Ένα βουρκωμένο “γιατί” στα χείλη, όπως το κάτω χείλος του νηπίου που το μαλώνει ο γονιός

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Σκέφτηκε να σηκωθεί ξαφνικά από την ηλεκτρική καρέκλα του εξωτερικού ιατρείου, να ανοίξει την πόρτα και να περπατήσει προς την Έξοδο. Αργά και σταθερά, όπως πας στην τουαλέτα για να πλύνεις τα χέρια σου και ύστερα να κάνεις την ανάγκη σου.

Προς την Έξοδο. Ένα Μεσολόγγι, ένα Αρκάδι ή ένα Κούγκι. Σκέφτηκε. Προς στιγμήν -πάντα στιγμιαίες οι εικόνες που πλάθει.

Επειδή τον κατέκλυσαν οι ακόλουθες εικόνες: μάτια έκπληκτα, διεσταλμένα τον ακολουθούν καθώς αποχωρεί χωρίς εξήγηση. Ένα βουρκωμένο “γιατί μας παρατάς” σχηματίζεται στα χείλη, όπως το κάτω χείλος του νηπίου που το μαλώνει αναίτια ο γονιός.

Επειδή αγνοούν πως “δεν υπάρχουν θρίαμβοι με στρατηγούς τους γιατρούς” και πως “όστις ιάται αφ’ εαυτού μάλλον ιάται“.

Σκέφτηκε και αμέσως η φωνή των λαβωμένων τον γράπωσε και τον σώριασε στο γυαλιστερό πάτωμα.

Όπως το τανκ την πόρτα του Πολυτεχνείου, όπως οι τότε ασφαλείς κι ανέγγιχτοι όσους μάχονταν στην πρώτη γραμμή της απόγνωσης -μάταια μα όχι αναίτια. Οι τότε αμέτοχοι κι από κοντά οι χαφιέδες.

Μουρμούρισε κάτι ακατάληπτο και παλουκώθηκε στην ίδια καρέκλα. Νικημένος ξανά, είπε. Αποκαμωμένος αλλά μακάριος.

Τον μαγνητοφώνησα: “Πάνω σε τούτη την πεσμένη πόρτα δώσαμε ξανά τον όρκο / όρκο της νιότης, της ζωής, της λευτεριάς, όρκο του ονείρου και της πράξης“.

(*) Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”