Έλα, για να σου μάθω τι σημαίνει μαχόμενη ογκολογία και αγωνία γιατρού – Γλυκό αντίδοτο η ζωή!

Αλέξανδρος Αρδαβάνης |> Χάραξε η τελευταία γεναριάτικη. Επειδή για τον homo faber, ξημερώνει σημαίνει φορτώνομαι σιωπηλός τα εργαλεία μου και βγαίνω στον δρόμο για το χωράφι μου -το δικό μου ή του αφεντικού μου.

Ξημερώνει και ψάχνω στη γωνιά μου για τα εργαλεία μου -και δεν ξεχωρίζω αν εργαλεία είναι ή όπλα. Ξημερώνει ξανά και πάντα αγνοώ αν για κάματο ημερήσιο ή για πόλεμο που ξανά κηρύχτηκε κινώ.

Πάντως τώρα σε προσκαλώ και σε προκαλώ ξανά. Έλα μια γυροβολιά από εδώ κύριε Ανέγγιχτε. Παντός είδους και από κάθε τι ζωντανό που σφαδάζει, Ανέγγιχτε. Σε κεντρικό δημόσιο νοσοκομείο. Θα σου μάθω τι σημαίνει μαχόμενη ογκολογία και τι αγωνία γιατρού.

Θα τις νιώσεις αυτές τις μεταβλητές την ώρα που οι άρρωστοι θα συνωστίζονται βουβοί ή ουρλιάζοντας από πόνο -για ένα από τα ελάχιστα κενά κρεβάτια.

Θα σου δείξω με λεκιασμένα χέρια, χωρίς γάντια, τον άρρωστο που λυγίζει πριν την τελική βολβοστροφή. Θα σου μιλήσω με παραδείγματα σκόρπιων λυμάτων και αίματος· με εικόνες ανθρώπινων υπολειμμάτων. Με παραδείγματα όζοντα, αδυσώπητα· όσα αντέξει η άκαπνη και κομψευόμενη ψυχή σου. Δε θα ‘ρθεις όμως, το ξέρω.

Δεν τολμάς να βγεις από το γραφείο σου όπου οχυρωμένος με πανοπλία τερματικών και σέρβερς. Αλλά εγώ θα επιμείνω εδώ. Ίσως επειδή δρόμο εξόδου δεν ξέρω.

Ξημερώνει λοιπόν και η πικράδα στον ουρανίσκο επίμονα εκεί. Μα η η ζωή πάντα επικρατεί. Δικαιούται κάποιος να είναι φαρμακωμένος χωρίς να πει γιατί; “Αιώνες φαρμάκι γενιές φαρμάκι“…

(*) Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”