Άνθρωποι χωρίς ζωή, σέρνουν αργά όπως γέρικες ατμομηχανές τα άδεια βαγόνια πάνω στις ακίνητες ράγες των κρυσταλλωμένων χρόνων…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Περιδιαβαίνοντας το διαδίκτυο τούς παρατηρώ. Περιμένουν κάτι να συμβεί. Όπως, ας πούμε, ν’ αστράψει ένα φως οδύνης μέσα στο ημίφως της αβάσταχτης καθημερινότητας.

Παραμονεύουν να επιβιβαστούν με θούριους στο τραίνο για την “πανίσχυρη Ζωή” όταν χαμηλώνουν τα φώτα μιας ύπαρξης. Όταν ανάβουν οι φωτιές των θρήνων σπεύδουν να ζεσταθούν κάνοντας τάχα πως τη σβήνουν. Γράφουν γράμματα αλληλεγγύης φλογερά, χωρίς δάκρυ, χωρίς την ελάχιστη υγρασία στα κρύα μάτια, τις παγωμένες ψυχές.

Άνθρωποι πρεζόνια με τις τραγωδίες. Θανατολάγνοι -γιατί η πραγματική Ζωή τους σέρβιρε χυλόπιτα.

• Έτοιμοι να κομματιάσουν καθέναν που χαλάει το σκηνικό που ανεβάζουν, για να συγκινήσουν -επιτέλους κάποιον κι αυτοί.
• Έτοιμοι από χρόνια να σκηνοθετήσουν τη μεγάλη παράσταση -με τον εαυτό τους, να υπερχειλίζει όλη τη σκηνή.

Άνθρωποι απεγνωσμένοι -στην ακίνητη χαμοζωή.

Άνθρωποι, χωρίς δική τους ζωή, σέρνουν αργά όπως γέρικες ατμομηχανές τα άδεια βαγόνια των ημερών τους πάνω στις ακίνητες ράγες των εβδομάδων, των μηνών, των κρυσταλλωμένων χρόνων.

• Ζωή τους οι Ζωές των άλλων.

Δίνω κάποιες περιγραφές -δώστε εσείς ονόματα και ιδιότητες. Παρατηρώ το πλήθος και ταράζομαι στους αμέτρητους ψυχοκαθρέφτες.

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”