Είχα απαίτηση να μην επεμβαίνει κανένας απόκληρος στη μυσταγωγία των αισθήσεών μου

Αλέξανδρος Αρδαβάνης* |> Ήμουν προσηλωμένος στις μαγικές γεύσεις που μου σέρβιραν. Στο καλό εστιατόριο, στον πολυσύχναστο δρόμο της δεύτερης πατρίδας μου. Όμως ένας μεσήλικος από το διπλανό τραπέζι με προκαλούσε συστηματικά. Πρώτα απ’ όλα γλυκοκοίταζε τις γάτες και τις τάιζε, με αποτέλεσμα να έχουν όλες μαζευτεί εκεί γύρω μας -κι εγώ που σιχαίνομαι τις γάτες και τα σκυλιά τι να κάνω;

Το χειρότερο ήταν που ψαχνόταν κάθε λίγο και όλο και κάτι έδινε σε κάθε επαίτη που περνούσε. Κάθε βρομιάρη που προσέβαλλε όλες τις αισθήσεις μου· από την όραση αρχίζοντας και καταλήγοντας στη γεύση -επλήρωνα τόσα για να την ικανοποιήσω και είχα απαίτηση να μην επεμβαίνει κανένας απόκληρος στη μυσταγωγία των αισθήσεών μου.

Η χειρότερη στιγμή ήταν όταν, ενώ ρουφούσα μια υπέροχη δαγκάνα καραβίδας, ήρθε μπροστά μας ένα δεκάχρονο μελαψό και με κοίταζε κατάματα ψευτοπαίζοντας ακορντεόν· αυτός το ρώτησε από πού είναι και του έδωσε κι αυτού! Για να με κάνει να αισθανθώ άσχημα, είμαι σίγουρος! Αλλά εγώ δε μασάω, εγώ ξέρω να ρουφάω το μεδούλι! Όχι σαν αυτόν τον δυσορεκτικό με την ξινισμένη μούρη που δε μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει γκουρμέ -τον άκουσα μάλιστα να μουρμουρίζει κάτι για συλλογικές ενοχές…

Πάντως αναρωτιέμαι: δεν έπρεπε να υπάρχει κάποια υπηρεσία της αστυνομίας να περιπολεί και να μας προστατεύει από τα αδέσποτα και τους κουρελήδες με τόσες αρρώστιες που κουβαλάνε; Κυρίως από τους ψυχοπονιάρηδες που τους δίνουν θάρρος να ξαμολιούνται στη ζητιανιά και να ασχημαίνουν τις πόλεις μας αντί να πάνε να δουλέψουν;

Τόσες δουλειές τους περιμένουν! Καμμιά δουλειά δεν είναι ντροπή! Κι εγώ, γιατρός είμαι!

(*) Ο δρ. Αλ. Αρδαβάνης είναι ιατρός ογκολόγος διευθυντής στο αντικαρκινικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”