφισβητείτο η θεϊκή ύπαρξη του Ιησού και προβαλλόταν η ανθρώπινη!
  • Και ήταν αρκετό αυτό για να καταστραφεί μια υπέροχη παράσταση;
  • Φαίνεται ότι τότε ήταν! Και κατέβηκε μια υπέροχη παράσταση και υπέστη οικονομική καταστροφή ένας εμπνευσμένος και τολμηρός παραγωγός! 
  • Ναι, αλλά συνέβησαν πολλά αργότερα. Οι περισσότεροι από εσάς, που μετείχατε στην παράσταση, βρεθήκατε εκπρόσωποι της Ελλάδας στην Eurovision!
  • Ναι, είναι αλήθεια. Βρεθήκαμε, εκπροσωπώντας την Ελλάδα, στη σκηνή της Eurovision ο Τάκης Μπινιάρης, ο Γιάννης Δημητράς, η Κρίστι Στασινοπούλου, ο Κώστας Μπίγαλης, η ταπεινότητά μου, αλλά και η Μαντώ, που σε εκείνη την παράσταση μετείχε (δεκαπεντάχρονο κορίτσι) στην χορωδία. Εμφανίστηκε επίσης στην Eurovision ο Γιάννης Σαμσιάρης, συνοδεύοντας την Άννα Βίσση.
  • “Ευλογημένη” παράσταση, δηλαδή κι ας μην πήρατε το βραβείο!
  • Μπορείς να το πεις κι έτσι…

Στο κινητό μου έρχεται μήνυμα. “Καίγεται η Παναγία των Παρισίων!“, του λέω.

Κι έχω απέναντί μου τον Χρήστο Κάλοου, φίλο αγαπημένο στην ζωή και την μουσική, τον Χρήστο, που έχει παίξει με μοναδικό τρόπο τον Κουασιμόδο στην θεατρική μεταφορά του μυθιστορήματος του Βικτόρ Ουγκό με συμπρωταγωνιστή τον αξέχαστο Νίκο Δαδινόπουλο.

-Για σκέψου! Σε κάλεσα να μιλήσουμε για τον “Ιησού υπέρλαμπρο άστρο” λόγω των ημερών, έρχεται η εικόνα με τη φλεγόμενη “Νοτρ Νταμ”, εσύ έχεις παίξει τον Κουασιμόδο στην “Παναγία των Παρισίων” !Τι συμβαίνει, ρε Χρήστο;

Μου λέει ότι αυτό τον καιρό παίζει στο θέατρο “Αλκμήνη” στο “Τρύπιο βαρέλι” του Θεοδόση Πελεγρίνη και παράλληλα ετοιμάζει έναν δίσκο με τραγούδια αφιερωμένα στον ένοπλο αγώνα των Κυπρίων αγωνιστών.

  •  Είμαι και υπεύθυνος διεθνών σχέσεων στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών. Ταξιδεύω στην Ευρώπη, για τα δικαιώματά μας, που δεν περνούν και την καλύτερή τους περίοδο…

Στο βάθος της αίθουσας υπάρχει ένα πιάνο. Ο Χρήστος ζητά από την κυρία που μας σερβίρει να χαμηλώσει την μουσική και κάθομαι μπροστά στα πλήκτρα. Μας έχει φορτίσει η τραγωδία της “Νοτρ Νταμ”…

Επικρατεί προς στιγμήν σιγή. Τα χέρια μου πηγαίνουν μόνα τους και ο Χρήστος αρχίζει να τραγουδάει: “Les feuilles mortes“… Κι ύστερα κι άλλο γαλλικό τραγούδι κι ύστερα κι άλλο… Κι όταν σηκωνόμαστε, οι θαμώνες χειροκροτούν όρθιοι.

  • “Κάθε βράδυ παίζετε; Θα ερχόμαστε να σας ακούμε!”, λέει μια ευγενής κυρία…
  • Όχι, μόνο σήμερα παίξαμε για τον Κουασιμόδο και τον Πέτρο!“, της λέει ο Χρήστος.

Και καθώς βγαίνουμε στην βροχή, ακούω την κυρία να ρωτά τον μετρ: “Πότε θα ξαναπαίξουν“;

(*) Πηγή: Εφημ. “Δημοκρατία” (“Η πίσω μου σελίδες”)

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: