Αναζητείται ευθύνη

|> Δημ. Κωνσταντάρας

|> Δεν με προβλημάτισαν αλλά με συγκίνησαν αυτά που έγραψε με τίτλο «Μια συγγνώμη προς τους νέους» στο pronews.gr η Κωνσταντίνα Γογγάκη (φωτό), Επίκουρη Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών που διδάσκει Εισαγωγή στη Φιλοσοφία & Φιλοσοφία του Αθλητισμού. Και δεν νομίζω ότι την έχω ποτέ γνωρίσει την κυρία.

Δεν με προβλημάτισαν γιατί τον έχω αρκετά χρόνια αυτό τον ίδιον τον προβληματισμό και με κατατρώει και προσπαθώ – όσο μπορώ- να τον διαδώσω. Αλλά με συγκίνησε γιατί ολοκληρώνοντας τα λόγια της, έγραψε : «Ε, λοιπόν, αφού δεν υπάρχει κανείς άλλος, φαίνεται ότι φταίω εγώ, φταίω για όλα μόνο εγώ . Νέοι, παιδιά, σας ζητώ συγγνώμη. Και να μη μας μοιάσετε!»

Αν και ανήκω σε παλαιότερη γενιά, μια γενιά που πάντα είχε την τάση να ρίχνει τις ευθύνες για την κατάπτωσή μας στους νέους πιθανώς για να τις αποτινάξει από τις πλάτες της, συμφωνώ μαζί της. Συμφωνώ και επαυξάνω. Τολμώ να γίνω για μιαν ακόμη φορά δυσάρεστος στους πάσης φύσεως «κρατούντες» και ιδιαίτερα της δικής μου , μεταπολεμικής γενιάς που έζησε στο πετσί της το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου, τη δικτατορία, το Πολυτεχνείο, την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, την τραγωδία της Κύπρου και την κωμικοτραγική επιστράτευση του Ιουλίου 1974 όπου κι εγώ, με χιλιάδες άλλους, κρατώντας το απολυτήριο του Στρατού στα χέρια μας ζητούσαμε να μάθουμε πού θα πάμε, τι θα κάνουμε…

Δεν αναφέρομαι παραπέρα. Αφήνω λίγα απ΄ τα λόγια της κυρίας Γογγάκη να μιλήσουν :

«Οι νέοι στην Ελλάδα παρατηρούν, αμήχανα, μια χώρα που τους παραδώσαμε γεμάτη από προβλήματα. Εμείς, οι γονείς, οι δάσκαλοί τους, είχαμε πρότυπα ποιοτικά στην ηλικία τους, αυτοί δεν έχουν. Εμείς είχαμε άμεση επαγγελματική προοπτική, μας προσέλαβαν στην δουλειά πριν καλά-καλά πάρουμε το πτυχίο μας, αυτοί δεν έχουν.

Όταν οι Έλληνες πολιτικοί, όλων των χώρων, έπαιζαν στην πλάτη μας το παιχνίδι της «ευημερίας», δεν ανησυχούσαμε. Όταν οι ιδιώτες πλούτιζαν ενώ το κράτος μαράζωνε, το ανεχτήκαμε. Κοιτάζαμε, δήθεν, το μέλλον, απορροφημένοι από τον καταναλωτικό πολιτισμό, χωρίς να θέλουμε να δούμε το ενδιάμεσο κενό. Ακόμη και σήμερα, παρά την Βαρουφακειάδα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τον αυτόματο… κόφτη (συντάξεων π.χ.), καθόμαστε άπραγοι, βουβοί και μοιραίοι.

Σήμερα πάνω σε αυτό το κενό που δημιουργήσαμε βρίσκονται οι νέοι άνθρωποι. Το όνειρο της φυγής από το αδιέξοδο αυτό έχει διώξει ήδη μισό εκατομμύριο νέους εκτός Ελλάδας. Όσοι μένουν έχουν μια αίσθηση ήττας, ή ένα αίσθημα ενοχής, σαν αναπόδραστο κακό, σαν ειμαρμένη. Κανείς δεν μπορεί να τους πει με βεβαιότητα πιο είναι το ορατό μέλλον. Αλλά εκτός από αυτούς, σε αμηχανία είναι και οι νεώτεροι, και τα παιδιά. Ποια ζωή άραγε θα ζήσουν; Σ’ αυτή την πολιτεία κάπου υπάρχει ένα λάθος, όπως θα’ λεγε ο Σαμαράκης. Κι όμως. Κανείς δεν βρέθηκε μέχρι σήμερα να κάνει αυτοκριτική και να ζητήσει μια συγγνώμη από τους νέους κι απ’ όλα τα παιδιά για το τρύπιο όνειρο που τους παραδώσαμε.

Ποιος ν’ αναγνωρίσει πως ευθύνεται για το ότι δεν γίναμε ποτέ κράτος, κι ότι φταίει η γενιά μας, φταίνε οι ανοχές μας, ο μικροαστισμός μας, η μεγαλοστομία, το μικροσυμφέρον, η συγκάλυψη, η αρπαχτή, ο νεοπλουτισμός, η ελκτική δύναμη του χρήματος, ο προσωπικός μικρόκοσμός μας; Δεν υπάρχει κανείς να αναλάβει την ευθύνη του».

Την αναλαμβάνω λοιπόν κι εγώ.