Ένα κλικ πάθους παραπάνω και η αποδέκτρια στραγγαλίζεται από τον φορέα του πάθους, ένα κλικ παρακάτω και ο έρωτας ψυχορραγεί…

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Είχε πάλι αρχίσει να «παίζει» ο φακός και να αυτονομείται από το βραχίονα. Είναι απειροελάχιστο στα πρεσβύωπα μάτια μου, όμως συσπασμένος από κορφή ως νύχια σφίγγω με το κατσαβιδάκι το μικρό παξιμάδι που ασφαλίζει τη μινιόν βίδα και συγκρατεί τον σκελετό από τιτάνιο πάνω στον φακό – για γυαλιά οράσεως μιλάω. Μισή μοίρα ακόμα και ο πλαστικός φακός ραγίζει και κομματιάζεται.

Τα γυαλιά όπως ο άρρωστος άνθρωπος· ο έρωτας που αρρώστια είναι κι ας μοιάζει να φέρνει έστω παρετυμολογικά, από τη ρώμη.

Άνθρωποι φορείς νούσου ιεράς ή ανίερης: ένα κλικ περισσότερη θεραπεία και η τοξικότητα κομματιάζει τον υποψήφιο να σωθεί, ένα κλικ λιγότερη και το αποτέλεσμα εξανεμίζεται. Ένα κλικ πάθους παραπάνω και η αποδέκτρια στραγγαλίζεται από τον φορέα του πάθους, ένα κλικ παρακάτω και ο έρωτας ψυχορραγεί στον άνεμο της αδιαφορίας.

Και έχω φορέσει αμέτρητα γυαλιά με τέτοια αδύναμα μάτια. Και αμέτρητα έχω σπάσει, γυαλιά, σώματα, έρωτες με ένα τόσο δα κλικ παραπάνω και τίποτα δε βλέπω πια.

Τίποτα παρά μόνο το άπειρο –όπως ακριβώς έβλεπα, ο μύωπας εγώ, όταν δεν τα φορούσα. Κι ας μ’ έχουν παρηγορήσει ενδιάμεσα φακοί επαφής και τέλος η λέιζερ κερατοσμίλευση. Στο πέρας καραδοκεί η τυφλότητα της απειρόρασης…

> Από τα “Έκκεντρα”

(*) Ο λογοτέχνης κ. Αλ. Αρδαβάνης, είναι δρ ιατρός ογκολόγος – διευθυντής στο νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”