Ένθεν και εκείθεν του Ωκεανού, κάθε επιβράδυνση της εξέλιξης είναι μόνο καθυστέρηση!

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Κάποιοι, όχι λίγοι, περιμένουν την επιβεβαίωση των αναγνώσεών τους· όσων πάντα πρέσβευαν και βεβαίως, βεβαίως έχουν προβλέψει. Εντάξει από τους “εκείθεν” το περιμένεις -είναι άλλωστε “επιβεβαίωση πως είσαι σε καλό δρόμο”. Αν ο εχθρός σου σε παινεύει κάτι δεν κάνεις σωστά, ναι; Πικρή, δύσκολη και παλιομοδίτικη η επιβεβαίωση αλλά είναι και φανάρι στο σκοτάδι.

Με τους “εκείθεν” λοιπόν εντάξει, το ξεκαθαρίσαμε. Με τους “ένθεν” όμως; Η πρόβλεψή τους καγχάζει ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

-Αχ αυτή η “εξουσιολαγνεία της κυβερνησιμότητας”…

-Κάτι ως αντίδοτο;

-Όχι δε μας αφορά, απαντούν ερεθισμένοι… Αρκεί να μη βάλουμε εμείς τα χέρια μας στα σκατά, εκεί που τα έβαλαν οι άλλοι…

-Κι αν τους βγει των βουτηγμένων στα σκατά;

-Θα είναι σε βάρος του λαού σίγουρα!

-Μήπως όμως αν βάλουμε όλοι πλάτη, οι “εξουσιολάγνοι” συγκρατηθούν από την εδώ μεριά και δεν πάνε από την απέναντι;

-Όχι, αυτοί είχαν βάλει πλώρη από την αρχή για από ‘κεί!

Μοιάζουν οι “ένθεν” αντίπαλοι να αδημονούν χαιρέκακα για τη διολίσθηση της “ρακένδυτης αμφισβήτησης” στην “καλοντυμένη εκδοχή” της “προδοτικής υποχώρησης” και της πειθήνιας διαχείρισης του Συστήματος.

Ας σημάνει αυτή η δικαίωσή τους καταστροφές ζωών, ας είναι και η δική τους μέσα… Δεν θα τους νοιάξει έως και καθόλου αφού η δικαίωση του πνεύματος υπερνικά εύκολα τον λιμό και τη δυστυχία των άλλων -ας είναι μέσα και η δική τους…

Άλλωστε τι άλλο θα είναι η εξαθλίωση από ένα ακόμη σπρώξιμο των μαζών στην ταξική συνείδηση και την επανάσταση; Κάθε επιβράδυνση της εξέλιξης προς τη “νομοτέλεια” είναι μόνο καθυστέρηση!

Λοιπόν. Ένθεν κακείθεν οι ομοιότητες ανατριχιαστικές. Είναι ωκεανός η μικροψυχία και η απορρέουσα αναισχυντία κι εγώ πλέω με καρυδότσουφλο την προβοκατόρικη για τους ένθεν κακείθεν αισιοδοξία μου πως σύντομα θα φανεί το “νησί” ας φράζουν πελώρια κύματα γύρω τον ορίζοντα.

Αλλά από κάπου θα αναδυθεί ξαφνικά ο καρχαρίας* με την αισχύνη δαγκωμένη στο οπλισμένο με χιλιάδες δόντια στόμα. Και τότε ποιος ο αναίσχυντος και ποιοι οι αισχυντηλοί θα φανεί. Τότε θα λογαριαστούμε χωρίς να ξέρουμε ακόμα ποιος παίρνει ποιον ρόλο. Επειδή ρόλους υποδυόμαστε όλοι. Ας είναι αργά.

“Πάντα είναι αργά για κάθε τι”, έτσι δεν ισχυρίστηκε ο Μανόλης; Η ντροπή είναι πάντα παιδούλα και η αδιαντροπιά απέθαντη.

Υ/Γ: Όχι δε φταίω εγώ! Αποδέχομαι όμως ακέραια την ευθύνη της εξάρτησης από το “φουμπού” που ανελέητο ξεσκεπάζει όλους από τις μάσκες τους· δείχνει τα πρόσωπα με όλες τις ρυτίδες και τις κρυμμένες χαρακιές. Κι εγώ από νιος έκλεινα τα μάτια να μην τις βλέπω. Καλό ξημέρωμα μετά την αποψινή βροχή των Ωριωνίδων…

(*) Καρχαρίας: από το αρχαίο κάρχαρον (πριόνι).