Τύπος Πειραιώς - Ενημέρωση

“Επειδή υπηρέτησα ένοιωθα αποδεδειγμένα μ@λ@κ@ς!”

FLASH στις 25/10/2021

“Έκανα ασκήσεις, φύλαξα σκοπιά, έκανα αγγαρείες, μου κάνανε καψόνια και παρ’ όλα αυτά και πάλι μ@λ@κ@ς δεν ένοιωσα”

Πέτρος Κυρίμης* |> Εγώ μ@λ@κ@ς δεν είμαι. Αποδεδειγμένα. Σας εξηγώ και περιμένω να μου πείτε κι εσείς που ξέρετε παραπάνω από μένα. Στο Δημοτικό και σημαιοφόρος έκανα, δυο χρονιές και στην παρέα περνούσε ο λόγος μου και δυο τρεις κολλητούς είχα. Στο δίτερμα κάθε μέρα εγώ διάλεγα αυτούς που θα έπαιζαν και τις Κυριακές κάθε πρωί κάτω από το παράθυρο μου σφυράγανε για να βγω και να ξεκινήσουμε το παιχνίδι. Μ@λ@κ@ς δεν ένοιωθα.

Οι πρώτες αμφιβολίες- και γι’ αυτό σας ρωτάω τώρα – ήρθανε, όταν στην έκτη τάξη ερωτεύτηκα ένα κορίτσι και εκεί που επί μήνες κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον και χαμηλώναμε τα μάτια ντροπαλά, αλλά που πολλά έλεγαν και σχεδόν συμφωνημένα τα είχαμε και εγώ για την άλλη μέρα ζούσα, ξαφνικά ένας σαλιάρης συμμαθητής που δεν έκανε άλλο, παρά να λαδώνει το μαλλί και να το παίζει γόης, αλλά έχοντας αυτό που δεν είχα εγώ. Θράσος. Πάει και την παραμυθιάζει και το όνειρο πέταξε. Τότε σαν να το αισθάνθηκα λίγο.

Η επόμενη περίπτωση μου συνέβη κάπως μεγαλύτερος, όταν έπαιζα μπάλα σε μεγάλη ομάδα και σε ένα ντέρμπι, που θα έκανα το ντεμπούτο μου στην πρώτη ομάδα, η μάνα ενός από τους συμπαίκτες μου από πλούσιο σπίτι τα κατάφερε και έβαλε τον γιό της στη θέση μου. Εκεί ταρακουνήθηκα.

Και ήρθανε τα άλλα χρόνια μετά. Και πήγα φαντάρος. Και ασκήσεις έκανα και σκοπιά φύλαξα και αγγαρείες έκανα και καψόνια μου κάνανε και παρ’ όλα αυτά και πάλι μ@@κ@ς δεν ένοιωσα. «Για την πατρίδα, ρε γαμώτο» έλεγα κι ας μην το είχε πει ακόμα η Πατουλίδου.

Ώσπου ήρθε κι απολύθηκα και πολύ το καμάρωνα ανάμεσα σε φίλους, που άκουγα να φοβούνται να κάνουνε τη θητεία τους και κάθε άλλο παρά μ@λ@κ@ς ένοιωθα, μέχρι που πήγα έξω για να συνεχίσω τις σπουδές μου και κανέναν συνομήλικο δεν βρήκα που να έχει πάει στο στρατό και ο γιος ενός γνωστού εφοπλιστή, που αργότερα παντρεύτηκε την κόρη άλλου πιο γνωστού εφοπλιστή και κάθε μέρα στο καφέ που μαζευόμασταν η κουβέντα γύρναγε πάντα στο στρατιωτικό και εκείνος πάντα έλεγε την ίδια φράση κοιτώντας λοξά προς το μέρος μου «τα κορόιδα μόνο πάνε στο στρατό» και εγώ ντρεπόμουνα και πολύ τους ζήλευα. Αλήθεια πολύ τους ζήλευα. Και μ@λ@κ@ς πολύ ένοιωθα.

(*) Ο κ. Πέτρος Κυρίμης είναι Πειραιώτης συγγραφέας και ζει στη Γερμανία (“Κάποτε στον Πειραιά” κ.ά.)

Απάντηση

Αρέσει σε %d bloggers: